‘Gek idee hè, ergens voor betalen? Wie bedenkt het?’

Nostalgie overvalt auteur P.B. Gronda als hij terugdenkt aan de cd-winkel. ‘Mijn relatie tot de muziek die ik kocht bleek heel anders dan wanneer ik een nieuw plaatje aanklik op Spotify.’

Ik liep een cd-winkel binnen en dat was niet zomaar een zoveelste gebeurtenis. De vorige keer dat ik in een cd-winkel was geweest, kan ik me niet herinneren. Ik ging eens met een vriend naar New York, in 2007, denk ik, en toen ging die naar een cd-winkel ergens in Brooklyn en het enige wat ik daar nog van weet, is dat er een hele dikke kat was. Of nee, er was nog een tweede cd-winkel, ergens nabij Washington Square Park en misschien was dat die met de dikke kat. In elk geval: beide winkels verliet ik na een tiental minuutjes om buiten van een bankje of de zon te gaan genieten. En een ervan had een dikke kat.

Enkele zaken vielen me op. Ten eerste dat veel cd’s die vandaag te koop zijn, heel lang geleden ook al te koop waren. En terwijl ik langs de bakken liep, besefte ik plots wat een cd-winkel ook echt is: een winkel waar je cd’s kunt kopen. Dat is best gek, eigenlijk, een winkel die zich toespitst op een bepaald type van drager voor muziek. Alsof je een winkel zou hebben die drank verkoopt, maar enkel in blikjes. En dat we dan zouden zeggen: ik was in de blikjeswinkel, lekker colaatje gekocht. Klassiek, maar je weet wat je krijgt.

Ik bedoel maar: gek dat de drager belangrijker is in die naam dan het eigenlijke product, namelijk muziek. Enkel: dat is natuurlijk niet zo. Het product is effectief dat schijfje, een digitale plaat waarop men muziek gedurende een twintig- tot vijfentwintigtal jaar erg succesvol heeft kunnen vangen. Wilde je erbij kunnen, dan betaalde je inkom. Gek idee hè, ergens voor betalen? Wie bedenkt het?

Ik dwaalde rond en liet me uiteindelijk een cd aanraden door de eigenaar. Dat werd het titelloze debuut van Big Red Machine. Een uitstekende tip, overigens.

Nu moet ik bekennen dat ik deze aankoop deed uit nostalgische overwegingen, en heel de ervaring best ouderwets vond. Ik zeg niet dat ouderwets slecht is, maar ik had voor een soortgelijk gevoel ook een porselein- of een sigarenwinkeltje kunnen bezoeken.

Maar ik merkte wel dat mijn relatie tot de muziek die ik kocht heel anders bleek dan wanneer ik een nieuw plaatje, zoals die nieuwe en tenenkrommende rommel van de ooit baanbrekende Eminem, aanklik op Spotify, en er dan maar even doorraas.

Het klinkt doorgaans beter, en het feit dat je moeite gedaan hebt voor de aankoop, wil ook zeggen dat je wel wat moeite zult steken in het luisteren. En dat fysieke bezit heeft toch een dimensie die je niet hebt bij lijstjes op een app of een website.

Uiteindelijk merkte ik vooral dat de cd, zowel de muziek erop als het feit van een cd te kopen en tegen een geliefde of een vriend te zeggen ‘hey, ik kocht die cd – moet je eens luisteren naar de vijfde track…’, een deur was naar een vroeger leven. Een leven dat bestond uit meer tastbare zaken, en gezegend was door een bepaalde eenvoud. Afstand was nog echt en vallen deed nog pijn. Zonder twijfel heeft dat te maken met de leeftijd die ik had toen ik mijn onbestaande kapitaal aan cd’s schonk, maar desalniettemin werd duidelijk wat een cd-winkel meer kan zijn dan een winkel voor cd’s. Het is een benzinestation waar je rust en houvast kunt tanken. Voor een redelijke prijs.