Kan het palaveren over hoe een Quarter Pounder with Cheese of een Big Mac in Parijs wordt genoemd tot kunst verheven worden? Wel als dat, zoals in Pulp Fiction , hilarische discussies oplevert die door Quentin Tarantino worden getransformeerd tot hard-boiled twistgesprekken.
Tarantino draaide dit pulpy misdaaddrama na het succes van zijn doorbraakfilm Reservoir Dogs (1992), een scherpe cocktail van bloederig geweld, verbale hoogstandjes en slimme referenties aan andere films. Tarantino zag Pulp Fiction als een prequel op die film, een kroniek van gangster Vic Vega, een rol die in Reservoir Dogs werd gespeeld door Michael Madsen. Maar Madsen had andere verplichtingen, dus werd Vic vervangen door zijn tweelingbroer Vincent, het personage dat in Pulp Fiction vertolkt wordt door Travolta – in die tijd veroordeeld tot infantiele familiekomedies.
In dit meesterwerk moeten de aan drugs verslaafde huurmoordenaar Vincent en diens partner Jules ‘Bad Motherfucker’ (Samuel L. Jackson) van hun opdrachtgever een aantal klusjes opknappen in downtown Los Angeles, zoals een mysterieus koffertje oppikken of een avondje gaan stappen met Mia (Uma Thurman), de vrouw van hun baas. Wat volgt, zijn vier afzonderlijke maar knap met elkaar
verbonden verhaallijnen waarin twee criminele geliefden die een restaurant willen overvallen, een bokser die zich laat omkopen, een gouden horloge, een iconische danswedstrijd op Chuck Berry’s You Never Can Tell , een heroïneshot knal in het hart en een spreuk uit het Bijbelboek Ezechiël een rol spelen.
Opnieuw verwijst Tarantino gretig naar films uit het verleden, en mengt hij schijnbaar moeiteloos de conventies van klassieke filmgenres en muziekstijlen door elkaar. Maar plagiaat wordt het bij hem nooit: terwijl hij blijft mikken op zenuwslopende spanning en humor vol referenties aan de popcultuur, geeft Tarantino aan alles een eigen originele draai. Ondertussen toont hij dat hij zowel een visuele stilist als een begenadigde acteursregisseur is. Pulp Fiction werd terecht bekroond met de Gouden Palm en de Oscar voor Beste Scenario, en is zonder twijfel een van de coolste, meest opwindende en grootste films van de jaren negentig.
Luc Joris
