Tv-tip: ‘Alien: Covenant’, Ridley Scotts filosofische ruimteoorlog

Alien: covenant © .

Met Alien: Covenant keerde Sir Ridley Scott voor de derde keer terug naar de franchise die hij in 1979 zelf op gang trok met zijn ruimtehorrorklassieker Alien, waarin een monsterlijk wezen lelijk huishield op een ruimteschip.

Deel zes situeert zich tien jaar na de gebeurtenissen in Scotts Alien-prequel Prometheus (2002). Het kolonisatieschip Covenant, met aan boord een crew van veertien man, tweeduizend kolonisten in hyperslaap en meer dan duizend ingevroren embryo’s, is bezig aan een lange reis naar de bewoonbare planeet Origae-6. Alles loopt gesmeerd, tot de Covenant schade oploopt en de bemanning een signaal oppikt waarin ze Country Roads van John Denver ontwaren en dat afkomstig blijkt van een dichterbij gelegen en even bewoonbare planeet.

De pas tot kapitein gepromoveerde Oram (Billy Crudup) onderbreekt de missie en maakt een omweg om de bron van het signaal te lokaliseren. Eens ze op de paradijselijke planeet zijn geland, ontdekken de crew en hun gids, de androïde Walter (Michael Fassbender), er het gecrashte ruimteschip van de Prometheus-expeditie en de enige overlevende daarvan, de androïde David (opnieuw Fassbender). Al snel blijkt dat de planeet is vergeven van parasitaire wezens die zich in de lichamen van de crewleden willen nestelen.

Sir Ridley slaagt erin om twee van zijn baby’s, Alien en Blade Runner, met elkaar te linken.

Net zoals in de rest van de Alien-franchise is het grandioze productiedesign een van de blikvangers van Alien: Covenant. De massieve witte kamer in de proloog en de lugubere catacomben waarin David huist: het zijn maar enkele van de locaties die de film extra allure geven. Hetzelfde geldt voor de ontwerpen van de op het werk van de Zwitserse surrealist H.R. Giger – de bedenker van de originele alien – geïnspireerde creaturen, die hun eitjes via een wolk van microscopische sporen in de neusgaten of het gehoorkanaal van een gastheer planten. Zodra ook de aloude – én enkele nieuwe – kwijlende monsters in beeld verschijnen krikt Scott gore en suspense vakkundig op, met Katherine Waterston als een doorslagje van Sigourney Weavers Ripley uit het origineel.

De afvalrace die volgt, is vlakjes, maar Scott voorziet zijn film wel van een filosofisch hart met de confrontatie tussen de emotieloze androïde Walter en zijn donkere tegenpool David, een synthetische Frankenstein met een voorliefde voor Wagner. Op die manier werpt de regisseur tal van vragen op over vooruitgang. Dient artificiële intelligentie de slavenmoraal of de vrije wil? Leidt het tot meer progressie en creativiteit? En zo ja, lopen de scheppers ervan dan niet het risico dat ze door hun eigen creaties verdrongen worden? Zo slaagt Sir Ridley erin om twee van zijn baby’s, Alien en Blade Runner, met elkaar te linken.

Alien: Covenant

Zaterdag, 13/4, 20.25, Q2

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content