Uiteenlopende ambities bij de baddies in de voorlaatste aflevering van onze countdown: eentje wil een eigen drugsimperium, een paar hebben het op hun eigen familie gemunt en nog iemand wil zowaar het heelal redden. Maar allemaal hebben ze moord in gedachten.
10. Walter White
Breaking Bad en opvolger Better Call Saul leverden enkele van de beste booswichten uit de recente tv-geschiedenis, onder wie Gus Fring en de onvoorspelbare Lalo Salamanca. Maar de grootste slechterik is Walter White zelf, het hoofdpersonage van Breaking Bad. In de loop van vijf seizoenen degenereerde de terminaal zieke chemieleraar tot een nietsontziende drugsbaron, en acteur Bryan Cranston maakte die evolutie op meesterlijke wijze aanschouwelijk. Het gevaarlijkste aan Walter White was zijn verwrongen moraal: hij wist van zichzelf niet eens dat hij een badguy was.
9. Jack Torrance
Ruim veertig jaar na het verschijnen van de film The Shining (1980) blijft de waanzin van Jack Torrance fascineren en inspireren. De schrijver die in het ondergesneeuwde Overlook Hotel zijn vrouw en kind probeert te vermoorden is een creatie van Stephen King, maar het is acteur Jack Nicholson die hem met een breed palet aan manische gezichtsuitdrukkingen onsterfelijk maakte. Samen met regisseur Stanley Kubrick, die de ondraaglijke spanning van zijn meesterlijke thriller liet culmineren in een close-up van Nicholsons meest moordzuchtige grijns: ‘Here’s Johnny!’
8. Nosferatu
F.W. Murnau’s Nosferatu week in 1922 onvoldoende af van Dracula om een proces te vermijden, maar toch zijn er verschillen. Het belangrijkste is dat Bram Stokers romanpersonage een romantische zot was, terwijl zijn copycat niks dan het pure kwaad belichaamde. Zijn beet veranderde zijn slachtoffers niet in vampiers: alleen hun dood kon hem bekoren. In 1979 werd Nosferatu nog eens door Klaus Kinski vertolkt. Shadow of the Vampire (2000) speelde dan weer met het idee dat Max Schreck, de hoofdrolspeler uit het nog altijd bloedstollende origineel, een echte vampier was.
7. De Evil Queen
Op haar 94e waant de Evil Queen zich nog altijd de mooiste van het land. Dat ze de gemeenste is, staat buiten kijf: sinds ze in Sneeuwwitje en de zeven dwergen (1937) haar opwachting maakte, werd deze allereerste Disney-slechterik door geen enkele van haar opvolgers en imitatoren in doortraptheid overtroffen. Maleficent, Cruella De Vil, de stiefmoeder van Assepoester en zelfs de koningin van Onderland moeten het hoofd buigen voor de vrouw die haar stiefdochter wilde doden, enkel en alleen omdat ze haar in schoonheid overtrof.
6. Thanos
Helden genoeg in het Marvel Cinematic Universe, maar de oogst aan goeie superschurken blijft na 24 films en vijftien tv-series bedroevend mager. Gelukkig is er Thanos. De eindbaas die het in Infinity War (2018) en Endgame (2019) tegen de Avengers opnam, was niet alleen de eerste booswicht sinds Michael Jackson die aan één handschoen genoeg had: met zijn impressionante kinnebak en zijn nare gewoonte om overal waar hij kwam een genocide aan te richten groeide hij uit tot een van de eerste grote filmiconen van de eenentwintigste eeuw. Zonder hem zou de lucratieve filmfranchise slechts een schim van zichzelf zijn.
‘The Mad Titan’, zoals hij al eens genoemd wordt, was voor het eerst te zien in de aftiteling van The Avengers (2012), toen hij van een discipel te horen kreeg dat de eerste poging om de aarde te onderwerpen mislukt was. Dat het daarna nog zes jaar duurde vooraleer hij persoonlijk de strijd aanbond met Iron Man, Captain America en de rest, was volgens Marvel-chef Kevin Feige niet zonder reden: ‘We moesten eerst genoeg helden zien te verzamelen om hem te bevechten.’ De inzet van die strijd was ongezien: op elke planeet die hij veroverde, moordde Thanos precies de helft van de bevolking uit. Hij hoopte zo het heelal van de ondergang te redden.
Verstopt achter een hoop special effects wist acteur Josh Brolin zijn personage de juiste mix van onthechting en vastberadenheid mee te geven. De Titaan beleefde geen plezier aan zijn misdaden en hij was zelden kwaad op zijn tegenstanders. Ze stonden alleen in de weg van zijn missie. Dat Thanos niet uit was op dominantie of persoonlijke verrijking maakte van hem de perfecte booswicht voor dit tijdsgewricht: in een wereld die bedreigd wordt door overbevolking, inkomensongelijkheid en klimaatverandering is niks zo angstaanjagend als een megalomaan die orde op zaken komt stellen. Het feit dat we nauwelijks een halfjaar na zijn dood in Endgame getroffen werden door een pandemie, heeft de nalatenschap van Marvels opperschurk alleen maar vergroot.
Deze zomer ontwijken we kogels, ruimteaanvallen en vileine oneliners om uit te komen bij de allergrootste booswicht (m/v/x) uit tv en film.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
