Recensie: De Inrichters

Je kunt je vragen stellen bij de slaagkansen van een koppel dat na een jaar nog geen compromis gevonden heeft over het interieur van de living.

Er is in Vlaanderen evenveel nood aan een nieuw verbouwingsprogramma als aan een nieuwe kookreeks. Wie na De Brekers, Bouwen aan Geluk en andere Blocks komt, heeft dus beter maar iets stevigs in zijn mouw zitten. Het VT4-programma De Inrichters probeert het uitgemolken ‘we nemen een interieur onder handen’-concept leven in te blazen door er een spelelement aan vast te hangen.

Een koppel dat het echt niet eens raakt over het interieur in hun huis mag elk apart zijn of haar droomwoning ontwerpen, in een nagemaakte set in een hangar. Twee professionele architecten keuren het resultaat en wie er als beste uitkomt, mag dat ontwerp ook thuis laten uitvoeren. Of het duo kan alsnog kiezen voor het interieur dat de professionelen in het geniep zelf in elkaar hebben gestoken, om te tonen hoe het eigenlijk zou moeten.

Je kunt je vragen stellen bij de slaagkansen van een koppel dat na een jaar nog geen compromis gevonden heeft over iets als het interieur van de living. Maar ter verdediging van het duo uit de eerste aflevering, Mathieu en Isabelle: hun smaken lagen wel echt ver uit elkaar. Toen beiden hun ideeën hadden uitgevoerd, leek de living van Mathieu op de set van American Psycho en die van Isabelle op een Pottery Barn-winkel – en we overdrijven maar een beetje. Een geluk dus dat ze nog een alternatief hadden, al leek Isabelle vooral omwille van haar partner voor deur nummer 3 te kiezen.

De Inrichters is op zich redelijk fris in het genre, maar we vrezen dat de kloof tussen de ontwerpen van de architecten en die van de ‘amateurs’ altijd zo groot zal zijn dat de spanning er vlug af zal gaan. En dat de makers, zoals in zovele realityreeksen de laatste jaren, dan toch maar weer op zoek zullen moeten naar ‘kleurrijke’ figuren om de boel op te vrolijken.

Stefaan Werbrouck

Wat vond u van De Inrichters? Laat het weten!