‘Chronic’, een film van Michel Franco over de zelfopoffering van een verpleger.
Het moet niet altijd Mr. Orange, general Thade, Abomination of Sepp Blatter zijn: in Chronic (2015) vertolkt Tim Roth een verpleger die terminale patiënten begeleidt.
Al is er toch ook met dit personage iets aan de hand. Een van de patiënten die David (Roth dus) liefdevol verzorgt, is Sarah (Rachel Pickup), die in de film al snel aan de gevolgen van aids overlijdt. Een nicht die op de begrafenis vraagt om over wijlen haar tante te praten wimpelt hij af. Kort daarna vertelt David in een bar wel dat hij 21 jaar lang getrouwd was met een Sarah die aan aids bezweken is. En dan is er nog die jonge vrouw die David aan het begin van de film lijkt te stalken. Wat scheelt er met David? Sleept de man die zo’n diepe emotionele band met zijn patiënten aangaat zelf een donker geheim mee?
De Mexicaan Michel Franco geldt als een filmmaker die zich stort op onderwerpen die andere regisseurs veelal vermijden of romantiseren. Recent was bijvoorbeeld van Franco nog New Order te zien op het Mooov-festival, een meedogenloze dystopie over een opstand van de verpauperde massa in zijn geboorteland. Chronic, Franco’s eerste Engelstalige film, is een heel ander beestje. Hier hanteert hij lang aangehouden, statische shots – zijn cameraman is overigens een Belg, Yves Cape – om afstandelijk zijn verhaal te vertellen, wat niet wil zeggen dat het je onberoerd laat. Euthanasie komt aan bod, maar meer nog is dit een film over de zelfopoffering van een zorgverstrekker en de psychologische druk waaronder die kan staan. En net als het vergelijkbare Amour van Michael Haneke zit je naar sommige scènes uiterst ongemakkelijk te kijken. Hier ook geen soundtrack: Franco dist je het wedervaren klinisch en zonder pijnstiller op. Chronic zat in 2015 in competitie in Cannes en ging er uiteindelijk met de prijs voor het beste scenario naar huis.
