‘Ik ben de linkse talkshowhosts beu die voor de tigste keer een leuke montage hebben over Trump’

Na één jaar Donald Trump in het Witte Huis is P.B. Gronda’s Amerika-beleving fundamenteel veranderd. ‘Ik heb eigenlijk beslist dat het mij allemaal geen zak meer kan schelen.’

Als kind verzamelde ik een tijdje petten. Geen flauw idee waarom. Ik was tien, woonde in Rotselaar-Heikant en had niks beters te doen. En ik droeg graag petten.

Een pronkstuk uit de Collectie Baeten was een pet type baseballcap maar dan met een veel langer afdak dan bij een normale pet. Ondraagbaar, natuurlijk. Maar wel opvallend en, als je een pettenaficionado bent, ook wel grappig. Die pet was bedrukt met een Amerikaanse vlag, wat natuurlijk helemaal klopte. Oversized, belachelijk erover en onhandig in gebruik.

Ik beschouw West-Europa op cultureel vlak voor de spreekwoordelijke 90 procent Amerikaans. Zo goed als alle media en popcultuur die ons vormen, komen van daar. En hebben de lokale cultuur sterk beïnvloed.

Daarom heb ik het ook lang vreemd gevonden dat zeker in progressieve en intellectualistische middens, zeker pre-Obama, wat meewarig werd gedaan over ‘Amerika’. Zo was het tenminste in mijn jeugd. Mensen waren er allemaal te dik, alles was er XXXL en slim zijn ze er al zeker niet want ze kijken alleen MTV. Terwijl ze emmers cola drinken en donuts in hun grote monden proppen.

Dan was het een tijdje heel in om filmpjes op het internet te gooien waarin Amerikanen niet konden antwoorden op de meest eenvoudige vragen over de wereld buiten hun eigen land – en zelfs dan nog. ‘Parijs? Was dat niet het Spaanstalige land langs de riviera van Duitsland?’ Je kent ze nog wel.

Als België het machtigste land ter wereld was geweest, dan zouden de DIW-reportages in Tienen de wereld rondgegaan zijn en iedereen had gezegd: ‘Ha! De Belgen! Wat een bende idioten! Ze weten helemaal niks!’

Wij slimme Europeanen weten natuurlijk allemaal perfect Botswana aan te duiden op een blinde kaart van Afrika, of wie de president is van Wit-Rusland.

Zonder een regelrechte fanboy te zijn ben ik altijd geboeid geweest door de extreme tegenstellingen en de mythevormingen in de Verenigde Staten. Het is een land waar zo veel irrationeel fout zit volgens de kaders die wij hanteren, maar tegelijk maakt het dat ook wel spannend. Er gebeurt iets. Het is een voortdurend experiment. Ze gebruiken alleen voornamen!

Maar!

Maar…

Maar.

Nu we het eerste jaar Donald Trump achter de rug hebben, merk ik dat heel mijn beleving van all things American fundamenteel veranderd is. Ik zal alvast verklappen dat het niet ten goede veranderd is.

De walging voor de politieke mistoestand is als een soort inktvlek doorgestroomd naar alle andere domeinen van hun maatschappij, en gaat zo ver dat ik eigenlijk heb beslist dat het mij allemaal geen zak meer kan schelen.

Ik ben de linkse talkshowhosts beu die voor de tigste keer een leuke montage hebben over Trump. Ik hou niet meer van de peperdure Hollywoodfilms waar ik anders graag naar lag te gapen. Zelfs The New Yorker lees ik minder graag.

Je kunt experimenteren en dat is leuk tot het lab ontploft en iedereen met een rare uitslag in het ziekenhuis ligt. De dag dat deze nachtmerrie eindelijk voorbij is, zet ik misschien voor het eerst mijn oversized pet eens op. Tot dan: fuck you, America.