Almost Cinema op Filmfestival Gent

Avontuur en variatie, afwisseling en uitdaging in zowel de tentoonstelling Almost Cinema als in de competitie, met de films Après Mai en Room 514

Almost Cinema
Kunstencentrum Vooruit opende de deuren van de expo Almost Cinema. Voor het negende jaar op rij verzorgt Vooruit een eigenzinnig programma in samenwerking met het Filmfestival Gent, waar de nadruk ligt op performances en installaties. Weliswaar met een (al dan niet expliciete) link naar film.

Almost Cinema biedt tevens de mogelijkheid om enkele, doorgaans niet voor het publiek toegankelijke, ruimtes van het imposante kunstencentrum te verkennen. Wat mag u niet missen? Nicky Assmans ‘Solace’ vat de magie van film heel mooi samen in een installatie die luchtbellen optrekt tot een (cinema)scherm. Maar luchtbellen barsten. Aan de magie komt een einde. Een absolute must see!

De in Brugge geboren, maar ondertussen naar Noorwegen uitgeweken, plastische kunstenaar en scenograaf Lawrence Malstaf staat met drie installaties centraal. Hij boort verschillende vormen van perceptie aan en vraagt tevens een fysieke deelname van de bezoeker. Zijn werk is speels, vindingrijk en situeert zich tussen het theatrale en het plastische. Zo kunt u in Vooruit op een transportbaan gaan liggen en tegelijk u zelf observeren, geschokt worden door een soms wel heel hevig tot leven gekomen tafel of uw fantasie vrije loop laten bij de installatie ‘Pavillon’.

Line Boogaerts nodigt u uit in haar wagen en bezigt de ramen van de auto als canvas. Heel knap! Maar ook het schaduw en lichtspel ‘In Transit’ van Hc Gilje is een memorabele belevenis. Alsook de drie ‘Micro-events’ van Tom Kok & Britt Hatzius.


Après Mai
De juryleden die de zich over de officiële competitie buigen reiken twee prijzen uit: de Grote Prijs voor Beste Film en de Georges Delerue Prijs voor de Beste Muziek. Olivier Assayas kan alvast aanspraak maken op de laatste. De regisseur van Clean, Demonlover en L’heure d’été hecht veel belang aan de soundtrack van zijn producties en kiest bijgevolg zorgvuldig de muziek uit. Zo werkte hij bijvoorbeeld voor Demonlover en Boarding Gate nauw samen met Kim Gordon van Sonic Youth.

Ook in dit semi-autobiografisch portret van een groepje studenten die na schermutselingen met politie en bewakingsdiensten anno 1971 (drie jaar na de studentenrevoltes van mei 1968 -vandaar de titel) naar het buitenland vluchten, duimde Assayas gulzig in de rockgeschiedenis. Zo worden de ettelijke discussies over politiek, ideologieën, liefde, kunst en film geruggesteund met muziek van onder meer: Syd Barrett, Nick Drake, Kevin Ayers, Soft Machine en Captain Beefheart.

Assayas laat zijn revolterende jongvolwassenen tevens een (figuurlijke) reis maken, die leidt naar een ontdekking van zichzelf of drijft naar zelfdestructie. Assayas ‘ mise-en-scène is afwisselend poëtisch en realistisch. Zijn protagonist, een aspirant schilder en filmmaker, flirt met agitprop en revolutionaire theorieën maar is -zoals zijn generatiegenoten- vooral met zichzelf begaan. Hier mist Assayas wat diepgang. Hij roept bedwelmende sferen op maar verliest zich soms in navelstaarderij. Niet dat dit echt stoort. Maar het staat wel de intensiteit van een volbloed drama in de weg.



Room 514
Bijzonder strak en beklemmend verteld Israëlisch drama over een jonge vrouw, Anna, die tijdens haar laatste dagen legerdienst een militair moet ondervragen over een gratuite geweldpleging tegen Palestijnse burgers. Sharon Bar-Ziv beperkt zich voor zijn langspeelfilmdebuut tot twee locaties: een bus en de kamer waar de verhoren plaats hebben.


De voortdurende opeenvolging van close-shots en close-ups neemt u willens nillens mee in de psyche van Anna. Deze hangt de harde tante uit tijdens de ondervragingen, is gedreven om bij de aangeklaagde (maar gerespecteerde) officier een bekentenis af te dwingen en blaast stoom af met haar collega die op het punt staat te huwen.

Staat een militair die in dienst van zijn land opereert boven de wet vraagt Sharon zich af. De antwoorden op deze vraag zijn evenwel niet zo simpel. Dit verstikkend en claustrofobisch drama is uitgesproken realistisch en wordt volledig gedragen door de bijzonder genuanceerde vertolking van Asia Neifeld.



Piet Goethals