BIFFF, dag 6: Recensie The Host

Vergeet de vampiers. Wie onweerstaanbaar wil zijn, moet vanaf nu van een andere planeet komen. De aliens nemen het over in The Host, een sciencefictionromance die de grens van het lachwekkende moeiteloos overschrijdt.

In een verre toekomst hebben buitenaardse wezens onze lichamen overgenomen. Een handvol overlevende ‘mensen’, Het Verzet, leeft ondergedoken in een uitgeholde vulkaan. Een van de verzetstrijdsters, Melanie, wordt toch ingenomen en krijgt de naam Wanderer opgekleefd. De oorspronkelijke Melanie is echter geen fijne gastvrouw en dwingt Wanderer om op zoek te gaan naar haar vrienden en familie. Wanneer Wanderer en Melanie dan nog eens verschillende liefdesinteresses krijgen, is het hek pas echt van de dam.

Met ‘van de schrijfster van Twilight’ als slagzin draagt The Host een kanjer van een connotatie met zich mee. Net wanneer de vampiers na vijf lange jaren al schitterend de avondzon inwandelden, komen de buitenaardse wezens naar de Aarde afgezakt om de bakvissen met bosjes neer te laten gaan. The Host is dan ook niets meer dan een flauw intergalactisch afkooksel van de vampiersaga. Twi-Light, om het zo te zeggen. Wederom eet het vrouwelijke hoofdpersonage van twee niet onknappe walletjes die onderling strijden om haar buitenaardse hart.

Het grootste gedeelte van The Host is oprecht hilarisch. Het is echter niet duidelijk of dit al dan niet opzettelijk is. Kijk vooral uit naar de scène waarin Melanie/Wanderer haar vrienden en familie voor het eerst terugziet, en probeer het niet uit te proesten. Saoirse Ronan blijft sterk om naar te kijken, maar het meisje heeft het verschrikkelijk melige script natuurlijk niet zelf geschreven. Ze doet haar best met het materiaal, maar buiten enkele flauwe innerlijke dialogen en luimige liefdesscènes met Max Irons en Jake Abel heeft ze bitter weinig om handen. Zoek ook niet naar een diepgaand achtergrondverhaal of een zinnig plot, want dat is er niet.

De ene voorspelbare scène volgt de andere op in een film waar moeiteloos een half uur van weggeknipt had kunnen worden. Uiteindelijk is The Host ronduit saai, levenloos en zielloos. Geen enkel personage heeft een persoonlijkheid, geen enkele spanningsboog wordt vakkundig afgewerkt. U zal uzelf erop betrappen naar uw horloge te staren. En mits de film een dikke twee uur duurt, gebeurt dit meer dan eens. Het is maar dat u gewaarschuwd bent.

The Host had een geromantiseerde versie van Invasion Of The Body Snatchers kunnen zijn, maar verdrinkt al snel in zijn eigen ridiculiteit. Twilightfans kunnen opgelucht ademhalen: er zitten genoeg smachtende blikken in verwerkt om nog enkele films uit te kunnen persen. (TR)