BIFFF dag 4: recensie Antiviral

Zo vader, zo zoon? Brandon Cronenberg duikt in de wereld van pappie’s body horror met Antiviral, een complexe thriller die niet enkel schokt, maar ook doet nadenken. Hypochonders, wees gewaarschuwd!

Geobsedeerd zijn door beroemdheden krijgt in de nabije toekomst een gloednieuw exploitatiekantje. Mensen krijgen immers de kans om ziektes van hun idolen over te kopen en zichzelf ermee te besmetten. Virusverkoper Syd March (Caleb Landry Jones) injecteert zichzelf regelmatig met een ziekte waarmee de bloedmooie Hannah Geist heeft gekampt. Wanneer Hannah plots overlijdt aan de gevolgen van haar aandoening, gaan de poppen echter aan het dansen.

Al van bij het begin van de film is duidelijk dat Brandon Cronenberg de vroege films van zijn vader meermaals bekeken heeft. Wie goed oplet, spot meer dan eens knipogen naar diens klassiekers als The Fly, Videodrome en eXistenZ. Vreemde futuristische machines, licht absurde dialogen en walgelijke lichamelijke vervormingen (Hannah’s vaginale deformatie, om even de toon te zetten) vallen netjes binnen het patroon dat vader David voor hem heeft uitgetekend. De spierwitte modernistische setting steekt netjes af tegen het rode haar van de sproeterige hoofdrolspeler Caleb Landry Jones, die we eerder al zagen in Neil Jordans Byzantium.

De gitzwarte humor die Cronenberg in zijn film heeft gestopt, leunt aan tegen het leedvermaak. Tevens haalt de regisseur ook de maatschappijkritische spiegel boven. Hoe erg is het eigenlijk gesteld met onze obsessie met de grote sterren? Hoe ver zijn we bereid te gaan om ons één van hen te voelen? Antiviral is meer dan een film die je maag tracht te keren: hij zet aan tot nadenken. Lang geleden dat een ziektethriller dat nog gepresteerd heeft.

Het Cronenberg-gen is sterk, zo blijkt. Antiviral is een knappe debuutfilm geworden die doet uitkijken naar meer werk van de jonge regisseur. Het is verontrustend om te weten dat er meer dan één provocerend Cronenbergbrein bestaat. (TR)