Tony (Ricky Gervais) is journalist bij een lokale gratis krant die headlines haalt uit een vochtvlek die op Kenneth Branagh lijkt, maar sinds de dood van zijn vrouw Lisa is dat niet eens zijn voornaamste zorg. Ambitieus was hij toch al niet.
Tony wil zelf ook dood. Hij en Lisa hadden geen kinderen, wel een hond die altijd honger heeft als hij op het punt staat zichzelf van kant te maken. En dus besluit hij om voorlopig maar in leven te blijven en de hele mensheid te straffen voor zijn verdriet: zijn schoonbroer, die ook zijn chef is op de krant, zijn collega’s, de postbode. Hij drinkt, komt te laat op het werk, hangt rond met een drugdealer en een sekswerker, rookt een paar keer heroïne…
Als hij voorbij de lagere school komt en naar zijn neefje George zwaait, roept een ander jongetje dat hij een pedo is. Antwoord: ‘Ik ben geen pedo. En zelfs als ik er één was, hoefde jij niks te vrezen, lelijke rosse.’
Eigenlijk is u003cemu003eAfter Lifeu003c/emu003e op z’n best als het ontroert.
En toch. Wat Gervais probeert in de synopsis van zijn nieuwe show After Life – of in het interview dat u hieronder kunt lezen – is hem niet gelukt aan de schrijftafel: Tony neerzetten als een klootzak. Je merkt al in de eerste afleveringen dat zijn hoofdfiguur niet alleen een intelligente, maar ook een goeie gast is. Hij bezoekt zijn demente vader in het rusthuis, past op zijn neefje George en is lief voor de stagiaire die hij onder zijn hoede krijgt.
Bij het graf van zijn vrouw praat hij in een reeks ontroerende scènes met een oudere weduwe over zijn verdriet. Eigenlijk viseert hij gewoon de mensen die de beleefde, welopgevoede Tony van vroeger ontzag. Dat maakt van After Life niet alleen een herkenbare, maar ook een heel humane reeks, die de blanke pit van Ricky Gervais voor het eerst in het volle daglicht plaatst.
De eerste aflevering van deze Amerikaans aandoende comedy is doortrokken van verdriet, maar gaandeweg breken er grappen door het wolkendek. Tony’s knettergekke psychiater en de pedante secretaresse op de redactie zijn old-school Gervais, en de krant levert met fotograaf Lenny (Tony Way) en de onnozele headlines (Nog één: ‘Vogelnestje aan tiener verkocht na uiterste verkoopdatum’) nog twee heel amusante running gags.
De beledigingen halen dan weer niet altijd het niveau van Gervais’ presentaties op de Golden Globes, en eigenlijk is After Life op z’n best als het ontroert. Tony is een mens voor wie de zin van het leven samenvalt met de zin ín het leven, zoals Remco Campert ooit voorschreef. Die zin is weg nu zijn vrouw aan kanker overleden is, maar toch is er voor hem meer hoop dan er voor David Brent ooit geweest is.
