‘Glee’ is een reeks die soms irriteert, maar gelukkig ook heel vaak inspireert. Sinds 19 februari ook weer te zien op 2BE.
Glee – Seizoen 1, Volume 1
Reeks: *** ~ Extra’s: *** (20th Century Fox).
Reeks. We kunnen onze gevoelens tegenover Glee het best samenvatten met behulp van die beroemde quote van Michael Corleone in The Godfather: ‘Just when I thought I was out, they pull me back in.’ De overacting, de bij momenten telenovelleachtige verhaallijnen, het soms totale gebrek aan subtiliteit (I’ll stand by you staan zingen tegen een echografie, really?): deze reeks bevat nogal wat elementen waaraan je je gemakkelijk kunt zitten ergeren.
Telkens als je je echter begint af te vragen of Glee eigenlijk wel oké is, gebeurt er iets waardoor je weer helemaal mee bent. Een hilarische oneliner van de tirannieke cheerleadercoach Sue Sylvester – we hebben de afgelopen maanden nooit harder moeten lachen dan met ‘You think this is hard? Try auditioning for Baywatch and being told they’re going in another direction, that’s hard!’ Een onweerstaanbaar muzikaal nummer waarbij je helemaal warm wordt vanbinnen. Of een emotionele scène die je een krop in de keel bezorgt, zoals bij de coming out van Kurt tegenover zijn vader. Het zijn die momenten waarop je beseft dat Don’t stop believing niet voor niets het lijflied van showkoor New Directions is.
Het knapste aspect van Glee is hoe men erin slaagt de dunne grens tussen ironie en oprechtheid te bewandelen. De ambitieuze Rachel mag dan wel in de eerste aflevering zeggen dat ’there’s nothing ironic about show choir’, een groot deel van de reeks is zo over the top dat je het niet ernstig kunt opvatten. Tegelijk wordt de centrale boodschap over hoe ook nerds en andere outcasts hun talenten hebben vaak zo goed gebracht dat je er echt in gelooft. Anders gezegd: wij kennen weinig reeksen die een muzikale act met rolstoelen of met een dovenkoor zouden durven te brengen én daar ook mee wegkomen.
Glee is natuurlijk erg Amerikaans en springt volledig uit de band tussen de misdaad- en doktersreeksen die normaal gezien in primetime te zien zijn. We waren dus niet echt verrast toen de reeks geen potten brak bij haar première op de Vlaamse tv enkele weken geleden. Aan de andere kant is het toch in- en intriest dat een gedurfde, maar toegankelijke serie als deze bij ons nauwelijks een publiek vindt.
Extra’s. Het eerste seizoen van Glee werd in de VS in twee delen uitgezonden, en komt ook zo bij ons uit op dvd. Deze box bevat enkel de eerste dertien afleveringen, waarin New Directions naar een lokale wedstrijd voor glee clubs toewerkt. Om het goed te maken krijg je wel een hoop extra’s, waaronder een pseudoreclamespot voor McKinley High, een docu over de casting van triple threat-acteurs (die kunnen zingen, dansen én acteren), een tribute aan Jane Lynch, de actrice die Sue speelt, videodagboeken van alle acteurs… De interessantste extra is verreweg Deconstructing Glee, waarin bedenker Ryan Murphy de serie analyseert.
Stefaan Werbrouck
