Van politieke debatten tot de strapatsen van de Belgische monarchie, u ziet het allemaal deze week op uw tv.
EX MACHINA (Vrijdag 5/10, 20.35, Q2)
Programmeur Caleb Smith (Domhnall Gleeson) wint op kantoor – hij werkt voor de ’s werelds populairste zoekmachine Blue Book – een wedstrijd. Zijn prijs: hij mag een weekje logeren bij zijn CEO, de excentrieke wetenschapper Nathan Bateman (Oscar Isaac). Die betrekt een afgelegen landhuis, een minimalistisch paleis van glas en hout midden in de bossen.
‘Ik wil met je praten over de grootste wetenschappelijke gebeurtenis in de geschiedenis van de mens’, vertelt Nathan hem. In de kelder van het luxueuze huis bevindt zich een researchlab waar Nathan aan robots sleutelt, met name aan de artificieel intelligente Ava (Alicia Vikander). Caleb moet een reeks diepte-interviews met haar afnemen om te bepalen of ze in staat is tot bewustzijn en in welke relatie hij kan treden tot Ava, goed wetende dat zij een robot is. Caleb begint in elk geval gevoelens voor haar te ontwikkelen – én Nathan te wantrouwen, in die mate zelfs dat hij aan zijn eigen mens-zijn begint te twijfelen, en ter controle in zijn eigen vlees snijdt.
Domhnall Gleeson, die u kent als de laffe maat van DiCaprio in The Revenant (of als Bill Weasley uit de Harry Potter-films), wint uw sympathie als de enthousiaste Caleb, die veel vragen stelt maar nauwelijks antwoorden krijgt. Oscar Isaac, haast onherkenbaar met kaalgeschoren kruin en volle baard, is prima als de sluwe intrigant Nathan. Maar de indrukwekkendste acteerprestatie is toch die van de Zweedse Alicia Vikander. Haar sensuele performance, geholpen door CGI voor haar transparante mechanische onderdelen, duwt Ex Machina in de richting van een noirfabel.
De Britse schrijver Alex Garland maakte hiermee zijn regiedebuut, maar hij had voordien al aardig wat adelbrieven in de filmwereld verzameld. Met name zijn samenwerkingen met Danny Boyle springen eruit: hij herwerkte voor hem zijn eigen roman The Beach tot een filmscript en tekende ook voor de scenario’s van Boyles 28 Days Later en Sunshine.
Ex Machina heeft nooit een release gekregen in de bioscoop, en dat is doodzonde. De Amerikaanse National Board of Review roemde Garlands eerste film terecht als een van de tien beste independentfilms van 2015. U zult er geen spijt van hebben dat u deze digitale neus naar Pinokkio gezien hebt.
Don’t fuck with fembots, ook niet in de overdrachtelijke zin.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
SON OF SAUL (Zaterdag 29/9, 22.30, Canvas)
In dit verpletterende, met een Oscar bekroond Auschwitz-drama sleurt de Hongaarse cineast László Nemes je bij de haren mee door het beruchte nazi-vernietigingskamp – van de gaskamers tot de verbrandingsoven. Saul (Géza Röhrig) is een Sonderkommando die in het kamp op zoek gaat naar een rabbi om het vergaste lijk van een jongen, waarin hij zijn zoon meent te herkennen, een waardige begrafenis te geven. Ook al brengt Nemes de echte gruwel zelden expliciet in beeld, door het gebruik van geluid en het bijna vierkante beeldformaat is deze door merg en been dringende Holocaustfilm uiterst benauwend.
HET UUR VAN DE WOLF – JACQUES BREL, GEK VAN HET LEVEN (Donderdag 4/10, 23.00, NPO 2)
Waarom stopte Jacques Brel op zijn 37e, op zijn hoogtepunt, met zingen? En waarom voer hij met een zeiljacht en minnares naar het einde van de wereld? Philippe Kohly zoekt het uit in Jacques Brel, gek van het leven. U ziet hoe de whisky drinkende, vier pakjes per dag rokende vader op zijn 22e in de kartonfabriek van zijn pa was geëindigd, ware hij niet met een gitaar en wat songs naar Parijs verkast. De doorbraak en zijn bijnaam ‘abbé Brel’ kwamen er in 1956, subversievere teksten – Les Flamandes zorgde voor controverse tot in Israël – drie jaar later. Toen de Brusseleirfrancophone zijn pensioen aankondigde, was hij uitgegroeid tot een wereldsensatie. David Bowie zou Amsterdam coveren, Frank Sinatra en Nina Simone Ne me quitte pas. Longkanker en een graf op een Polynesisch eiland ten spijt: Kohly’s docu houdt Brel veertig jaar na zijn dood springlevend.
IEDEREEN KIEST (Maandag 1/10, 22.05, één)
Zondag 14 oktober nadert met rasse schreden. Terwijl alle partijen hun electorale discours opdringen, ontvangt Phara de Aguirre elke dag lokale en nationale kopstukken in Iedereen kiest. Tijdens de studiogesprekken en debatten zit politicoloog Carl Devos steeds mee aan tafel. De Aguirre en journalist Stefaan Meerbergen gaan ook op pad. Terwijl de presentatrice deze zomer alle partijvoorzitters opzocht voor een persoonlijk gesprek over leven en werk, trok Meerbergen de straat op om te onderzoeken hoe tevreden inwoners zijn met het beleid in hun gemeente.
RIG 45 (Zaterdag 29/9, 20.35, Canvas)
Een fataal ongeval op een booreiland dreigt Andrea’s Kerstmis te verbrodden. In de scandithriller Rig 45 wordt zij twee dagen voor de verjaardag van het kindeke Jezus door Benthos Oil de Noordzee op gestuurd om erger te voorkomen. U raadt het al: dat lukt haar niet. Ze botst op een verdeelde crew, en een orkaan botst op het platform. Net wanneer communicatie met of hulp van buitenaf onmogelijk blijkt, duikt er een tweede lijk op, met paranoia en moordbetichtingen à volonté tot gevolg. Rig 45, gepend door onder meer Alexander Kantsjö ( Jordskott), is zo’n reeks waarin personages liever een zaklamp dan een lichtschakelaar hanteren en nog het liefste van al alleen door donkere krochten dwalen. Kunnen Catherine Walker ( Versailles) als Andrea en Gary Lewis ( Billy Elliot, Gangs of New York, Outlander) als roughneck de reeks drijvende houden?
BRIMSTONE (Vrijdag 5/10, 22.05, NPO 3)
Met behulp van een flinke scheut gruwel, calvinistische terreur en een feministische invalshoek neemt de Nederlander Martin Koolhoven met veel branie een oer-Amerikaans genre – de western – onder handen. De Hollywoodcast, met Guy Pearce als een perverse dominee met Nederlandse roots en voormalig kind sterretje Dakota Fanning als de jonge, stomme vroedvrouw op wie hij jacht maakt, geeft dit revisionistische prairie-epos allure, al imponeert Koolhoven ook met zijn soms groteske maar beklemmende stijl. De film wordt voorafgegaan door de eerste van een zesdelige reeks filmcolleges waarin de cinefiel Koolhoven telkens een genre belicht. In de eerste aflevering is dat, heel toepasselijk, de spaghettiwestern.
BELGA SPORT (Maandag 1/10, 21.30, Canvas)
Na een geslaagde reanimatie van het veelgeprezen Belga Sport vorig jaar serveert Woestijnvis u acht nieuwe documentaires over memorabele momenten uit de Belgische sportgeschiedenis. Loopsters Elodie Ouedraogo, Kim Gevaert, Olivia Borlée en Hanna Mariën mogen de serie uit de startblokken schieten. Tijdens de Olympische spelen van 2008 in Peking behaalde het estafetteteam een zilveren plak voor België. Wanneer acht jaar later bleek dat een van de Russische winnaressen doping had genomen, wonnen de Belgische dames alsnog een gouden medaille. Aan de hand van interviews met de betrokken loopsters en een resem archiefbeelden schetst Belga Sport hun relaas. Later dit jaar komen onder meer ook de doorbraak van Sven Nys in 2004 en de overwinning van België tegen Argentinië op het WK voetbal in 1982 aan bod.
BIGH MOUTH (Seizoen 2 vanaf vrijdag 5/10, Netflix)
De gevreesde melksnor, een kop vol puisten, het eerste schaamhaar, ongepaste erecties en beha’s kopen met mama: niemand wordt graag aan zijn puberteit herinnerd. Big Mouth wrijft die jeugdige ongemakken evenwel gretig in uw gezicht. De Amerikaanse animatiereeks voor volwassenen begint aan haar tweede seizoen. We zien opnieuw hoe vriendjes Nick, Andrew en Jessi de adolescentie worden ingezogen door het Hormonenmonster, een geel wezen met een penisneus. Critici bejubelden het eerste seizoen om zijn vulgariteit. Big Mouthtoont schaamteloos dansende penissen, sperma, porno en pratende vagina’s (u ‘herkent’ Kristen Wiig). Toch is de reeks geen gratuite seksshow. De ranzige mopjes hebben altijd een doel: een zo eerlijk mogelijk beeld van de puberteit schetsen, zonder daarbij moeilijke onderwerpen als geaardheid, het taboe rond menstruatie en religie uit de weg te gaan.
KING OF THE BELGIANS (Vrijdag 5/10, 22.00, Canvas)
Een koninklijke komedie die focust op de strapatsen van de Belgische monarchie? Dat staat niet op het menu bij deze eerste uitstap in het komische genre van het altijd onvoorspelbare duo Peter Brosens en Jessica Woodworth, makers van bekroonde poëtische auteursfilms als Khadak en Altiplano. Toch zullen royaltywatchers flink opkijken: deze heerlijk absurde, soms surrealistische en als een mockumentary opgevatte roadmovie volgt Nicolas III van België (een glansrol van Peter Van Den Begin), die samen met zijn entourage én een Britse filmmaker incognito door de Balkan reist richting België, waar de Walen de onafhankelijkheid hebben uitgeroepen. King of the Belgians is geen pleidooi voor de afschaffing van het vorstenhuis, wel een ludieke ode aan de vrijheid en het plezier van de kleine dingen des levens. De opnames van het vervolg, The Barefoot Emperor, gaan dit najaar van start.
VAN CAUWELAERT. ZINZEN. IVAN. (Vanaf 1/10, elke werkdag, 23.30, Canvas)
Voor het slapengaan nog een portie scherpe stembuskritiek? In snelle tijden staat Canvas met Van Cauwelaert. Zinzen. Ivan. elke werkdag stil bij de politieke ontwikkelingen van het afgelopen etmaal. Hiervoor trommelde Ivan De Vadder oudgedienden Rik Van Cauwelaert en Walter Zinzen op. Samen belichten ze zaken die anders verloren gaan in de berichtgeving rond de verkiezingen.
‘Het is niet slecht dat er wat afstand wordt genomen’, zegt de 81-jarige oud-journalist Walter Zinzen. ‘In een verkiezingscampagne wordt altijd veel gezegd en weinig gedaan. Waar halen al die politici die in regeringen zetelen bijvoorbeeld de tijd vandaan om ook nog campagne te voeren in hun gemeenten? Zulke zaken wil ik wel weten.’
Drijft de politieke journalistiek vandaag te veel mee op de waan van de dag?
Walter Zinzen: Op sommige punten wel. Ik herinner me dat een politicoloog me in mijn beginjaren zei dat je het nieuws niet moet wijden aan wat politici zeggen maar aan wat ze doen. In tijden van Twitter wordt er aan dat laatste naar mijn smaak te weinig aandacht geschonken. Omdat iedereen vandaag zijn zegje meteen online kan plaatsen, staan journalisten natuurlijk onder een enorme tijdsdruk. Het is dus zeker geen verwijt, voor alle duidelijkheid.
Als gewezen politiek journalist heb jij je portie verkiezingscampagnes reeds gehad. Wat valt je op aan deze?
Zinzen: De huidige campagne blinkt uit in een gebrek aan voorkomendheid. Men verwijt elkaar slagen onder de gordel, iets wat nu vaker voorkomt dan vroeger. Dat is géén gunstige evolutie. De definitie van’democratie’ is immers dat je van mening mag verschillen, maar wel op een beschaafde wijze. Ik zeg niet graag dat het vroeger beter was – dat gebrek aan politieke hoffelijkheid was er altijd al – maar laat ik zeggen dat het vroeger minder erg was.
Is hierdoor ook de houding van de kiezers ten opzichte van de politiek veranderd?
Zinzen: Het wantrouwen tegenover politici is iets van alle tijden. Alleen zijn er vandaag ook politieke partijen die dat wantrouwen tegenover politiek gebruiken om er zelf electoraal sterker van te worden. Gelukkig gebeurt dat bij ons minder dan in onze buurlanden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
