Paul Baeten

‘Wie zijn gezin wil redden, moet samen naar “The Masked Singer” kijken’

Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

Paul Baeten, schrijver van onder meer Wanderland, Straus Park, Een smerig dier en de tv-reeks Over water, duikt elke week in de populaire cultuur.

Eerder deze maand raasde de storm Alex door de vallei van de Sesia, die op een paar honderd meter van mijn voordeur stroomt. Omdat het internet daarbij uitviel, kon ik de avonden niet langer vullen met tv streamen en moest ik doen wat mensen in de middeleeuwen deden om hun avonden te vullen: de laptop via een persoonlijke hotspot aan de 4G hangen en op een veel kleiner scherm kijken.

Alleen kijk ik echt naar dingen die amper te beschrijven vallen. Enfin, ze zijn perfect te beschrijven, maar niet zonder bijgaande schaamte. Unboxingvideo’s van Zwitserse mechanische horloges. (Yep.) Reactievideo’s op stukjes comedy die ik al gezien heb en vervolgens nog eens de video die ik dus net besproken zag worden door mensen die ik totaal niet ken. Urenlange colleges over theoretische fysica waar ik natuurlijk geen woord van begrijp maar die me blijkbaar wel erg rustig maken en behoeden voor een herfstdepressie. Dodelijk saaie uiteenzettingen in onwaarschijnlijk detail over een bepaald type luchtgekoelde Porsche 911 uit de seventies.

Kortom: zever. Zever, zever, zever. En theoretische fysica.

Wie zijn gezin wil redden, moet samen naar u0022The Masked Singeru0022 kijken.

En dat is nog maar wat ik kijk als ik eigenlijk geen zin heb om naar iets te kijken. Soms heb je gewoon geen zin om een ‘goeie serie’ te kijken. Goeie series zijn soms zo vervelend, je moet er echt moeite voor doen. Alsof je een boek gaat lezen, en dat kan de bedoeling niet zijn!

Een heel andere dynamiek ontstaat wanneer je in groep kijkt. Die groep is in de meeste gevallen het gezin. In mijn geval een tienjarige dochter. Die ik zo ver kreeg om mee te kijken naar The Titan Games op Netflix, bijvoorbeeld. Maar enkel omdat we Ultimate Beastmaster al lang hadden uitgekeken.

Eenmaal in het gezin vervalt de individuele appreciatie van het bekekene. Het gaat immers niet langer in de eerste plaats om wat er te zien is, maar wel om het feit dat er samen naar gekeken wordt. En dat is – daar wilde ik maar toe komen – het succes van The Masked Singer.

Mensen die hun gezin alsnog willen redden van vijf verschillende schermen in vier verschillende kamers, moeten naar die zotten in hun kostuums kijken. Kinderen kijken tv, ouders kijken half mee, kijken half naar de kijkende kinderen. En zo werd VTM alsnog een gezinszender. Ze moesten gewoon even wachten tot de gezinnen genoeg uit elkaar gespeeld waren door technologie, een pandemie, een generatieconflict, een verziekt politiek klimaat, videogames en drugs.

Ik heb lang gedacht dat lineaire televisie enkel zou overleven door live-evenementen en nieuws (wat een variant is op live-evenementen), maar je zou nu ook kunnen denken dat lineaire televisie mogelijk de rol van de oude videocassette of dvd kan overnemen in de zin van een afspraak om met het gezin rond hetzelfde scherm te kruipen in een van onze typisch menselijke pogingen om een moment van groepswarmte te ervaren.

En laten we eerlijk zijn: voor zo’n moment heb je meer aan een goed gemaakt slecht programma dan aan wat anders. Want de gezinnen die samen naar Dekalog van Kieslowski kijken, je wilt er niet mee op vakantie. En plus verkleedt niemand in Dekalog zich in een zeemeermin. Boring!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content