Youtube-snor Average Rob, binnenkort in webreeks ‘Match’: ‘Jean-Claude Van Damme is een icoon’

Wekelijks probeert hij op YouTube extreme of bizarre sporten uit met gelijke delen knulligheid en kunde, maar de webreeks Match duwt Average Rob voor het eerst een echt script onder de neus. ‘Als er één ding is waar mijn familie goed in is, dan is het afzien.’

2021 was een boerenjaar voor Instagram- en YouTube-snor Average Rob. Een gevarieerd jaar ook.

Hij rondde de kaap van 100.000 volgers op YouTube.

Hij behaalde goud in de dressuur op het BK Stokpaardrijden.

Hij scoorde onder auspiciën van Lost Frequencies met Zaddy een bescheiden en zeer vaag hitje over dertigers met dad bods en fanny packs.

En hij mocht naast jong talent Sinay Bavurhe, Clara Cleymans en Nico Sturm op de valreep zijn acteerdromen waarmaken in Match. In de nieuwe VRT NU-webreeks van Sputnik Media (wtFock, Bathroom Stories, Panna) speelt hij Stan, een knullige twintiger wiens hele leven na een relatiebreuk live door twee sportverslaggevers (Cleymans en Sturm) van analyse en commentaar voorzien wordt. Van wakker blijven terwijl hij dronken een pizza in de oven heeft gestoken tot ’s ochtends subtiel de naam van zijn onenightstand proberen te achterhalen.

‘Is het acteerwerk een beetje oké?’ vraagt Average Rob, né Robert Van Impe. ‘Ik heb zelf nog niks gezien.’

Geen klachten. Het helpt waarschijnlijk dat je jouw eigen knulligheid wat mocht uitspelen, en dat Cleymans en Sturm het zware werk voor zich namen.

RobertVan Impe: Oorspronkelijk zou ik auditie doen voor commentator, maar zij hadden zoveel tekst. Dat had ik nog niet gekund. Stan was inderdaad de perfecte startersrol: een hoofdrol, maar zonder te veel dialogen. Clara en Nico nemen heel wat van mij over. (denkt na) Ik heb echt stress. Ik wil nergens lezen dat ‘Average Rob voor geen meter kan acteren’ of dat ik beter op YouTube was gebleven.

Is Match een zijstapje of een nieuw carrièrepad?

Van Impe: In mijn hoofd was dit altijd het volgende punt in mijn carrière, maar ik had mezelf geen tijdsdruk opgelegd. Acteren was iets voor op lange termijn. Heel raar hoe het bij mijn eerste casting meteen prijs was. In de originele Noorse versie is het hoofdpersonage nochtans een slanke, grote, nogal lompe man. Blijkbaar wilden ze voor Vlaanderen een andere richting uit. Het was een intense ervaring. Ik vroeg me altijd al af hoe men die intieme scènes speelde in films, en nu stond ik daar plots zelf, met mijn hand voor mijn piet. Als een soort verwarde nudist. (denkt na) Bizar, hoe ik alles meteen al heb mogen afvinken. Alles behalve een vechtscène misschien. De droom blijft een actiefilm, hè. In de lijn van Mission: Impossible. Sterk verhaal, goed acteerwerk en vette stunts.

Als ik me niet vergis, heb je twee zeer onironische obsessies: vol-au-vent en Jean-Claude Van Damme. Eén daarvan snap ik helemaal. Vooral met kroketten.

Van Impe:(grinnikt) Ik heb geen ambitie om de volgende Jean-Claude Van Damme te worden, maar hij is wel een icoon voor mij. En ik heb enorm veel appreciatie voor wat hij gedaan heeft voor België en de manier waarop hij zo onvoorwaardelijk zichzelf is. (droog) Het is jammer dat hij niks van mij moet weten, maar goed, hij blijft mijn held.

Heb je hem proberen te contacteren?

Van Impe: Hij haat blijkbaar alles wat nog maar naar online ruikt. Ik probeer hem al twee jaar te strikken, maar hij wil niet. Misschien komt het er ooit nog van, als ik die ene grote rol scoor en hij mij niet meer kan negeren.

Je maakte afgelopen sportzomer een aardig debuut als sportcommentator bij het Olympische skateboarden.

Van Impe: Ik heb achteraf zoveel liefde gekregen van Oud Vlaanderen.

Oud Vlaanderen?

Van Impe: Analoge tv-Vlaanderen? Zoiets. Dat heeft me oprecht verrast. Ik dacht nooit dat iemand zoals ik op die manier omarmd zou worden.

Iemand zoals jij?

Van Impe: Ik ben niet je typische Vlaming, hè. Ik ben tweetalig opgevoed, wat vooral betekent dat zowel mijn Frans als mijn Nederlands geen honderd procent is. Ik zeg constant ‘euh’. Ik ben regelmatig supervaag en verwarrend. (grinnikt) Commentaar geven bij het skateboarden was al bij al comfortabel omdat ik er genoeg van ken, maar daarna aanschuiven bij Van hier tot in Tokio was een ander paar mouwen. Ik heb daar vooral geprobeerd om mezelf niet te hard naar voren te schuiven en te zwijgen tot ik iets wezenlijks te zeggen had.

‘Ik heb vorig jaar best diep gezeten’, vertelt Van Impe. ‘Ik was alles kwijt door corona. Geen dj-sets meer met Omdat Het Kan Soundsystem, geen festivalfilmpjes voor Humo. Het enige wat ik toen wel nog even mocht maken – twee uur Boitlyfe op StuBru – kostte me mijn overbruggingsrecht. Daardoor was ik namelijk geen zeven dagen onafgebroken werkloos, maar slechts zes dagen en 22 uur. Zuur. Maar ik had er beter gewoon niet op gerekend. Ik doe al mijn hele leven alles op mijn eentje, en dat lukt ook wel.’

Dus werkte hij vorige zomer, samen met jongere broer Arno en cameraman Milan Cools, zijn eigen YouTube-kanaal uit. Een kanaal waar hij al jaren over sprak. ‘Tot iedereen het beu was. Ik stuurde Vexx, een jonge youtuber en kunstenaar met 3 miljoen volgers, bijvoorbeeld constant ideeën door, zonder daar ooit iets mee te doen. “Gast, ik ben het beu”, antwoordde hij. “Stop met zagen en werk gewoon iets uit. Ik antwoord niet meer tot je een filmpje maakt!” (lacht) Soms heb ik echt zo’n klap in het gezicht nodig.’

Van Impe gaat het jaar op de valreep nog uit met 100.000 volgers die hem wekelijks de vreemdste en geestigste stunts zien uithalen. ‘Ik voel dat dit ervaringen zijn die ik voor de rest van mijn leven zal meedragen. Een backflip op een koersmotor leren maken, dat is bucketlistmateriaal. YouTube gaf me een excuus om dat te proberen. En loopt het fout? Dan hebben we het tenminste op camera. Ik zie het kanaal ook als een mooi archief voor mijn toekomstige kinderen. Ik heb me altijd afgevraagd hoe mijn ouders waren op mijn leeftijd, maar van mij zullen mijn kinderen later uren materiaal hebben. (lacht)’

Wat hoop je dat je kinderen daar later uit halen?

Van Impe: Zet je eigen geluk op de eerste plaats. Zet plezier maken op de eerste plaats. Werk, school en andere verplichtingen zijn ondergeschikt. Je gaat werken om geld te verdienen om je zo op je eigen geluk te kunnen concentreren. Maar velen vergeten die laatste stap. Ik weet het, ‘plezier maken’ klinkt als iets voor kinderen. Maar als stoppen met plezier maken betekent dat je volwassen bent geworden, dan wil ik nooit volwassen worden.

Ik noteer: Peter Pan-syndroom.

Van Impe: Peter Pan is fantastisch. Als je die louche cohabitatie met een stel kinderen weliswaar even negeert, en vooral focust op het idee dat je fun kan blijven hebben in het leven.

Is dat ook een stuiptrekking van een bijna-dertiger?

Van Impe:(knikt) Ik denk dat ik het nu pas allemaal wat helder zie. Als je jong bent, gaat alles zo snel dat je amper stilstaat bij wat belangrijk is en wat je gelukkig maakt. Daarvoor moet je eerst een paar keer op je bek gegaan zijn.

Betekent dat dan ook dat je het grootste deel van die twintigerjaren niet bijster gelukkig was?

Van Impe: Ik wou vooral knallen. Voor Humo. Voor StuBru. Voor mezelf. Ik barstte van de energie en creativiteit en wilde elke kans grijpen. Alleen was het wat te veel van het goede. In 2019 hadden Omdat Het Kan Soundsystem en ik meer dan 120 boekingen per jaar. Soms speelden we vijf shows per weekend. Leuk, maar zeer vermoeiend. Je lijf kan geen endorfine, dopamine en adrenaline blijven pompen: elk feestweekend kreeg ik weer een shot puur geluk, maar elke maandag crashte ik keihard. Waarop ik me tot donderdag van opdracht naar opdracht moest slepen tot alles in het weekend opnieuw begon. Ik was een beetje vergeten wat ik zelf graag wilde maken. Op dat vlak kon die pandemie voor mij op geen beter moment komen: er móést iets veranderen en die eerste lockdown was een klap in het gezicht. Toen alles wegviel, werd ik gedwongen me af te vragen wat ik wilde doen.

En dat is?

Van Impe: Mensen doen lachen. Entertainen. Gezien de stroom aan negatief nieuws het voorbije anderhalf jaar vond ik dat haast mijn plicht. Tv-producties werden uitgesteld omdat die ploegen te groot waren in coronatijden, maar mijn klein team onnozelaars kon gewoon filmen.

Je haalde jouw jongere broer Arno erbij.

Van Impe: Ik heb even moeten wennen aan dat idee. Er zit een kloof van zeven jaar tussen ons, en in mijn hoofd was Arno altijd mijn kleine, klungelige broertje. Hij mocht eerst als cameraman beginnen, maar we merkten al snel dat we elkaar in beeld ook zeer goed aanvulden. (denkt na) Ik heb nooit gesnapt hoe sommige mensen met een uitgestreken gezicht kunnen beweren dat hun moeder hun beste vriendin is. Want waarom zou je zo goed opschieten met je familie? Maar dankzij Arno snap ik het. Als je wil werken aan de band met je broer, vader, nonkel of buurman: start samen een YouTube-kanaal.

‘Ik doe het al mijn hele leven op mijn eentje, zonder hulp’, zei je daarnet. Bedoelde je dat zo dramatisch als het klonk? Ik hoorde Ciske de Rat al wat aanzwellen in de verte.

Van Impe: Laat dat maar weg. (lacht) Toen ik twaalf was, gingen mijn ouders uit elkaar en dacht ik: oké, nu ga ik het allemaal zelf moeten regelen. We waren met vier kinderen thuis, dan word je nogal snel aangemoedigd om je plan te trekken. We mochten sporten, maar we moesten zelf op de training geraken. Of op een zwemwedstrijd aan de andere kant van het land. ‘Wij gaan geen taxi spelen’, klonk het. Zo had ik het graag: ik was graag op mezelf. Vandaar ook de keuze voor zwemmen, denk ik. Het is een eenzame sport. In het water kan je in jezelf keren. En in alle rust in het rood gaan. Om dan te denken: what the fuck heb ik net gedaan? Ik hou van dat gevoel.

Was je een begenadigd zwemmer?

Van Impe: Ik was toch provinciaal kampioen. En destijds won ik ook tegen Marten Van Riel.

Is het oké als ik Van Riel even stiekem googel onder tafel?

Van Impe: Vierde plaats in de triatlon in Tokio. Hij is wel nog wat beter geworden sinds zijn veertiende. (lacht)

Er lijken maar weinig sporten te zijn die je niet in de vingers hebt na een half uurtje proberen. Jouw filmpjes doen vermoeden dat je een carrière in één of andere sport gemist hebt. Al was het maar extreme petanque.

Van Impe: Zwemmen was leuk, maar tenzij je Pieter Timmers heet, kan je er niet van leven. Dat besefte ik op mijn vijftiende al, dus ben ik maar gestopt. (denkt na) Ik heb een ongebreideld enthousiasme, maar ik ben alles ook heel snel beu. Gelukkig is mijn YouTube-werk zo gevarieerd dat ik er nooit echt gewend aan kan raken.

Het zit in de familie.

Van Impe:(knikt) Wij hebben een zeer sportief DNA. Arno voetbalde op topniveau, mijn oudere broer was recordhouder hoogspringen aan de VUB, zonder zelf ooit echt atletiek te hebben gedaan. Wij werden dan ook elke zomer twee maanden op sportkamp gedropt.

Twee weken, bedoel je?

Van Impe: Twee maanden. Elke dag de ene sport na de andere. We hebben dus van alles een basis en we pikken dingen snel op. (denkt na) Als er bovendien één ding is dat onze familie goed kan, dan is het afzien. Mijn vader heeft dat ook. Onlangs zei hij: ‘Ik heb de auto dit weekend niet nodig, ik fiets wel naar de molen.’ Te verstaan: de molen die hij een tijdje terug in Mazerolles gekocht heeft. In de Pyreneeën, 700 km verderop. ‘Ik neem wel een tentje mee of zo.’ Alsof het niks was. Wij zijn allemaal heel vaag, dat ook.