Inside Llewyn David is de zoveelste hit uit de cataloog van de broers Joel en Ethan Coen, met Oscar Isaac die zich de ziel uit het lijf acteert (én zingt), heerlijke personages en dialogen waarvoor het adjectief ‘Coenesk’ is uitgevonden.
Stephen King liet zijn naam vallen in Riding the Bullet, Tom Waits was een fan, net als Joan Baez, en Bob Dylan omschreef hem als ‘iemand die zong als een avonturier en klonk alsof hij daarvoor de prijs betaald had’. En toch was folkzanger Dave Von Rank (1936-2002) in de vergetelheid gesukkeld. Tot de Coenbroers zich voor hun muzikale komedie Inside Llewyn Davis op Von Ranks memoires The Mayor of MacDougal Street baseerden.
Greenwich Village, de gure winter van 1961. Llewyn Davis (Oscar Isaac in zijn doorbraakrol) ploetert door de prille plaatselijke folkscene. Zijn muzikale partner heeft zelfmoord gepleegd en nu probeert hij een solocarrière uit te bouwen. Slapen doet hij op de sofa bij zijn academische vrienden, bij wie hij ook om geld bedelt.
Als het een beetje meezit, wordt hij gevraagd om met zijn gitaar liedjes te komen zingen. Je zou er voor minder bitter en verslagen bij lopen. Met zijn soloalbum Inside Llewyn Davis onder de arm vertrekt Llewyn naar Chicago, waar hij auditie doet bij impresario Bud Grossman (F. Murray Abraham), de latere impresario van Dylan.
Van de vertrouwde, bejubelde mix van spanning, bizarre en screwballhumor van de Coens vind je maar weinig terug in Inside Llewyn Davis, een van hun mildste films. Niet dat ze hun sardonische aard helemaal verloochenen, zoals u zult merken in de scènes waarin Llewyn samen met de egocentrische jazzmuzikant Roland Turner (John Goodman) naar Chicago trekt. Maar voor de rest is deze in Cannes met de Grand Prix bekroonde film een stemmige ballade, gedrenkt in een weemoedig kleurenpalet.
Oscar Isaac zingt zelf, en hij doet dat goed – naast acteren speelt Isaac trouwens al jaren muziek, onder meer in het indierockduo NightLab. T. Bone Burnett produceerde de soundtrack, met veel folkstandards, en met naast dat van Isaac ook stemmenwerk van onder meer Justin Timberlake en Marcus Mumford.
Nog een weetje: een succesnummer destijds tijdens Von Ranks optredens was zijn arrangement van House of the Rising Sun, zoals Bob Dylan dat opnam voor zijn debuutalbum. In de film hoor je een niet eerder uitgebrachte versie van Dylans Farewell, als een duw in Davis’ rug terwijl hij aan de rand van het graf staat. Coens will be Coens. (LJ)
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier