‘Vraag me niet hoe ‘Twee tinten grijs’ is ontstaan. Ik weet het niet’

In ‘Twee tinten grijs’ proberen Kreuners-gitarist Jan Van Eyken en klankman Pascal Braeckman zich te behoeden voor het legendarische zwarte gat. Het nieuwe Eén-programma kon onze tv-recensente maar matig bekoren.

Van sommige programma’s is het moeilijk te begrijpen dat ze ooit bedacht werden. Van andere programma’s kun je amper geloven dat ze niet alleen bedacht, maar ook nog eens gemaakt werden. Tussen een idee op een servet en de effectieve uitzending op een dinsdagavond in de lente bevindt zich normaal gezien een stevige buffer van evaluatiemomenten, denkdagen, teambuildings en SWOT-sessies met coaches om in nuchtere toestand vast te stellen dat wat men op een zatte avond als geniaal bestempelde toch niet helemaal geweldig is.

Hoe is Twee tinten grijs ontstaan? Veel meer dan dronken gebral over de doodse dagen die een held van de rock-‘n-roll wacht nadat de rock-‘n-roll is uitgedoofd, kan het niet geweest zijn. Na een leven vol rock-‘n-roll zijn Kreuners-gitarist (en volgens de vrienden womanizer) Jan Van Eyken en klankman Pascal Braeckman bang dat ze na hun pensioen in een bloedeloze leegte zullen wegzinken. Stel je voor. De hele dag enkel je familie om je heen. De gruwel. De verveling. En is men geen rocker voor het leven?

Rock-‘n-roll is het soort muziek dat mijn zonen van dertien en vijftien gemakshalve wegzetten als oudemensenmuziek. En dat is op de dagen waarop ze de wereld goedgezind zijn. Om maar te zeggen: het woord rock-‘n-roll te vaak uitspreken, verraadt al enigszins de mentale leeftijd van een mens.

Toch wil het cliché nog steeds dat rock-‘n-roll nooit sterft. En dus is de angst voor de ouderdom en het pensioen bij Van Eyken en Braeckman zo groot en existentieel dat ze een psychologe raadplegen om hen te behoeden voor het legendarische zwarte gat. Voordat een vent erkent dat hij een probleem heeft, moet het diep zitten of het onderwerp zijn van een televisieformat. De reactie van Van Eyken op de mededeling dat er een psychologe op hem wacht, is tekenend voor mannen van zijn leeftijd. ‘We zijn toch nog niet zot.’ Tja, de tijd dat enkel zotten naar psychologen gingen, ligt ondertussen al jaren achter ons.

Ik ben er nog steeds niet uit of de psychologe haar rol in dit programma ernstig neemt of dat ze er gewoon van geniet de twee heren voor haar een heel klein beetje belachelijk te maken. Iedere week geeft ze hen een opdracht. Om onvervulde wensen te ontdekken of nieuwe bronnen van vreugde aan te boren. Dansen met senioren was dat de eerste week, als vrijwilliger meegaan naar Lourdes de tweede. Psychologe Sarah prevelde iets over hoe andere mensen helpen zin geeft aan het bestaan, zeker als je zelf nogal de neiging hebt om in het middelpunt van de belangstelling te staan.

Met 393 invalide en gekneusde zielen reizen Van Eyken en Braeckman naar de grot van Lourdes. Gelukkig voor hen is wijn een essentieel onderdeel van het katholieke geloof. Al in de trein van Doornik naar Lourdes vliegen de doppen van de flessen schuimwijn en wordt er geklonken op gezondheid en genezing met een Duvel en een Sint-Bernardus. Het hoort blijkbaar bij het ritueel van bedevaart en zegening. Op iedere handoplegging volgt een aperitief om de emoties door te spoelen, wat dan weer meer emoties opwekt en uiteindelijk is men ervan overtuigd dat een mirakel is geschied.

Natuurlijk moeten Van Eyken en Braeckman steeds doen waarvoor ze ingehuurd werden: tonen dat ze ondanks de grijze haren en de vele jaren nog altijd cool en hip zijn. Braeckman verschijnt op de zotte morgen waarop ze met rolstoelen leren rijden in een T-shirt van het Hard Rock Cafe van Lourdes. Nergens is die uitgebluste keten nog een bezoek waard, behalve in het hoofd van mensen die denken dat jong zijn nu hetzelfde is als vijftig jaar geleden.

Ik vermoed dat iedere aflevering van Twee tinten grijs naar een soort catharsis toewerkt, een wat-hebben-we-geleerdmomentje. Na vijf dagen Lourdes besluiten Van Eyken en Braeckman bij een fles rode wijn dat mensen helpen deugd doet, maar dat vier keer naar de mis gaan op een dag er te veel aan is. En daar is een televisieprogramma over gemaakt. Vraag me niet hoe. Ik weet het niet.