Tine Hens

‘In ‘De ideale wereld’ komen de flauwe grappen al te vaak bovendrijven’

Tine Hens Journaliste voor Knack

‘Zelfs bij De ideale wereld slagen ze er niet in de toon scherp en snedig te houden’, vindt onze tv-recensente Tine Hens.

Sommige huwelijken blijven duren omdat partners erin slagen zichzelf iedere dag opnieuw wijs te maken dat het vanaf nu beter zal gaan. Ik vermoed dat relatietherapeuten het verschijnsel zeer vaak voor zich op de sofa zien zitten. Ongetwijfeld bestaat er een term voor. Maar wat de benaming ook is, eenzelfde krampachtig, ja bijna pathetisch geloof in beterschap houdt me nu al ettelijke jaren gebonden aan De ideale wereld. Deels heeft het met het gebrek aan keuze te maken. De programma’s die zich aan satire wagen zijn niet dik gezaaid. Wat onbegrijpelijk is in een tijd waarin politiek zich steeds meer versmalt tot framing, imago-onderhoud en afleidingsmanoeuvres. Je zou vermoeden dat het net hier en nu is dat satire als nooit tevoren zou floreren.

In ‘De ideale wereld’ komen de flauwe grappen al te vaak bovendrijven.

Maar nee, zelfs bij De ideale wereld slagen ze er niet in de toon scherp en snedig te houden. Al te vaak komen de flauwe grappen, onvoldragen ideeën en voorspelbare invalshoeken bovendrijven. Zo leidde het op zich hilarische verschijnsel waarbij iedere dag wel een nieuw dieet snel en definitief gewichtsverlies belooft en journalisten er geen graten in zien om daarover te blijven schrijven, tot een halfgare sketch waarin Bart Van Peer uiteindelijk een bord spaghetti op zijn buik morste. Ik vond het niet grappig.

Je zal me niet horen beweren dat Jan Jaap van der Wal en zijn sidekicks niet hun stinkende best doen. De minimonoloog waarmee Van der Wal het programma sinds zijn aantreden aftrapt, was een welgekomen wissel. Het waren die enkele minuten die me prompt met hem verzoenden nadat Otto-Jan Ham er na zoveel seizoenen voor had gekozen om zijn carrière een nieuwe wending te geven en een studentenquiz te presenteren. Van der Wal was in die eerste dagen van zijn overname spits en vooral niet te beroerd om het wollige geblaat van de homo politicus/a heerlijk secuur te doorprikken.

Maar als ik vervolgens kijk naar Trevor Noah, Stephen Colbert of, om de vergelijking enigszins eerlijk te houden, Arjen Lubach, dan kan ik niet anders dan vaststellen dat het hier in Vlaanderen toch weer zo veel zoeter en braver is. Alsof zelfs een Nederlander zich uiteindelijk inhoudt om niet voluit te gaan. Terwijl alle heren die ik hier opnoemde en waarvan ik vermoed dat Jan Jaap er een beetje van zijn mosterd haalt er niet voor terugdeinzen om genadeloos te zijn in hun humor, concentreert Jan Jaap zich steeds vaker op leuke compilaties van journaalbeelden of – in deze aflevering – op een leuke compilatie van journaalbeelden uit verschillende landen.

Ik zou kunnen beweren dat het vroeger allemaal beter was, maar ik blijf geloven dat het toch nog beter wordt.

Je zou bijna denken dat men zich daar op de redactie beperkt tot voorspelbaarheid omdat men nu eenmaal een gast nodig heeft. Zou het kunnen dat de zere tenen in Vlaanderen ondertussen zo ver reiken dat te veel lachen met de macht tot de weigering van een uitnodiging leidt? Ik kan het nauwelijks geloven, maar ook de andere verklaring – dat het een gebrek aan kunde en talent is – lijkt me onbevredigend.

En dus blijf ik als die vrouw in dat koppel wachten op de dag van beterschap. Vooral omdat er bij momenten vonken zijn. De Comedy Karaoke op de veganbeurs was er zo een, net zoals de eerste aflevering van l.U.K, de zoektocht naar de warme mens in het Verenigd Koninkrijk die Luc Haekens onderneemt. Al is deze miniserie ondertussen ook verwaterd tot wat mopjes die nonkels op trouwfeesten debiteren. Ik zou kunnen beweren dat het vroeger allemaal beter was, maar ik blijf geloven dat het toch nog beter wordt. Ook omdat er geen alternatief is.

De ideale wereld

Dinsdag 17/9, 22.15, Canvas

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content