In deze hyperenergieke beursmakelaarssatire, over de rise and fall van de gladde geldwolf Jordan Belfort, haalt Martin Scorsese uit naar geldverslaving en de foute cultuur van het grote geld. Met hoofdrolspeler DiCaprio in grootse doen.
Nu de Panama Papers wereldnieuws zijn, kan het geen kwaad om – nog eens – te kijken naar The Wolf of Wall Street. In dit bijzonder energiek vertelde essay haalt Martin Scorsese met burlesk genoegen uit naar geldverslaving en de foute cultuur van het grote geld. Dat doet hij door een frauduleuze effectenmakelaar te volgen die in het New York van de jaren negentig naam maakt als selfmade multimiljonair, inclusief extravagante levensstijl en veel alcohol, seks en drugs.
Toen Jordan Belfort, op wiens biografie de film geïnspireerd is, werd gevraagd wat hij ervan vond dat Leonardo DiCaprio hem zou vertolken, antwoordde hij: ‘DiCaprio zal gewoon moeten zorgen dat hij stoned is en verder moet hij struikelen en kwijlen als een idioot.’ Dat laatste doet DiCaprio op hilarische wijze in de nu reeds legendarische scène waarin hij, onder de pillen, een witte Lamborghini in de vernieling rijdt. Maar ook elders in deze satire is de acteur grandioos en werkt het enthousiasme waarmee hij acteert aanstekelijk.
Eigenlijk speelt DiCaprio een variant op een typisch Scorsesepersonage: Belfort is een evangelische handelaar in geld en macht, schatrijk geworden door via de telefonische handel in penny stocks, die hij met waanzinnige winstmarges verder verkocht, aan de spaarcenten van brave burgers te zitten.
De fraaie praatjes waarmee hij zijn slachtoffers overtuigt of het personeel van zijn beleggingsfirma Stratton Oakmont motiveert – de scherpe dialogen zijn van Sopranos- en Boardwalk Empire-scenarist Terence Winter – zijn die van een goeroe, van het sluwste, arrogantste en meest verdorven soort.
Je kunt The Wolf of Wall Street ook zien als het briljante slotluik van Scorsese’s cocaïnetrilogie, na Goodfellas (1990) en Casino (1995). Scorsese verfilmt deze kijk op overmatige hebzucht als een koortsige, ambivalente trip. De glamoureuze bacchanalen in luxueuze villa’s, op jachten en op de werkvloer (er wordt zelfs met dwergen naar een dartboard gegooid), de memorabele ontmoeting in een restaurant met Belforts mentor Mark Hanna (Matthew McConaughey), de scènes thuis met zijn vrouw of trouwe kompaan Donnie Azoff (Jonah Hill): de drie uur die deze film duurt, vliegen voorbij. (LJ)
