Volg de gids en u weet weer wat te kijken van zaterdag 17 tot vrijdag 23 februari 2018.
TRAIN TO BUSAN (zaterdag 17/2, 23.50, NPO 2)
Daar zijn de zombies weer. In Train to Busan slaan de bijters toe in Zuid-Korea, op een hogesnelheidstrein van hoofdstad Seoel naar Busan. Terwijl het hele land in een mum van tijd in een puinhoop verandert en de regering de noodtoestand en de staat van beleg afkondigt, rukt de plaag wagon per wagon op, en zit een groepje passagiers als ratten in de val. Onder hen: een stoere arbeider met hoogzwangere vrouw, een groepje jonge baseballers en cheerleaders, twee bejaarde zussen, een landloperachtig type en de twee hoofdpersonages, een door zijn werk geobsedeerde hedgefondsmanager en zijn dochtertje, met wie hij op weg is naar zijn ex.
Wat volgt, is een afvallingsrace volgens de geijkte horrorformule. En terwijl de paniek bij de passagiers aanzwelt, groeien ook de onderlinge conflicten. Een topambtenaar wil vooral zijn eigen hachje redden en wordt daarin bijgetreden door de onderdanige crew. In die zin neemt Train to Busan, in het thuisland goed voor meer dan elf miljoen toeschouwers, de sociale ongelijkheid en de ieder-voor-zich-mentaliteit in Zuid-Korea op de korrel.
In de beste, opwindendste scènes mengt regisseur Yeon Sang-ho, met Paul Greengrass’ claustrofobische thrillers United 93 en Captain Phillips als voorbeelden, die psychologische spanning met actie, bloedvergieten en humor. Topmoment: enkele overlevenden raken gescheiden van de groep en knokken zich door treinstellen vol zombies, handig gebruikmakend van toiletten, bagagerekken en de glazen schuifdeuren tussen de treinstellen.
En o ja, voor de goede orde: niet de Noord-Koreaanse boeman Kim Jong-un blijkt verantwoordelijk te zijn voor de zombieplaag, wel een lokaal biotechnologisch bedrijf.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
COLD BLOODED: THE CLUTTER FAMILY MURDERS (maandag 19/2, 23.15, Canvas)
True crime zit niet alleen in de lift, het heeft ook nog eens de liftjongen afgedreigd: ‘Mooie lift, het zou jammer zijn als er iets mee gebeurt.’ Canvas hangt vier weken lang een kale lichtpeer boven de viervoudige moord die in 1959 aanleiding gaf tot de oerknal van het genre: In Cold Blood van Truman Capote. De schrijver praatte met de daders Richard Hickock en Perry Smith en neusde met zijn vriendin Harper Lee rond in de omgeving van de familie Clutter, maar werd achteraf niettemin ontmaskerd als een ietwat onbetrouwbare verteller – en van de verfilming door Richard Brooks werden we al helemaal niet wijzer. Reden te meer om het meesterlijke boek eens naast de droge feiten te leggen en zelf de betekenis van het woordje ’true’ in true crime onder de loep te nemen.
ROY ORBISON: LOVE HURTS (donderdag 22/2, 22.55, NPO 2)
Vandaag is Lana Del Rey de ‘sad girl in pop music’, maar het was Roy Orbison (1936-1988) die de hopeloos romantische loser in de rock introduceerde. Het zat de Amerikaanse singer-songwriter met de onafscheidelijke zonnebril ook niet mee: eerst verloor hij zijn vrouw na een ongeval, en twee jaar later stierven zijn twee oudste zonen toen zijn huis in Tennessee afbrandde, terwijl hij in Engeland op tournee was. Love Hurts is niet echt een muziekdocumentaire over de rocklegende, wel een intiem portret waarin Orbisons drie overgebleven zonen spreken over de drijfveren en demonen van de zanger van hits als Oh, Pretty Woman, Only the Lonely en Crying. Met nooit eerder vertoonde homevideo’s.
REALITY (zaterdag 17/2, 22.55, Canvas)
Direttore Matteo Garrone maakte naam met Gomorra, een keihard misdaadepos over de Napolitaanse maffia. Ook opvolger Reality speelt zich in Napels af, maar de insteek is helemaal anders. Luciano (ex-gangster Aniello Arena) is een visverkoper en familie-entertainer met een obsessie: hij wil koste wat kost deelnemen aan Grande Fratello, de Italiaanse Big Brother. Garrone drijft de spot met reality-tv, maar zijn satire is ook fellinesk. Tussen de stilistische hoogstandjes door behandelt hij typische Fellini-thema’s zoals de obsessie met faam en de schijnwereld van de rooms-katholieke kerk. Goed voor de Grote Juryprijs in Cannes 2012.
EDDIE THE EAGLE (zaterdag 17/2, 20.30, VTM)
Ondanks de barre weersomstandigheden op de Olympische Winterspelen is er af en toe een vreemde snuiter die het kwik laat stijgen. De Britse schansspringer Michael Edwards, alias Eddie the Eagle, is een van hen. Tijdens de Spelen van Calgary in 1988 – het jaar dat ook het Jamaicaanse bobsleeteam de wereld verraste – groeide de bijziende Edwards (Taron Egerton) uit tot een cultheld, een reputatie die hij meer te danken had aan zijn gestuntel en doorzettingsvermogen dan aan zijn talent. Deze biopic kiest soms te nadrukkelijk voor het sentiment, maar Hugh Jackman als Edwards’ aan alcohol verslaafde trainer en de energieke stijl maken er een charmant, vrolijk underdogverhaal van.
2DOC: THE REAGAN SHOW (woensdag 21/2, 22.55, NPO 2)
Veel Amerikanen hielden hun hart vast toen in 1981 niet een politicus maar een B-acteur zijn intrek nam in het Witte Huis: de Republikein Ronald Reagan werd de leider van de vrije wereld toen die op het punt stond om van de kaart geveegd te worden. De temperatuur in de Koude Oorlog was nog maar eens onder het vriespunt gedoken en de wapenwedloop tussen de VS en Sovjet-Unie piekte. Bovendien kreeg Reagan tijdens zijn dubbele ambtstermijn vier Sovjet-leiders voor de kiezen: Brezjnev, Andropov, Tsjernenko en ten slotte Gorbatsjov. Om een wereldbrand af te wenden en zijn achterban tevreden te houden maakte Reagan handig gebruik van zijn camera-ervaring, en liet hij zich constant volgen door tv-ploegen. Regisseurs Sierra Pettingill en Pacho Velez puren uit al dat archiefmateriaal een boeiende documentaire over de eerste ’tv-president’ van de VS en zijn gespannen relatie met – vooral – Mikhail Gorbatsjov.
SEVEN SECONDS (vanaf vrijdag 23/2 op Netflix)
Een blanke politieagent rijdt een zwarte jongen van de sokken en besluit de zaak in de doofpot te stoppen. Wat een onschuldig ongeval had kunnen zijn, wordt zo een onvergeeflijke misdaad. Dat is het uitgangspunt van Seven Seconds, een politiedrama met raciale ondertoon waarmee Netflix inspeelt op #BlackLivesMatter en de nagedachtenis aan Eric Garner, Trayvon Martin en hun onfortuinlijke broeders en zusters. De hamvraag: durft Seven Seconds meer te zijn dan een politieserie die zichzelf als uithangbord een heet hangijzer aanmeet? Heeft Neflix een hit besteld, of een belangrijke serie? We zijn heel benieuwd.
MUTE (vanaf vrijdag 23/2 op Netflix)
David Bowies regisserende zoon Duncan Jones (Source Code, Warcraft) omschrijft Mute als het ‘spirituele vervolg’ op zijn sterke debuut Moon, wat betekent dat ze hetzelfde futuristische universum delen. De film speelt zich af in een sfeervol vormgegeven toekomstig Berlijn waarvan de look aan Blade Runner doet denken. Vliegende auto’s: check. Door neonlampen verlichte steegjes: check. In dat grauwe decor, waar immigranten en autochtonen met elkaar in onmin leven, gaat de dove, weemoedige barman Leo Beiler (Alexander Skarsgård) op zoek naar zijn vermiste vrouw. In de onderbuik van de stad maakt hij kennis met een bizar chirurgenpaar, Cactus Bill (Paul Rudd) en Duck Teddington (Justin Theroux). Ruim voldoende om hier reikhalzend naar uit te kijken.
MARSEILLE – SEIZOEN 2 (vanaf vrijdag 23/2 op Netflix)
Weinig politieke series ontsnappen vandaag aan een vergelijking met House Of Cards. Zo ook Marseille niet, de Franse Netflixserie van Dan Franck, die met acht nieuwe afleveringen op de proppen komt. De Frank Underwood met dienst is enfant terrible Gérard Depardieu. Zijn personage Robert Taro moet zijn burgemeesterssjerp beschermen tegen voormalig protegé Lucas Barres (Benoît Magimel), die hem schaamteloos een mes in de rug stak. Hoewel de zwaarlijvige burgervader al aan zijn pensioentje in de Provence begon te denken, wil hij er alles aan doen om Barres te verslaan bij de verkiezingen. De Franse havenstad wordt het decor van een ongeziene machtsstrijd.
AMAZONES (dinsdag 20/2, 21.15, Canvas)
Die middag in de VRT-kantine: Nahid Shaikh trekt collega-journaliste Phara de Aguirre aan de mouw. Ze heeft een artikel gelezen over Koerdische strijdsters die meevechten tegen de IS, en dat zette haar aan het denken over de rol van vrouwen binnen het verzet. Tussen de soep en de patatten – dat mag u haast letterlijk nemen – bedenken de dames de basis van wat later de documentairereeks Amazones zal worden. Het hoeft tijdens de lunch immers niet altijd over de plannen voor het nakende weekend te gaan.
Van Palestijnse verzetsstrijdsters en Israëlische soldaten, over de guerrillaleden van de Colombiaanse FARC tot de Koerdische strijdsters tegen de IS in Irak: wereldwijd nemen duizenden vrouwen de wapens op om hun idealen na te streven. In drie afleveringen schetsen Shaikh, De Aguirre en regisseur Filip Lenaerts de rol van die vrouwen in conflictgebieden. ‘Maar alle eer voor Nahid, dat kan ik niet genoeg benadrukken’, glimlacht De Aguirre.
Wat opviel tijdens je bezoek aan de verzetsgroep FARC in Colombia, is de gelijkheid die er heerst tussen de guerrillaleden.
Phara de Aguirre: Niet alleen bij de FARC maar ook bij de Koerdische PKK is de samenleving gelijker maken een deel van hun strijd. Ze slagen daar wonderwel in: vrouwen hebben er evenveel te zeggen als mannen. Taken zoals de keukendienst en de wacht worden eerlijk verdeeld. Maar die strijd moet ook binnen de samenleving gevoerd worden. Zo willen ze in Colombia niet enkel een landhervorming, maar ook die gelijkheid van man en vrouw.
Klonk die feministische ondertoon ook bij de andere milities?
De Aguirre: Bij de PKK zeker. Daar is het vrij soortgelijk. Voor de jezidivrouwen die zich aansloten bij de peshmerga (het Koerdische leger, nvdr.) primeert dan weer veel meer de weerwraak op de IS. In Israël heb je de verplichte legerdienst voor jongens én meisjes, en in Palestina is het al decennialang de gewoonte dat vrouwen een rol spelen in het verzet.
Amazones toont ook de schaduwkant van de strijd, met onder meer verplichte abortussen en straffen op zwangerschap.
De Aguirre: Het was ook echt de bedoeling om niet één kant van het verhaal te vertellen, maar een zo juist mogelijk beeld te geven. Wanneer je kiest voor een bepaalde beweging, is dat ook het enige model dat mogelijk is voor de samenleving waarin je wilt leven. Die vrouwen streven heel gedreven hun visie na. Ze leven natuurlijk in een bubbel, met allemaal gelijkgestemden, dus ontsnappen aan dat model is vrijwel onmogelijk.
Vakantietripjes kun je die drie reizen bezwaarlijk noemen.
De Aguirre: Ze hebben er alle drie op ingehakt. Toen we in de bergen waren met de PKK, waren er twee dagen eerder vijf strijders omgekomen tijdens een bombardement. Toen ze werden begraven op een martelarenkerkhof, was van een van de lichamen maar de helft meer over. Dat beeld zal ik nooit vergeten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
