Alleluia: D-day voor Brusselaar Fabrice du Welz

De Brusselse regisseur Fabrice du Welz mag vandaag in Cannes zijn nieuwe film Alleluia presenteren, geïnspireerd op het waargebeurde verhaal van een geschift koppel in de VS dat eenzame weduwen oplichtte en vermoordde.

Qua internationaal gefêteerde horrorauteurs valt er in ons landje nog een leemte op te vullen. Brusselaar Fabrice du Welz neemt die taak met sardonisch genoegen op zich. Hij mag in Cannes zijn nieuwe langspeler Alleluia presenteren, geselecteerd in de Quinzaine des Réalisateurs.

Alleluia is geïnspireerd op het waargebeurde verhaal van een geschift koppel dat in de jaren veertig in de Verenigde Staten verschillende eenzame weduwen oplichtte en vermoordde. In de versie van Du Welz heten de moordlustige tortelduifjes Gloria en Michel, en worden ze vertolkt door de Spaanse actrice Lola Dueñas (Mar adentro, Volver) en de Franse acteur Laurent Lucas.

‘Alleluia is een behoorlijk extreme film over jaloezie en destructieve liefde’, zei Du Welz onlangs in Knack Focus. Hij situeerde zijn morbide roadmovie in het zuiden van België, nabij de grens met Frankrijk en Luxemburg. Vandaag/22 mei gaat de film in wereldpreimère.

Het is niet de eerste keer dat Du Welz naar de Croisette afzakt. Vóór Vinyan (2008) – zijn doemthriller over een koppel dat op zoek is naar zijn vermiste kind in de Thaise jungle – debuteerde hij er in 2005 al tijdens de Semaine de la Critique met Calvaire. Die culthit was het Waalse bastaardkind van The Texas Chainsaw Massacre en Deliverance, over – de titel verraadt het al – de helletocht van een rondtoerende charmezanger (Laurent Lucas, toen al) die na motorpech in een bos op het domein van een psychopatische herbergier belandt.

Het macabere hoogtepunt van die prent – de pinguïndans van een stelletje dorpelingen in een vuile kroeg – blijft een, weliswaar ziekelijk, hoogstandje uit de Belgische filmgeschiedenis.

Du Welz, die bij de afwerking van zijn vorige project Colt 45 (dat volgend jaar moet uitkomen) door een Franse producent in extremis ontslagen werd, zegt dat Alleluia dicht bij Calvaire aanleunt – ‘dezelfde context, dezelfde wrange humor en opnieuw een stevige portie extreem geweld’ – en dat die het tweede luik vormt van een Ardense trilogie.

‘Ik ben vooral trots dat de film gepresenteerd wordt aan een groot publiek van filmkenners en -liefhebbers’, besluit hij. ‘Geselecteerd worden voor Cannes geeft je de nodige erkenning en credibiliteit, zeker in België.’