De nieuwe prestigieuze dramaserie over rivaliserende wijnfamilies begon goed, maar verzandde nogal snel in clichés en gebrek aan subtiliteit.
Zuidflank **
Elke maandag, vtm
Komaan Zuidflank, laat mij Katarakt vergeten, dacht ik toen het nieuwe vtm-reeks van start ging. De reeks over een familie wijnbouwers in Limburg vertoont sterke gelijkenissen met de VRT-serie van een paar jaar terug over enkele fruittelers in de streek rond Sint-Truiden: het decor, de epische inslag, de thematiek over jongere generaties die verder bouwen op het werk van hun ouders en/of nieuwe wegen willen inslaan… Maar terwijl Katarakt na een aflevering of twee mijn aandacht al volledig verspeeld had, wegens veel te braaf en veel te klassiek, had ik in Zuidflank meer hoop.
In de jaren sinds Katarakt uitgezonden werd – de winter van 2007 – heeft de Vlaamse fictie immers een duidelijk stap voorwaarts gezet, dankzij enkele reeksen die risico’s namen en daar ook voor werden beloond met hoge kijkcijfers. Bovendien bewees vtm vorig najaar met Clan nog dat er duidelijk een plaats is op de commerciële zender voor fictie die buiten de lijntjes kleurt en ervan uitgaat dat het publiek liever niet alles in hapklare brokken opgelepeld krijgt. Die evolutie zag je ook in Zuidflank, dat heel rustig begon en in de eerste twintig minuten de sfeerschepping de voorrang gaf boven het verhaal – de scène waarin Mark Deweerdt samen met zijn wijnmaker de nieuwe oogst stond te proeven, was bijvoorbeeld zeer mooi geschreven en geacteerd.
Alleen merkte je dat toen de reeks echt in gang schoot de subtiliteit nogal snel werd weggespoeld en de grove borstel weer werd bovengehaald. Alles draait in Zuidflank om een stuk grond dat de familie Deweerdt al lang in handen wil krijgen maar dat altijd in het bezit was van de familie Vandenbergh. De oude Vandenbergh is bij de start eindelijk bereid om te verkopen, alleen sterft hij aan een hartaanval waardoor zijn vrouw en zoon moeten beslissen. En die zien dat minder zitten, want de eerste verwijt de familie Deweerdt dat ze haar man de dood in hebben gejaagd – blijkbaar kun je iemand vermoorden door hem een pak geld te geven voor een lap grond – en de tweede is al jaren verliefd op de vrouw van Mark.
Het verhaal is dus niet gespeend van clichés, en het laatste kwartier van de eerste aflevering was eigenlijk niet van dien aard dat je de indruk had dat de schrijvers daar wel mee om zullen kunnen. Vooral het slot, de begrafenis van de oude Vandenbergh, was zo pathetisch en zat zo vol ‘Echt Drama’ dat je een stevige fles wijn nodig had om het door te spoelen. Misschien wordt Zuidflank nog iets, maar ik vrees toch eerder dat de reeks een plaatsje zal krijgen naast Katarakt.
Stefaan Werbrouck
