El Club: een film van Chileense regisseur Pablo Larraín dat het midden houdt tussen een drama en een grotesk detectiveverhaal.
Van Almodóvars La mala educación, via Oscarwinnaar Spotlight tot Grâce à Dieu, de nieuwste van François Ozon: seksueel en ander misbruik in de kerk wordt in de cinema al een tijdje niet meer met de mantel van de christelijke naastenliefde bedekt. Ook het grimmige El Club gaat over dienaars van God die hun soutane hebben bezoedeld en daar makkelijk mee weg lijken te komen.
In een afgelegen huis in een Chileens kuststadje wonen vier gewezen katholieke priesters samen met een ex-non die het huishouden bestiert en hen in de gaten moet houden. Geen overbodige luxe, want het kwartet huist daar niet zomaar: de kerk heeft hen er naartoe gestuurd om na te denken over hun zonden, onfrisse zaken als pedofilie en het ontvoeren van baby’s voor adoptie. Om de tijd te doden richten ze windhonden af, maar wanneer een vijfde priester met een bezwaard verleden bij hen intrekt, dreigt hun routineuze maar zorgeloze leven gehypothekeerd te worden.
Tony Manero, No, Neruda en Jackie: machtsmisbruik en omgaan met de schaduwzijdes van de macht lopen als een rode draad doorheen het oeuvre van de Chileense regisseur Pablo Larraín. Ook El Club, waarvoor hij zich liet inspireren door verhalen van prominente Chileense priesters die ondergedoken leven om strafrechtelijke vervolging te voorkomen, past in dat rijtje. Niet alleen het laakbare gedrag van de priesters wordt gehekeld, ook de handelwijze van de hogere clerus, die hen een hand boven het hoofd houdt, wordt op de korrel genomen.
Ook esthetisch is El Club, dat het midden houdt tussen een drama en een grotesk detectiveverhaal, opvallend. Samen met chef-fotografie Sergio Armstrong laat Larraín de beelden baden in een benepen horrorsfeer, inclusief gesilhouetteerde acteurs en vervormende groothoeklenzen. Alsof er een rozenkrans dichtgesnoerd wordt rond de keel van de personages.
De kerk was alvast niet opgezet met El Club. De Italiaanse bisschoppenconferentie sloeg de film in de ban, waardoor de Zilveren Beer van 2015 in meer dan 1100 Italiaanse bioscopen – waaronder heel wat arthousecinema’s – niet vertoond mocht worden.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier