‘Mad Men’ wordt in het derde seizoen stevig door elkaar geschud, gelukkig zonder dat de kwaliteit eronder lijdt.
Mad Men – Seizoen 3
Reeks: **** Extra’s: **** (A-Film)
Reeks. In het Radio1-programma Peeters & Pichal was er enkele weken geleden een debat over het tempo van de Vlaamse televisie, naar aanleiding van enkele klachten van luisteraars over de snelle montage en flitsende beelden in veel programma’s op de buis. We kunnen die mensen – en dan vooral diegene die toegaf ’s avonds soms letterlijk ‘mottig’ te worden van de lichtbak – met een gerust hart Mad Men aanbevelen. Die serie staat namelijk niet alleen op een zeldzaam hoog niveau, maar is bovendien een oase van rust, vol lang aangehouden shots van acteurs die, meestal met een sigaret in de hand, tobbend in de verte turen.
We moeten er echter bijzeggen dat Mad Men een ‘valse trage’ is, en er eigenlijk veel meer in gebeurt dan je op basis van het gezapige tempo zou denken. In de derde reeks worden de personages zowel in hun privéleven (sterfgevallen, geboortes, overspel…) als op het werk (vijandige overnames, balorige klanten) stevig op de proef gesteld, terwijl ook het decor (Amerika in 1963, met onder meer de groeiende burgerrechtenbeweging) geregeld op zijn grondvesten davert. Niet voor niets omschreef Matthew Weiner, de man achter Mad Men, dit seizoen als ‘het jaar van de opschudding’.
Alleen staan niet die grote gebeurtenissen centraal, maar wel hoe de personages erop reageren en de invloed ervan op hun innerlijke leven. In de lang uitgesponnen scènes en (perfect geschreven) dialogen wordt beetje bij beetje de psyche van Don, Betty, Peggy en de anderen uitgespit, waarbij je als kijker steeds verder in hun denkwereld wordt meegetrokken – al is ‘meegezogen’ een betere omschrijving voor een verslavende serie als dit. Mad Men is ondanks de bedwelmende sfeer dus geen reeks waarbij je onderuitzakt met het verstand op nul, maar briljante tv waarop je je stevig moet concentreren om alles mee te hebben. Je wordt er echter niet ‘mottig’ van, zoveel is zeker.
Extra’s. Zoals altijd overvloedig én interessant, met twee documentaires over de burgerrechtenbeweging (over Megdar Evers, een activist die in 1963 werd vermoord door de Ku Klux Klan, en over de mars op Washington), een korte featurette over de visuele stijl van alle afgeleide producten en vooral een erg boeiende, drie kwartier durende docu over de geschiedenis van de tabaksreclame.
Stefaan Werbrouck
