Leos Carax’ Annette is een wonderlijk geflipte rockopera, met de manisch muzikale groeten van Sparks.
‘We love each other so much’, zingt Adam Driver zich de gekwelde ziel uit het lijf terwijl hij tussendoor Marion Cotillard beft – en omdat de titel Love Will Tear Us Apart al bezet was, dat wellicht ook. Om maar te zeggen: Annette mag dan een radicaal romantische rockmusical zijn die zich in en rond de droomfabriek van Los Angeles afspeelt, met de gebruikelijke Hollywoodfanfare heeft dit deugddoend demente liefdessprookje niks te maken, wat je van een film geschreven door het excentrieke rockduo Sparks en geregisseerd door beeldenstormer Leos Carax ook bezwaarlijk kon verwachten.
Aanvankelijk moest Annette de nieuwe conceptplaat worden van Sparks – Ron en Russell Mael voor de Amerikaanse burgerlijke stand. Tenminste: tot beide broers bedachten dat hun meerdere songs omspannende, faustiaanse verhaal over hebzucht, ijdelheid, roem en ambitie zich wellicht beter leende voor een musical. Enter Leos Carax, de Franse fantast die met Holy Motors (2012) eindelijk opnieuw op volle, zotte toeren draaide en al een Sparks-fan is sinds hij als tiener een plaat van het Californische cultduo uit een Parijse platenwinkel jatte.
Aangezien zowel de band als de curieuze cultregisseur altijd al een fetisj had voor opgepompt melodrama in de meest artificiële omgevingen, blijkt het een match made in heaven. Een beetje zoals het huwelijk tussen Henry (Driver) en Ann (Cotillard), hij een stand-upkomiek die niet vies is van controverse en narcisme, zij een operadiva die hem een baby schenkt met heel bijzondere muzikale gaven, met alle implicaties van dien.
Het vervolg is een integraal gezongen, even intrigerende als groteske rêverie waarin mechanische marionetten, mediamanipulatie, toxisch machismo, MeToo, zangeres Angèle en knipogen naar zowel glamoureuze old-school musicals als naar sinistere fabels uit het Duitse expressionisme de revue passeren. Onder meer. Alsof je klaarwakker naar een koortsdroom zit te kijken en te luisteren, die scène na scène muteert tot een me(ga)lomane nachtmerrie.
Toegegeven, net als het huwelijksbootje van Henry en Ann (zowel Driver als Cotillard blijken uitstekend bij stem) maakt ook Annette gaandeweg water, en niet alle 144 minuten glijden even soepel voorbij. Bovendien heeft de film, met al zijn paradoxen, contradicties en kunstmatigheid, onmiskenbaar iets cerebraals en zelfbewusts. Als een malle metamusical, een folie de grandeur die haar eigen illusie en mythes wil doorprikken met dezelfde goesting als waarmee Henry zijn status, huwelijk en nageslacht te lijf gaat.
Alleen is de muziek van Sparks bij momenten episch en intiem tegelijk, gooit de cast er hart, ziel en spinnende stembanden tegenaan, en gaat er van Carax’ mise-en-scène een dwingende vanzelfsprekendheid uit, zelfs in de meest surreële setting. Het zorgt ervoor dat je meegenomen wordt op een stoet van wtf-momenten die op hun eigen, bizarre en volstrekt onwereldse manier toch ontroeren en ook lang na het rollen van de credits weigeren te wijken. Of je dat nu wilt of niet.
‘So may we start?’ vragen de broertjes Sparks al zingend in de energieke, in één achterwaartse take geschoten proloog waarin poppenmeester Carax ook zelf even goeiedag komt zeggen. Yes, you may!
Annette **** p>
Leos Carax met Adam Driver, Marion Cotillard, Simon Helberg p>
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier