‘Unité 42’: Tom Audenaert doet dat goed, de aaibare politieagent spelen

Aan ‘Unité 42’ hangt voldoende psychologisch gewicht, maar het is ook weer niet zo zwaar dat je te hard moet nadenken, vat onze tv-recensente de nieuwe politieserie samen.

Als men in Franstalig België een politieagent nodig heeft, dan komt men de laatste tijd nogal snel bij Tom Audenaert uit. Meestal mag hij opdraven als de begripvolle agent die ook wat traag van begrip is, maar boven alles de goede zaak dient. Na La trève, waarin hij de sympathieke agent speelde die kleine heldendaden verricht en buiten de uren de liefde op Tinder zoekt, maakt hij in Unité 42 deel uit van de Brusselse Cyber Crime Unit, de ‘Unité 42’ uit de titel. In de kelder van het commissariaat waar die eenheid huist, is zijn personage Bob Franck vooral de stille en verbindende kracht.

Anders dan La trève combineert Unité 42 de lange en de korte verhaallijn. Per aflevering wordt een misdaad opgelost, terwijl de demonen waar de hoofdpersonages mee worstelen doorheen de hele reeks kronkelen. Van die demonen heeft Franck niet veel last. Hij is een zachtaardige cyberagent die vlot communiceert met de doofstomme wetsdokter. Dat laatste is alvast een interessante insteek. En zo heeft Unité 42 er nog wel een paar. Zoals de liefde voor goudvissen van de hoofdcommissaris, of de geest van een dode vrouw die door het huis van hoofdpersonage Sam Leroy (Patrick Ridremont, ook te zien in La fôret) doolt. Niet allemaal even origineel, maar het voegt wel peper toe aan het geheel.

Leroy is een alleenstaande vader met drie kinderen en een barst in het hart die van de sectie Moordzaken op Cybercriminaliteit belandt. Hij is – u raadt het al – een digibeet en een agent van de oude stempel die zaken en verbanden graag op papier uitzoekt. Hij botst in zijn nieuwe team op de bekeerde hackster Billie Webber (Constance Gay). Dat ze evenveel lak heeft aan procedures en net zo hard op haar motor scheurt als Lisbeth Salander in de Millennium-trilogie van Stieg Larsson zal wel geen toeval zijn. Ook haar tatoeages lijken van Salander geërfd. Blijkbaar moeten alle hackers iets wilds, onbesuisds en duisters hebben. Webber worstelt met een verdwijning uit het verleden, een mysterie dat ze wil ophelderen en waarvoor ze ongegeneerd probeert in te breken op de servers van haar eigen werkgever. Het laat zich raden dat daar hommeles van komt.

Unité 42 heeft daardoor best wat hoeken en kanten die de reeks spannend en psychologisch aantrekkelijk maken, maar doordat er iedere aflevering een zaak afgehandeld wordt, trapt de reeks dan weer zo hard op de eigen adem dat de opgebouwde spanning als een kaartenhuis in elkaar stuikt. In de eerste aflevering vallen twee doden op willekeurige wijze. Het enige wat de twee jonge vrouwen met elkaar lijken te delen is hun schoonheid. Het raadsel is groot, ook al krijg je als toeschouwer zeer snel een blik op de dader. Het web dat nauwkeurig wordt uitgezet, verzandt vervolgens wel in de bekende clichés – de foute verdachte, een detail dat over het hoofd wordt gezien – om dan aan een rotvaart in de plooi te vallen.

In vergelijking met pakweg Flikken Maastricht munt Unité 42 uit in originaliteit, acteerprestaties en montage, maar door de erg drastische plotwendingen en vooral het tempo waaraan dit blijkbaar moet gebeuren, kan het niet tippen aan La trève. Voldoende psychologisch gewicht, maar ook weer niet zo zwaar dat je te hard moet nadenken. En o ja, Audenaert doet dat zoals verwacht goed, de aaibare politieagent spelen.