Een drassige rivierdelta, twee speurders, een misogyne seriemoordenaar en het spook van dictator Francisco Franco: dat zijn de ingrediënten van La isla mínima.
La isla mínima is een broeierig Spaans misdaadmysterie waarin de grenzen tussen criminaliteit en wettigheid vaak heel vaag zijn.
De film begint spectaculair, met een beeld dat van de hand van natuurfotograaf Yann Arthus-Bertrand had kunnen zijn. De camera kijkt hoog vanuit de lucht neer op de Guadalquivir-rivier en de grille patronen die de stroom in het weidse Andalusische landschap gevlochten heeft. Het is een prachtige metafoor voor wat komen zal, want ook in het roerige postdictatoriale Spanje van de jaren tachtig hebben de tentakels van het Francoregime de samenleving nog stevig in hun greep.
Een bijzonder intense en onheilspellende trip naar het Spanje van de jaren tachtig, dat net is ontwaakt in een democratie.
Die imposante moerasdelta, met zijn onverharde wegen, rijst- en rietvelden waar vogels uit opstijgen en vijandige dorpjes waar vissers, stropers, smokkelaars en schimmige landeigenaars elkaar bekampen, wordt ook het nieuwe werkterrein van twee rechercheurs die vanuit Madrid naar Zuid-Spanje zijn gestuurd. De idealistische Pedro (Raúl Arévalo) en zijn oudere, door de wol geverfde collega Juan (Javier Gutiérrez) moeten er in een dorpje de gruwelijke moord op en verkrachting van twee tienerzusjes onderzoeken. Op veel medewerking van getuigen en de lokale politiechef hoeven ze niet te rekenen. Toch bijten Pedro en Juan zich hardnekkig vast in het onderzoek, ook al weten ze niet goed of ze te maken hebben met een prostitutienetwerk of een uiterst sadistische lustmoordenaar.
Het is het aparte moeraslandschap, en meer bepaald de zwart-witfoto’s die Atín Aya ervan nam, dat voor regisseur Alberto Rodríguez – een kind van de streek – de aanleiding vormde om La isla mínima te draaien. Esthetisch maakt hij bijgevolg veelvuldig gebruik dat decor, een openluchtlabyrint dat door cameraman Alex Catalán gevangen wordt in schaduwrijke beelden die soms een bijna surreële sfeer oproepen. Een mix dus van neonoir en southern gothic, meteen de reden waarom deze onder de Goya’s (de Spaanse Ensors) bedolven film vergeleken wordt met Se7en en True Detective – al citeert Rodríguez liever de Koreaanse politiethriller Memories of Murder en Le corbeau van Henri-Georges Clouzot als referenties.
Wat meer psychologische diepgang was welkom geweest, maar toch is dit een bijzonder intense en onheilspellende trip naar het Spanje van de jaren tachtig, dat net is ontwaakt in een democratie.
La isla mínima
Vrijdag 12/10, 22.00, Canvas
