‘Van mijn kloten maken, dat doe ik het beste van al’ (Renaat Vandepapeliere)

‘Ik ben een ambetante klootzak, een diva’, zegt Renaat Vandepapeliere. Samen met zijn wederhelft Sabine Maes richtte hij in 1984 het legendarische Gentse platenlabel R&S Records op. Een internationaal toplabel dat hoge toppen scheert in het milieu van techno en house. Voor het eerst in 23 jaar keert Vandepapeliere terug naar zijn thuisstad Gent om er een van de legendarische feestjes “R&S Records labelnight” te houden. ‘Als het licht al niet goed zit, ben ik weg.’

R&S Records groeide al snel uit tot een van de meest gerespecteerde platenlabels ter wereld. Niet voor niets nam de krant The Guardian het vorig jaar nog op in het lijstje van ‘coolste labels aller tijden’. Maar naast platen uitbrengen, organiseert ze ook de R&S Records labelnight, feestjes waarop eigen artiesten draaien. Na avonden in grootse steden als New York, Londen en Brussel, is Gent aan de beurt. En dat is al geleden van 1993.

Met namen als Untold, Also, Lakker, Space Dimension Controller en Renaat zelf, transformeert het Gentse Kompas Pop-Up Club zich op vrijdag 15 mei tot een feesttempel van elektronische dansmuziek. Zelden had de muziekproducer zoveel stress. ‘Ofwel gaan we totaal de mist in, ofwel wordt het de nacht van ons leven.’ Maar dat het waanzinnig zal zijn, daar is hij zeker van. ‘Ik ga pretentieus klinken nu, maar ik weet wel hoe ik een feestje moet bouwen.’

‘Het enige waar de jeugd nog op reageert, zijn de rookmachines.’ Vandepapeliere gebaart hevig. Bijna stoot hij zijn Perrier-flesje van de tafel. Op het terras van het Van Der Valk Hotel uit hij zijn frustratie over de huidige muziekwereld, de feestjes en de festivals. ‘Vroeger was er altijd een tegenbeweging. Die heeft naar mijn gevoel lang stilgelegen, maar nu komt er verandering.’

Waarom heeft het zo lang geduurd voor R&S nog eens een labelnight organiseerde in Gent?

‘Waarschijnlijk omdat we een thuismatch spelen. Het was altijd al mijn stil verlangen om hier een R&S- labelnight te houden. Ik ben en blijf een Gentenaar.’

Voel je een extra druk op je schouders?

‘Ik kan enorm tegen spanning, maar nu heb ik stress. Ik wil niet teleurstellen. Ook voor mij wordt de avond een verrassing, want de dj’ s zijn heel onvoorspelbaar. Lakker is zeer donker en Space Dimension Controller is volledig gek. Die trekt hem van niets iets aan. Wil hij Phil Collins draaien, dan doet hij dat. En als het lukt, staat het kot op zijn kop.’

Was Gent misschien nog niet klaar voor een R&S-feestje?

‘Ik wist dat ik terecht kon bij de grote jongens als Democrazy en Kozzmozz. Maar ik twijfelde. Tot twee jonge gasten van Kompas mij opbelden. Ik heb onmiddellijk toegestemd. Ik zeg altijd ja tegen jonge beginners.’

Waarom?

‘Jeugd inspireert me veel meer dan vastgeroeste oude zakken in hun ivoren torens, die denken dat ze alles weten.’

Hoe voorkom je om zelf geen ‘vastgeroeste oude zak’ te worden?

‘Ik ga nog naar buiten. Ik sta nog op die dansvloer of op die festivals. Ik zie dat weinig van mijn collega’s. Ze gaan wel naar Tomorrowland, maar omdat ze gezien willen worden. Mooi naar de kapper, nieuw hemdje gekocht en dan staan ze er.’

Ga je zelf graag naar Tomorrowland?

‘Tomorrowland is dolle pret, maar dat komt door het gezelschap. Verder is er niets wat me bijblijft. Ik weet zelfs niet welke muziek ze draaien. Het enige wat ik me herinner zijn de lichtjes, maar je hebt al die vuurpijlen en podia niet nodig.’

‘De hele muziekwereld is gewoon veranderd. Er is altijd een balans tussen mainstream en underground. Maar underground wordt dan toch commercieel.’

Beu om naar de pijpen van verwaande managers te moeten dansen, trekken Vandepapeliere en Maes zich aan het einde van de jaren 90 terug uit de muziekindustrie. Maar op een avond in 2008, na overleg met hun advocaat en de consumptie van drie flessen wijn, besluiten ze het label nieuw leven in te blazen.

Was je verbaasd door de evolutie in de muziek?

‘Techno is gewoon de disco van de 21^e eeuw geworden. De ene hamburger achter de andere. De jeugd werd overspoeld met een overaanbod, maar nu hebben ze het gehad met mainstream. Je ziet nu al die jongeren zoeken.’

Naar iets nieuws?

‘Naar iets stouter, iets wat ze niet kennen.’

Merk je aan je publiek dat als je er iets nieuws tussen steekt, ze anders reageren?

‘Verdomme, ja. Ze gaan uit hun dak. Tegenwoordig draaien dj’ s hele tijd boom boom boom en acht uur later is het nog steeds boom boom boom. Ik hoor het verschil niet meer tussen de ene plaat en al die andere achtentachtig die ze afspelen. Als wij jong waren ging het van disco naar reggae, dat was heel eclectisch.’

Is er een groot verschil met hoe ze nu feest vieren ten opzichte van vroeger?

‘Totaal. Pas op, vroeger was het niet beter. Het was anders. Je had geen big events. Alles was gestript tot het minimum. Er was misschien een discobal, wat black light. De dj draaide voor niets, behalve voor zijn naft. Nu rammelt 99 procent van die eikels gewoon zijn muziek af.’

Zijn er nog echte muzikanten?

‘Iemand maakt een plaatje, heeft een hit, ineens is hij een dj, krijgt hij 250.000 euro en staat hij op Pukkelpop. Waar zit die logica? Die kerels zijn geen dj’ s, maar overbetaalde pipo’s die moeten stoppen om hamburgers te maken. Tegenwoordig noemt iedereen zich artiest. Ik ben die pretentie beu.’

Kan je er nog tegen?

‘Wat ik vooral frustrerend vind, is dat middelmatig de norm is geworden. Nu is het allemaal commercie. Er zijn ondertussen zoveel platenmaatschappijen die gewoon het ene techno- of dubstepplaatje na het andere uitbrengen. Wij bij R&S kunnen dat niet meer doen. We willen niet nog dezelfde eenheidsworst zijn.’

Hoe probeer je dat te vermijden?

‘Ik pas mij niet aan, maar zeg altijd mijn mening. Mijn hart ligt op mijn tong. Bij de meeste komt dat hard aan, bij andere niet. Dat betekent niet dat ik het recht van het gelijk opeis. Maar ik zoek wel het debat op. Tegen de keet schoppen.’

Doe je dat het liefst, beginnende artiesten raad geven?

‘Ik geef hen graag een schop onder hun gat. Van mijn kloten maken, dat doe ik het beste van al. “Het trekt op geen zak man. Dat kan ik gebruiken, voor de rest interesseert het me geen bal.” Zo ben ik bezig tegen die gasten.’

En als je merkt dat ze de commerciële toer opgaan?

Dan breng ik hun muziek niet uit. Natuurlijk zou ik graag een hit hebben en miljoenen platen verkopen. Maar ik ben geen zakenman, die alles tot het laatste toe gaat uitpersen. Mijn hart moet erin zitten.

Denk je ooit aan stoppen?

Nooit. Eigenlijk zou ik nu een pijpje moeten roken, naar Thuis kijken, en vroeg in mijn bedje kruipen. Maar zolang ik leef, zitten die gasten met mij opgescheept.’

(FDC)