Achter de schermen van ‘Adoration’, de nieuwe Ardennenfilm van Fabrice du Welz

Op de set van een nieuwe Belgische film. Deze week: Adoration van Fabrice du Welz.

Na sinistere huivertrips over een onfortuinlijke charmezanger ( Calvaire, 2004) en een moordlustige gigolo ( Alleluia, 2014) wilde regisseur Fabrice du Welz wat luchtigheid in zijn Ardennen-trilogie brengen. Hoewel het bloed op het gezicht van actrice Fantine Harduin anders doet vermoeden, is Adoration minder donker dan zijn voorgangers. ‘De film volgt Paul, een jonge dromer die verblijft in het psychiatrisch ziekenhuis waar zijn moeder werkt’, vertelt Du Welz. ‘Op een dag wordt hij halsoverkop verliefd op patiënte Gloria, een schizofreen tienermeisje. Daar zit ‘m ook de link tussen de drie films: in alledrie zit een personage dat Gloria heet, en alledrie hebben ze hetzelfde onderwerp: de allesomvattende liefde, met alle gevolgen van dien.’

Na buitenlandse avonturen in Frankrijk (Colt 45) en de Verenigde Staten (Message from the King) keerde Du Welz zo afgelopen zomer terug naar de Ardennen. ‘We filmden er een beetje overal. De exacte locatie? Niet belangrijk, het gaat eerder om een soort mentale geografie. Ik heb zelf een tijdje op internaat gezeten in de Ardennen, en hun mystiek en tijdloosheid hebben me altijd gefascineerd. Als je dat kunt vertalen naar het scherm, krijg je een heel sterke visuele poëzie.’

Daarbij krijgt Du Welz hulp van goed volk. Voor de cast verzamelde hij klinkende namen als Béatrice Dalle, Benoît Poelvoorde en Peter Van Den Begin. Maar de hoofdrollen gingen naar Fantine Harduin en Thomas Gioria. Jonkies, maar geen groentjes. Gioria kent u misschien van Jusqu’à la garde van Xavier Legrand. Harduin maakte internationaal furore met de jeugdfilm Le voyage de Fanny en Michael Hanekes Happy End. ‘Geloof me, de juiste acteurs vinden was een helse klus. Maar toen ik Thomas en Fantine ontmoette, voelde het als een vanzelfsprekendheid. De dynamiek zat goed, en het zijn twee grote talenten. Bovendien heeft Fantine dezelfde indringende blauwe ogen als Franco Nero. Die vergeet je niet zomaar.’