Tv-tip: ‘Ja Jan’ @ één (20.40u)

Jan Van Looveren © gf

In het nieuwe Eén-programma Ja Jan zegt acteur en presentator Jan Van Looveren zestig dagen lang ‘ja’ op elke vraag die zijn pad kruist. Een fascinerend experiment.

In ‘Ja Jan’ zegt Jan Van Looveren, in navolging van Brit Danny ‘Yes Man’ Wallace, zestig dagen lang ‘ja’ op alles wat hem wordt gevraagd. Al op de eerste dag vraagt iemand hem om een tattoo te laten zetten. Op de tweede dag zegt hij ja op het drinken van een hallucinerende thee in het Amazonewoud. Het experiment resulteert in een avontuurlijk programma.

‘De premisse is simpel’, aldus Van Looveren: ‘Zeggen we te vaak nee tegen het leven? Met dat woordje houd je eigenlijk alles onder controle. Maar wat als je de teugels viert? Kom je dan andere mensen en werelden tegen? Doe je dan andere dingen? Door ja te zeggen confronteer je jezelf en je angsten. Soms is het grappig, maar het gaat dieper dan dat.’

Aan de basis van dat idee lag Yes Man.

JAN VAN LOOVEREN: Een tijd geleden heb ik die film, met Jim Carrey, gezien. Danny Wallace, de kerel op wiens boek die gebaseerd is, had tijdens een zware depressie een jaar lang ‘ja’ gezegd. Het idee om hetzelfde te doen, begon meteen te broeien. Kijk, ik ben 46. Als je jong bent, staat er weinig op het spel. Maar naarmate je ouder wordt, denk je dat je meer te verliezen hebt. Je probeert de controle te behouden.

Hoe uit zich dat?

VAN LOOVEREN: Vooral in de kleine dingen. Mensen verschuilen zich vaak achter hun agenda. ‘Ik kan niet’, ‘ik heb geen tijd’ of ‘ik ga even in mijn agenda kijken’, om dan niet meer terug te bellen. Het zijn stuk voor stuk bekende uitvluchten. Lifters niet meenemen is een ander voorbeeld. Toen ik vroeger bij de scouts zat, werden we na vijf minuten al opgepikt. Maar nu maken we elkaar bang met de gruwelijkste verhalen: ‘Je moet er toch mee opletten, hoor.’ Zelfs als de buurman een tuinfeestje wil geven, is het even schrikken. De tijdsgeest, zeker? Zeg gewoon ‘ja’, maak het opnieuw gezelliger en leef samen. Maar ja, de verzuring, hé.

Hoe bedoel je?

VAN LOOVEREN: Alles wordt ons opgelegd, inclusief onze angsten. We hebben het gevoel elkaar te moeten controleren. Bijvoorbeeld: soms moet je met je fiets over het voetpad rijden omdat de straat te glad is. Dan heb je van die mensen die zich verplicht voelen om ‘Het is hier een vóétpad’ te roepen. De manier waarop dat gebeurt, is ronduit akelig. Als een kleuter op de grond beginnen te beuken omdat iets ‘zo hoort’, daar moeten we van af.

Je bent dus het uithangbord van een oprecht positief denken?

VAN LOOVEREN: Ik weet niet of ik een uithangbord ben. Er zijn anderen, maar die maken jammer genoeg maar een minderheid uit.

Bij de echte Yes Man leidde zo’n houding tot de Karma Army-sekte en, erger nog, tot boeken met titels als 356 Ways to Change the World. Het is op zijn minst wat naïef, niet?

VAN LOOVEREN: Laat me dan maar de naïeve kleine blijven. Laat me hopen dat aan alle oorlogen een einde komt en dat we in vrede kunnen samenleven. Ik weiger in een slechte wereld te geloven. Wil dat zeggen dat ik naïef ben? Elke dag worden we geconfronteerd met slecht nieuws. Positief is het nooit, er is gewoon geen ademruimte. Tuurlijk moeten we het negatieve belichten, maar vergeet zeker het goede niet te vertellen.

Dat klinkt als hippie-escapisme.

VAN LOOVEREN: Mijn haar groeit niet meer, sorry.

Heb je echt op alles ‘ja’ gezegd?

VAN LOOVEREN: Uiteindelijk heb ik maar één keer ‘nee’ moeten zeggen. Een of andere zatlap vroeg of ik een aantal stukken van 2 euro in mijn aars wilde steken. Dat kon ik jammer genoeg niet doen, omdat ik geen kleingeld op zak had. En misschien omdat ik het ook wat raar vond. Voor de rest heb ik op alles ‘ja’ gezegd, anders had ik mijn eigen programma ondermijnd. De emoties in Ja Jan zijn niet geacteerd, het zijn echt de mijne. Ik wil de kijker geen blaasjes wijsmaken, want vroeg of laat keert zich dat sowieso tegen je. Ik ging met een blanco blad de straat op en liet alles op me afkomen. We hadden rekening gehouden met allerlei onnozele of onmogelijke suggesties, maar niemand heeft ons gevraagd een moord te plegen of een lijn coke te snuiven.

Wat is je bijgebleven?

VAN LOOVEREN: Dat men me tijdens de opnames van de eerste aflevering vroeg om een tatoeage te laten zetten. Mijn overleden vader was daar enorm tegen. Voor hem was een tattoo een verminking, iets voor crapuul, en in die tijd gewoon not done. Die vraag confronteerde me met mijn verleden en mijn opvoeding, en dus met een bepaalde angst. Al op de eerste opnamedag was dat klein Janneke plots terug. Ik belde naar mijn oudste dochter en vertelde haar dat ik bang was voor de reacties van de mensen. ‘Doe je ding, papa’, klonk het. Dat verlies je met ouder worden een beetje uit het oog. Soms leef je het leven van een ander en niet dat van jezelf. Na die zestig dagen kan ik gelukkig weer fuck it zeggen.

Welke tattoo heb je laten plaatsen?

VAN LOOVEREN: Twee theatermaskers, op mijn voet. Mijn vriendin en ik waren een tijdje geleden betrokken bij een zwaar ongeval, een frontale botsing tegen negentig per uur. We mogen allebei blij zijn dat we nog rondlopen. Mijn vriendin heeft er een groot litteken op de rechterzijde van haar rechtervoet aan overgehouden. Ziehier mijn verminking. (toont zijn tattoo) Die maskers hebben een betekenis. Mijn vader was van mening dat ik een stiel moest leren en dat toneelspelen maar een hobby is. Ik heb mijn leven helemaal moeten omgooien. Van bakker naar acteur.

Wat wil je zo snel mogelijk vergeten?

VAN LOOVEREN: Iemand vroeg me in een pornofilm mee te spelen. Wij – en dan vooral de crew – keken daar enorm naar uit. Hoewel ik nu meer respect heb voor mensen die in de porno-industrie werken, was het toch maar een bizarre dag.

Wat vond je dochter daarvan?

VAN LOOVEREN: Gênant! Ze vraagt zich waarschijnlijk af of dat echt nodig was. Mijn vrouw kon ermee lachen. Die vindt altijd alles grappig. Ze heeft ook wel een groot living on the edge-gehalte en maakt zich niet snel druk om de stoten die ik uithaal. Toen ze met me trouwde, wist ze wat ze kon verwachten.

Was je de pizzajongen?

VAN LOOVEREN: (lacht) Nee, ik speelde de ruige handlanger van een of andere louche baas. Die film komt binnenkort trouwens uit. Zeker checken dus.

Sebastian Roth

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content