'Is de toekomst het meest natuurlijke roesmiddel om aan vandaag te ontsnappen?'

Als geld, plaats en tijd niets uitmaakten, dan reisde ik in een Italiaans, lichtjes versleten driedelig maatpak op de Oriënt-Express tussen Istanboel en Parijs, om terwijl op een typemachine romans te schrijven en in elke stad langs het traject vrienden, familie en mijn geliefde te bezoeken. Wetenschappers, arbeiders en schilders, mensen op wie je kunt vertrouwen. Soms zou iemand een eindje meereizen, en dan hadden we gesprekken zoals personages van Toergenjev - niet toevallig een schrijver die zonder twijfel gelezen werd in die tijd. Ook de Trans-Siberische Express zou ik dan nemen. Het landschap schetsen, whisky drinken met een bevriende treinbegeleider die in de barkast kan na de diensturen. Elk jaar zou ik rond de kersttijd mijn familie opzoeken en geschenken meebrengen, de oogst aan nieuwgeborenen bewonderen en 's nachts met mijn broer bijpraten aan het haardvuur. Ik zou ergens tussen Wes Anderson en Dostojevski leven, met andere woorden. En voorzover ik kan inschatten en zolang geen erge ziekte me zou treffen een gelukkig leven leiden. Maar kijk. Geld, plaats en tijd doen er helaas wel toe. En we mogen gelukkig zijn, want er was nooit een betere tijd! De vooruitgang, madame, of waart gij misschien liever naar den dokter moeten gaan in 1856? Of mist gij dan misschien de papieren overschrijving die gij zelf in een schuif moest steken bij de bank? Aha! Awel dan! Ach ja. Het zal wel waar zijn. Ik heb desondanks veel sympathie voor mensen die zich inspannen om dat te ontkennen. Mijn barbier zit in die wereld van rockabilly en Harleys en vrouwen in netkousen en pin-uptattoos. En ik vind de romantische gedachte erachter heel schoon, maar denk ook altijd weer: je zíét toch dat het maar theater is? Jullie leefden zelfs niet in de tijd die jullie nu proberen te evoceren. Het zit niet in mij, denk ik. Hoewel ik er vaak niet meer tegen kan, wil ik ook wel weten wat er zoal gebeurt in de wereld zoals die zich op dit moment toont. Ook als dat lelijk en leeg is. Maar aan de andere kant is het leven van vandaag - slapende kantoormensen in metro's, e-banken in de file, gaan ontspannen door muesli te eten in een heel ver land, je lief leren kennen via een app - natuurlijk evengoed theater. Het komt gewoon geloofwaardiger over omdat haast iedereen erin meespeelt. Want jongens, wat zijn we belangrijk. Zoals Geert Zagers onlangs nog in Knack Focus bewees met zijn stuk over casting: halfuur niet op Twitter, niet meer mee. Een van die dingen die ik via Twitter vernam, was dat de jongeren van vandaag 'verrassend' optimistisch zijn. Dus een journalist die het gezaag van malcontente twintigers niet meer kan horen, is verbaasd omdat een slecht uitgevoerde studie concludeert dat jongeren positief de toekomst aanschouwen. Misschien is het echte heil wel daar te zoeken, ja. In de toekomst, het meest natuurlijke roesmiddel om aan vandaag te ontsnappen. Zoals het verleden, maar zonder al die vervelende kennis om de pret te bederven. Laten we het hopen. En anders heb ik al gezien dat de Trans-Siberië nog steeds rijdt.