Een onweerstaanbare romantische komedie, met een schertsende kijk op de Japanse cultuur en stereotypen. Met sterke vertolkingen van Bill Murray en Scarlett Johansson.
Het verrukkelijke Lost in Translation (2003) begint met een snapshot van urbane chic – het roze slipje om de derrière van Scarlett Johansson die beduusd vanuit haar kamer veertig hoog in het luxueuze Park Hyatt Hotel naar de skyline van Tokio kijkt – en eindigt met een mysterieuze fluisterfinale in de straten van de Aziatische neonmetropool. En wat stopt Sofia Coppola ( The Virgin Suicides, Marie Antoinette) er tussenin? Een onweerstaanbare romantische komedie, met een schertsende kijk op de Japanse cultuur en stereotypen, vol door dromerige popsongs gedragen spleen en melancholie.
Dit alternatief melodrama puurt een groot deel van zijn droefgeestige kracht uit de platonische idylle tussen Charlotte (Johansson), een jonge vrouw die ongelukkig getrouwd is met een hippe modefotograaf, en de cynische Bill, een acteur-met-midlifecrisis die in Tokio is voor een vetbetaalde whiskycommercial (een knipoog naar vader Coppola, die ooit samen met Kurosawa voor hetzelfde whiskymerk een reclamespot draaide). Hun relatie heeft iets van de dynamiek tussen Humphrey Bogart en Lauren Bacall, maar het is een superieure Bill Murray die verrast door deels uit zijn komische keurslijf te stappen en zich van een meer gevoelige en romantische kant laat zien.
De triest clowneske Murray weet zelfs te ontroeren als hij in een karaokebar een pakkende versie van Roxy Musics More Than This weggeeft of ’s nachts in een hotelbed een intiem gesprek aangaat met de eveneens geblokkeerde en door jetlag geplaagde Charlotte. Coppola schreef het met een Oscar bekroonde scenario trouwens met Murray en zijn Droopy-achtige kop voor ogen.
