Jackie, een indringende biopic met een prima Natalie Portman als tragische first lady.
U kent ze, de beelden van Jackie Kennedy in haar roze Chanel-pakje en bijpassende pillbox hat, met het verbrijzelde hoofd van JFK in haar schoot. Jackie – de titel geeft het al een beetje weg – focust nu eens niet op die moord en de motieven, maar op de first widow in de dagen na die fatale novembermiddag in Dallas.
Met veel empathie vangt Portman de vastberaden persoonlijkheid, de chique perfectie van Jackie, die ingetogen met haar verdriet probeert om te gaan.
Dat relaas wordt opgehangen aan een interview dat Jacqueline Kennedy (Nathalie Portman) enkele dagen na de moord aan Life-reporter Theodore H. White (Billy Crudup) gaf in het Kennedy-vakantiehuis in Hyannis Port, Massachusetts. We zien haar verbijsterd toekijken wanneer een tomeloos ambitieuze Lyndon B. Johnson vlak na de moord de eed als president aflegt aan boord van Air Force One. We zien hoe ze, pas wanneer ze terug is in het Witte Huis, haar Chanel-pakje uittrekt en het bloed van haar lichaam afspoelt. We zien hoe ze zich verweert tegen de suggestie dat ze beter niet naast de kist zou lopen in de rouwstoet, hoe ze haar kinderen het nieuws vertelt. We zien – niet onbelangrijk in de mythevorming omtrent JFK – ten slotte hoe ze tegenover White het presidentschap van wijlen haar man vergelijkt met koning Arthur: ‘Er zullen nog grote presidenten volgen, maar er zal nooit nog een ander Camelot zijn.’
De Chileense cineast Pablo Larraín – na No en Neruda was dit zijn eerste Engelstalige film – erfde het Jackie-project van Darren Aronofsky, die wel aan boord bleef als producent. En net als in diens Black Swan is Natalie Portman verbluffend: met veel empathie vangt ze de vastberaden persoonlijkheid, de chique perfectie van Jackie, die ingetogen met haar verdriet probeert om te gaan. De spookachtige soundtrack van Mica Levi, die ook al voor Under the Skin tekende, versterkt nog het gevoel dat je echt onder haar huid kruipt. Se non è vero is er nog altijd die ene opmerking van interviewer White: ‘Ik probeer gewoon de waarheid te achterhalen. Maar met een geloofwaardig verhaal ben ik ook al tevreden.’
