‘We hebben hoogdringend veel meer fatshaming nodig’

‘Fatshaming is een maatschappelijk gevoeliger probleem dan de tien procent van de wereldbevolking die chronisch ondervoed is’, stelt Paul Baeten, schrijver van onder meer Wanderland en de tv-reeks Over water, tot zijn grote verbijstering vast.

Het Rode Kruis startte onlangs een rare campagne waarin het een ‘Afrikaans kind’ met een hongerbuik rug tegen rug zette met een ‘dikke westerse man’. Het idee, veronderstel ik: wij hebben te veel, heel veel mensen hebben te weinig, geef geld.

Laten we het erop houden dat die campagne in de strijd tegen stereotiepe beelden waarschijnlijk niet de hoofdprijs zal wegkapen. Maar de reclamemensen vonden het na een hele reeks meetings vast een helder concept dat mensen meteen duidelijk maakt waarover het gaat.

Aaah, reclamemensen. Voor abortus is het te laat, voor euthanasie te vroeg. Dus maken ze maar campagnes en krijgen er nog voor betaald ook. Is er iets erger dan een reclameboy? Je denkt nu: jazeker, een moordenaar of een kinderverkrachter, maar die hebben ten minste op een bepaald moment nog een eigen idee gehad.

Zoals te verwachten viel, kwam er hevige reactie op de campagne. Die gaat dan ook over een schandalig onrecht dat, gezien wat we vandaag weten en kunnen, eigenlijk niet meer zou mogen bestaan: het afschilderen van dikke mensen als dikke mensen.

Ik weet het. Ga even zitten, droog je tranen – het is absurd in al zijn waanzin. Miljoenen en en miljoenen hulpeloze kinderen in de wereld, gedoemd om te veel te eten en dik te worden.

Het Rode Kruis heeft zich uiteraard meteen verontschuldigd. Het was nooit hun bedoeling om dikke mensen die zich geculpabiliseerd voelen pijn te doen. Sorry!!!! #sorry Echt sorry. Was niet de bedoeling.

Fatshaming is dus een maatschappelijk gevoeliger probleem dan de tien procent van de wereldbevolking die chronisch ondervoed is. Dat wil dus zeggen: honger hebben en niet naar een kast, ijskast, restaurant of supermarkt kunnen gaan om je probleem op te lossen. Ziek worden, misschien doodgaan.

Maar je zult maar dik zijn en zo genoemd worden, zeg. Laat staan dat iemand je erop aanspreekt. Wat in de plaats van minder net meer zou moeten gebeuren: overgewicht is in de meeste hoogontwikkelde landen een top-driedoodsoorzaak – door diabetes, hart- en vaatziekten, ademhalingsproblemen en apneu, nog los van de psychische gevolgen.

Wil dat zeggen dat dikke mensen persoonlijk verantwoordelijk zijn voor de hongerdood van kinderen? Ja. Dat is exact wat de campagne wil aankaarten, denk ik. En niet – ik vind maar wat uit – dat het minstens een beetje degoutant is dat er nog altijd zo’n verschillen bestaan en dat we ons daar best bewust van mogen zijn.

De conclusie lijkt mij duidelijk: we hebben hoogdringend veel meer fatshaming nodig. Fatshaming tot een punt dat je zegt: zo is het wel genoeg. En dan nog wat. En misschien nog een laatste beetje. Net zoals dikke mensen en taartjes, dus.

En nu we toch bezig zijn: Drunkdrivingshaming moet ook kunnen. Alwayslateshaming. Noshowershaming. Unvaccinatedchildrenshaming. Smokinginfrontofchildrenshaming.

Shame intussen de fuck off naar een plek met echte problemen. Ik ken er wel een paar. Daar was op zich geen campagne van het Rode Kruis voor nodig.