Seks heeft altijd iets te maken met aantrekken en afstoten, en dat is een spel dat Michael Sheen en Lizzy Kaplan ook meesterlijk spelen in het tweede seizoen van ‘Masters of Sex’.
Voor Michelle Ashford de schrijfster werd van onder andere The Pacific en vooral Masters of Sex droeg ze een polyester uniform en begeleidde ze het publiek van tv-shows naar hun plaatsen. Verder raakte ze lange tijd niet met haar droom om ‘iets voor televisie te doen’. Tot ze besloot al die luizige baantjes in de coulissen te laten voor wat ze waren en te doen wat ze nooit had gedurfd: een serie schrijven.
Masters of Sex was een toevalstreffer. Ashford las de biografie van William Masters, de man die zijn volk leerde wat seks was, en wist prompt dat ze straf materiaal in handen had: de stugge Masters bleek nergens te staan zonder zijn meer menselijke assistente Virginia Johnson en waar loopt de grens tussen privé en professioneel als een man en een vrouw samen de seksuele praktijk onderzoeken?
Terwijl het eerste seizoen nog redelijk strikt de lijnen van het leven van Masters en Johnson volgde, neemt dit tweede seizoen meer afstand van de dingen zoals ze echt gebeurd zijn. Aanvankelijk wilde Ashford drie jaar vooruit in de tijd springen, maar de logica van het verhaal liet dat niet toe en dus gaat ze gewoon verder waar het eerste seizoen geëindigd was. Masters is ontslagen, zijn vrouw verwacht een kind en probeert zich te verzoenen met de arctische zone die haar huwelijk is.
Maar wat dit tweede seizoen vooral aantoont, is de wonderlijke chemie tussen Michael Sheen en Lizzy Caplan als Masters en Johnson. Zelfs als ze samen de ingrediënten van een doos cornflakes zouden voorlezen, zou een mens enigszins geboeid blijven luisteren. Seks heeft altijd iets te maken met aantrekken en afstoten, en dat is een spel dat Sheen en Kaplan meesterlijk spelen, zeker als ze zich gortdroog over de wonderlijke effecten van de aanraking van de tepelhof buigen.
