Paul Baeten

‘Ik kan me voorstellen dat mensen het café in F.C. De Kampioenen gezellig vinden’

Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

P.B. Gronda haalde de sitcom Oh Doctor Beeching! van onder het stof. ‘Het is pretentieloze televisie, maar niet het soort pretentieloze televisie dat lijkt te denken dat pretentieloos gelijk mag staan aan dom of ondermaats.’

Naast de gewone Italiaanse kabeltelevisie (Rai1, Rai2, Rai3, Rai4, Rai5, Rai Sport, Rai Movie, Rai Premium, Rai YoYo, Rai Gulp, Rai Storia, Rai Fiction plus de vijftien grootste commerciële kanalen en lokale zenders als TeleMonterosa) heb ik ook een bakje van Sky met alle mogelijke pakketten sport en cinema. En Apple TV. En Netflix. En Amazon Prime Video. En HBO. En ook VRT Nu.

Kortom, er is altijd wel wat te zien. Zou je denken.

Toch kwam ik deze week gewoon op YouTube terecht, waar integrale afleveringen te zien zijn van Oh Doctor Beeching!, een reeks over de gebeurtenissen in en rond een met sluiting bedreigd stationnetje in de Engelse provincie, begin jaren 1960.

De reeks volgde met ongeveer dezelfde cast op het bekendere You Rang, M’Lord, dat dan weer – andermaal met ongeveer dezelfde cast – volgde op Hi-de-Hi!

De man achter deze reeksen is David Croft, die ook ‘Allo! ‘Allo! maakte en met deze en nog een paar andere programma’s de Britse sitcom van de late jaren zestig tot het begin van de jaren negentig mee definieerde.

Ik kan me voorstellen dat mensen het cafu0026#xE9; in F.C. De Kampioenen gezellig vinden

De VRT heeft deze reeksen natuurlijk vaak uitgezonden, en misschien is een zekere vergane vertrouwdheid een van de redenen waarom ik er met zo veel plezier een paar episodes van herbekeek. Genietend van de fantastische komische acteurs die Paul Shane, Su Pollard, Jeffrey Holland, Barbara New en Stephen Lewis zijn.

Het is pretentieloze televisie, maar niet het soort pretentieloze televisie dat lijkt te denken dat pretentieloos gelijk mag staan aan dom of ondermaats.

Want er is ook meer aan. De sfeer van de reeks roept namelijk een plaats en tijd op die mij erg aantrekken. Het is bijna een mentale staat. Een plaats waar ik me veilig voel, ook al zijn er elke aflevering natuurlijk weer geweldige problemen die overkomen dienen te worden.

Wanneer iemand dat stationsbuffet binnenwandelt om de gebeurtenissen van de dag te ventileren, en prompt een kop thee en een bitsige opmerking aangeboden krijgt door het personage van Lindsay Grimshaw, wil ik daar ook zijn.

Ik kan aannemen dat het café van Pascale in F.C. De Kampioenen een soortgelijk effect heeft op veel mensen. Toch? Het idee van in een Belgisch stamcafé binnen te wandelen en je pint klaar te hebben staan tegen dat je de toog bereikt. Ik kan me voorstellen dat mensen dat gezellig vinden.

Maar persoonlijk voel ik meer bij die kop thee in het stationsbuffet van Hatley. Het leven gaat er traag en de wereld is er altijd ver af. Oude Harry kweekt tomaten als bijverdienste en de zoon van Ethel, een halve idioot die ze met een doorreizende GI heeft gemaakt, ligt altijd zijn roes uit te slapen in de planten van Jack Skinner. Ja, daar kan Jack zich dan lelijk in opwinden!

Veel wilder moet het eigenlijk niet worden voor mij. Zelfs als er geen grappen in zaten, zou ik er uren naar kunnen kijken, gewoon om op die plek te vertoeven. De grappen zijn eigenlijk bijzaak. Ik wil ze gewoon bezig horen en geloven dat de wereld kan beginnen en eindigen bij een stuk spoorweg. Alles wat verder ligt dan het zicht vanaf het perron toestaat, laat dat maar razen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content