Voor Alloo bij de wegpolitie ruilde Luk Alloo de gevangenis in voor het grijsgrauwe asfalt van ons Belgische wegdek.
Voor Alloo bij de wegpolitie ruilde Luk Alloo de gevangenis in voor het grijsgrauwe asfalt van ons Belgische wegdek. Daar waar de federale wegpolitie continu een oogje in het zeil houdt, en zo nodig uitrukt om wegpiraten in de kraag te vatten.
Luk Alloo: Ik ben met vijf teams van de wegpolitie gaan patrouilleren. De eerste dagen ben ik, puur uit nieuwsgierigheid, zonder cameraploeg mee geweest. Wel, daar had ik meteen spijt van. Omdat het ongemeen spannend is. Er is altijd een soort adrenaline en focus op het wegdek. Je weet als agent en als weggebruiker nooit wat er zal gebeuren. Je bent volledig overgeleverd aan wat er zich op een bepaald moment afspeelt.
Je volgt niet alleen de politie, maar slaat soms ook een praatje met de modale automobilist – in typische Luk Alloo-stijl.
Alloo: Ik zeg altijd: de snelweg is een spiegel op de samenleving. Iedereen heeft zijn verhaal. Een man die met een camion rijdt, doet die dat graag? Is hij nog gelukkig, zowel privé als op het werk? Dat wilde ik achterhalen. Of ik stel de vragen die ik altijd al heb willen stellen aan de chauffeur van een bestelwagen. Of aan een ouder koppel, dat dan ogenschijnlijk verrast uit zijn stoel opveert: ‘Het is toch geen verborgen camera?!’ Er mag al eens geglimlacht worden. Het is niet allemaal kommer en kwel op de baan.
Weet je: een keer te snel rijden, over de witte lijn gaan, met de gsm in de hand rijden, dat overkomt iederéén. Soms betrek ik de automobilisten op een speelse manier in het debat, door bijvoorbeeld te vragen naar hun rijkunsten. En meestal zijn de antwoorden ontroerend eerlijk.
Ben je zelf ooit in aanvaring gekomen met de ijzeren hand van de wegpolitie?
Alloo: Twee maanden geleden nog, in volle opname. Ik reed van Antwerpen naar Brussel tegen 136 km/uur. Tja, er was geen verkeer, het zonnetje scheen… Je verliest die kilometerteller algauw uit het oog. Bon, drie motards hielden me tegen en chaperonneerden me naar de parking… Vijftig euro. Dan kun je moeilijk excuses verzinnen: ‘Sorry meneer de agent, maar we zijn bezig met een programma, kan je geen oogje dichtknijpen?’
Vraag het aan de mensen die ooit zijn tegengehouden: er is altijd een good cop en een bad cop. Een sympathieke die zalft en een heel correcte die streng de regeltjes naleeft. Vraag me nu niet of ze dat op voorhand afspreken: ‘Speel ik vandaag de goeie, en jij de slechte?’ (lacht) Maar ze komen met alles weg.
Heb je, door vijf maanden embedded reporter te spelen, een ander beeld gekregen van het werk en het leven van de wegpolitie?
Alloo: Ja, echt. Ze moeten tegelijk voor sociaal assistent, psycholoog én socioloog spelen. En vooral: incasseren. Niet elke automobilist is nederig. Zo zijn we een bestuurder tegengekomen die 300 meter lang over de lijn van de pechstrook reed om file te vermijden. Toen hij geverbaliseerd werd, smeet hij zijn boete tegen de grond en werd hij zéér arrogant. Ook daar moet je dus mee om kunnen, met de persoonlijkheid van de heren en dames automobilisten. It takes a lot.
