Recensie: De Ronde

Omdat De Ronde bijna on-Vlaams is in zijn ambitie kun je niet anders dan erg blij te zijn dat Jan Eelen in zijn opzet geslaagd is.

Elke zondag, één ****

Je kunt natuurlijk niet anders dan in bewondering te staan voor de ambitie die Jan Eelen tentoon spreidt in De Ronde. Terwijl het gros van de Vlaamse dramareeksen zich tevreden stelt met een tiental personages en een paar verhaallijnen wil hij in negen afleveringen niet minder dan veertig mensen de revue laten passeren en een klein dozijn grote, in elkaar grijpende plotlijnen aan bod laten komen. En dat dan nog tegen het decor van de Ronde van Vlaanderen van 2010, een koers waarvoor naar schatting een miljoen Vlamingen uit hun huis kwamen en nog eens een dik miljoen voor hun televisie gingen zitten.

Omdat De Ronde bijna on-Vlaams is in zijn ambitie kun je ook niet anders dan erg blij te zijn dat Eelen in zijn opzet geslaagd is. In twee opzichten zelfs: in de eerste aflevering kregen de wielerliefhebbers een verhelderende blik achter de schermen van het Ronde-circus, de spanning aan de start bij de renners, de ploegleiders en alle volgers uit het wielermilieu en de media, maar die ‘het wielerleven zoals het is’ stond gelukkig nooit in de weg van de grote en kleine drama’s die zich langs de kant van de weg afspeelden, zodat ook de niet-sportievelingen ervan konden genieten.

Wij waren eerlijk gezegd geen grote fan van Het Eiland, omdat we nooit helemaal konden geloven in de personages daar. Alain Van Dam en co hadden natuurlijk wel zeer herkenbare trekjes, maar we hadden niet het gevoel dat we ze ook ooit in het echte leven zouden kunnen tegenkomen. Die waarachtigheid bezit De Ronde wel, en hoe. Vanaf de eerste minuut werden de tientallen personages perfect neergezet, met een minimum aan dialogen en in een minimum van tijd, maar telkens zo secuur dat je er in meteen geloofde. Dat was ook het geval voor het meest Eiland-achtige personage van de reeks, de opdringerige en luidruchtige vertegenwoordiger Dieter De Leus; die leek bij het begin vooral voor de komische noot te moeten zorgen maar kreeg al snel een tragisch kantje toen hij een ritje in de VIP-bus aan zijn neus voorbij zag gaan.

Vermoedelijk zullen De Leus en zijn compagnon de route Lasse (zo’n typische Koen De Graeve-rol) wel uitgroeien tot de publieksfavorieten, want zij hebben zeker in de eerste afleveringen de grappigste dialogen samen. Maar ons vielen toch vooral twee acteurs op die een redelijk onverwacht personage speelden: enerzijds Wim Helsen, die in zijn eerste scènes bijna onherkenbaar was als de net gescheiden jonge vader die samen met enkele vrienden naar de Ardennen is getrokken, en anderzijds Wim Opbrouck, die wellicht nog een erg belangrijke rol zal spelen als een standvastige politieagent die een vluchtmisdrijf onderzoekt.

De Ronde kwam in de eerste aflevering misschien een beetje traag op gang omdat er zoveel personages geïntroduceerd moesten worden, maar omdat wij het geluk hebben gehad om ook de derde aflevering te mogen zien, durven we te zeggen dat deze serie alleen maar beter wordt. Eelen is er namelijk niet alleen in geslaagd om veertig sterke karakters te bedenken, hij heeft ze ook interessante verhalen meegegeven waarvan de nuances maar met mondjesmaat worden vrijgegeven. We zijn er dus zeker van dat we over twee maanden zullen kunnen zeggen dat niet alleen Cancellara maar ook Jan Eelen en de Vlaamse tv-fictie in het algemeen winnaars waren in de Ronde van Vlaanderen 2010.

Stefaan Werbrouck

Wat vond u van De Ronde? Laat het weten!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content