Wat u moet weten voor u het vierde seizoen van ‘Fargo’ begint te kijken

Fargo trekt in zijn vierde seizoen naar Kansas City, en drie andere dingen die u moet weten voor u begint te kijken.

Het speelt zich niet af in Fargo

Na bijna vier jaar afwezigheid keert showrunner Noah Hawley terug naar Fargo. De reeks dan, niet het stadje: seizoen 4 laat het landelijke Amerika achter zich en trekt naar Kansas City. Een stad die in de vorige seizoenen al opdook als de thuisbasis van de maffia, wat meteen ook de insteek van Fargo 4 is: deze keer gaat het niet meer over brave burgers die verstrikt raken in hun eigen hebzucht, wel over grootstedelijke gangsters en zware criminaliteit. Seizoen 4 speelt zich af in 1950. Een Afro-Amerikaans misdaadsyndicaat staat op het punt een oorlog te beginnen met de Italiaanse maffia. In een poging de vrede te bewaren hebben de hoofden van beide gangs elk een zoon in het andere kamp ondergebracht als onderpand. Dat klinkt niet als een goed idee en dat is het ook niet. Verwacht u dan ook aan een old-school gangsterverhaal met capo’s, consiglieri’s, heethoofdige broers en heel veel double-crossing. (Benieuwd of u de referenties aan The Godfather en Miller’s Crossing in de eerste afleveringen kunt spotten.)

Voor de fans: zoals altijd staat het seizoen op zichzelf, maar is het via een personage losjes aan de andere gelinkt. Deze keer is dat Mike Milligan, in Fargo 2 een van de huurmoordenaars die de maffia naar Fargo stuurde. In Fargo 4 zien we hem, 29 jaar eerder, terug als de zwarte zoon die bij de Italiaanse maffia moet gaan wonen.

Chris Rock is een van de 21 hoofdpersonages

De grootste naam in de cast is comedian Chris Rock, die zich van zijn meest ernstige zijde laat zien als Loy Cannon, hoofd van het Afro-Amerikaanse syndicaat. Zijn tegenhanger aan Italiaanse zijde, Josto Fadda, wordt gespeeld door Jason Schwartzman, een fetisjacteur van Wes Anderson. Salvatore Esposito, als Josto’s psychopathische broer, kunt u kennen van Gomorra. Andere opvallende gezichten: Deadwoods Timothy Olyphant, The Wires Glynn Turman, Ben Wishaw en muzikant Andrew Bird. Een speciale vermelding is er voor Jessie Buckley ( I’m Thinking of Ending Things), die zich mag uitleven als een moordzuchtige verpleegster.

Als dat als heel veel namen klinkt, dan is dat omdat het heel veel namen zijn. Fargo 4 telt 21 hoofdpersonages, aldus Hawley, wat aan het ridicule grenst. Behalve de twee misdaadorganisaties, elk met hun eigen luitenanten, consiglieri’s en familie, heb je ook een Ierse adoptiezoon, een corrupte flik, een Mormoonse marshal, twee outlaws, een schoolmeisje en haar ouders en een moordenares die door de fracties heen fietsen. Het helpt niet dat iedereen Lemuel, Ethelrida, Oraetta, Josto, Deafy, Thurman, Pessimindle of Doctor Senator blijkt te heten. (Behalve Patrick dan, maar die noemen ze Rabbi.) Serieus. Waarom heeft niemand in Fargo ooit een normale naam?

Het is een sociale allegorie op Amerika

Zoals gezegd: Fargo 4 heeft vier jaar op zich laten wachten. Deels omdat Hawley met andere dingen bezig was, deels omdat de opnames vertragingen opliepen door de pandemie, deels omdat de internationale distributie warrig verliep. ( Fargo was voorheen bij ons op Netflix te zien. Dit seizoen leek op weg naar Disney+, maar zit nu plots op Canvas.) In elk geval: er is sinds 2017 veel veranderd in Amerika en in de tv-wereld en dat is te merken. Tot hiertoe leek Fargo zich vooral te specialiseren in goede storytelling, eerder dan een grote boodschap te willen verkondigen. In dit seizoen blijkt dat maatschappelijke bewustzijn er plots wel te zijn.

Dat zit in de kleine dingen. Zo is het morele centrum van de reeks voor het eerst geen politieagent, maar een zwart schoolmeisje. Het zit ook in het grote verhaal. Fargo 4 is niet gewoon de strijd van een zwarte tegen een Italiaanse gang. Hawley maakt er een beschouwing van op hoe gangsterverhalen ook over sociale mobiliteit gaan. Italianen werden in de fifties ook niet als blanken beschouwd, zo maakt de eerste aflevering al duidelijk, wanneer een gewonde capo de toegang tot het ziekenhuis ontzegd wordt. Het zijn allemaal elkaar bekampende fracties die het kapitalistische systeem buiten sluit. Hoe ervaren die verschillende mensen Amerika, lijkt Fargo 4 zich af te vragen. En wat ís Amerika?

De recensies zijn niet goed

Misschien wel de grootste verrassing: in de VS is seizoen 4 niet goed onthaald. ‘ Fargo verdwijnt in zijn eigen navel’, schreef Vulture. ‘ Fargo heeft heel veel níks te vertellen over Amerika’, aldus Entertainment Weekly in een vernietigende recensie, waarin het de reeks vergeleek met True Detective, dat bij zijn tweede seizoen in elkaar zakte. Hun punt: Fargo dreigt een pretentieuze parodie op zichzelf te worden. Het surrealisme, de piekfijne storytelling en de kurkdroge ironie hebben plaatsgemaakt voor lange monologen, maatschappelijke statements en veel geweld. Minder Coen Brothers, meer Tarantino dus – en dat is niet op een goede manier bedoeld.

Ter nuancering: veel kritiek heeft met verwachtingen te maken. ‘Gewoon goed’ is voor Fargo niet goed genoeg. De negatiefste recensies zijn ook gebaseerd op de eerste afleveringen, die inderdaad zwaar op de hand zijn. Eenentwintig hoofdpersonages introduceren in een gangsterepos dat ook een beschouwing op Amerika wil zijn: dat verloopt niet vlotjes. Daarna wordt het wel degelijk beter, maar het niveau van Fargo 2, een van de beste tv-seizoenen ooit, haalt het nooit. Niettemin: het blijft Fargo en het blijft Noah Hawley. Ook een minder seizoen kan interessant zijn. Hawley heeft ondertussen ook al aangegeven dat dit niet het laatste seizoen zal zijn.