Game of Thrones Seizoen 4: fun is coming

De makers van Game of Thrones vieren de teugels niet, zo belooft toch de eerste aflevering van seizoen vier: de dialogen zijn even scherp als de zwaarden, dolken en pijlen waarmee de vertolkers ervan worden bestookt.

Zichzelf heruitvinden mag dan wel een goede eigenschap zijn, soms is zichzelf blijven een betere. Dat is bijvoorbeeld het geval als je een reeks als Game of Thrones maakt. Die is steengoed, en dat blijft best zo. Fans kijken wereldwijd uit naar het vierde seizoen, nadat het derde seizoen met enkele uppercuts neerging. Wie niet af en toe nog badend in het zweet wakker schiet om dan te beseffen dat hij of zij gelukkig niet zelf aanwezig was op de rode bruiloft, heeft niet geleefd.

Een aangrijpend einde schept natuurlijk hoge verwachting voor wat volgt. Uit de eerste aflevering van seizoen vier blijkt dat de fans gerust mogen zijn. Dit seizoen begint intrigerend. Een van de meest beklijvende personages – neen, u zal hier niet lezen wie: ook wij hechten aan een geringe mate van sociale aanvaarding – beheerst zwijgend de openingsscène. En dat werkt.

Nog voor die geweldige intro – du du dum dum dum duuum – volledig is weggeëbd, zal u zichzelf betrappen op het enthousiast neuriën van Hans de Booijs ‘Dan weet ik dat ik thuis ben’. Kom erbij, zet u. Dit is Westeros. Het is hier warm en veilig.

Tenminste voor wie het spel om de troon vanuit een zetel volgt. Deze aflevering mag dan wel rustig beginnen (lees: het vuile spel wordt psychologisch gespeeld) tegen het midden hebben we alweer een beeld gezien dat we nooit in het echt willen aanschouwen. En aan het einde zal u uzelf weer verachten omdat u het niet aandurfde bepaalde scènes met meer dan halfopen ogen te bekijken.

De dialogen blijven haarscherp, zij die ze uitspreken zijn getekend en geslagen. Arrogantie wordt tragedie. De duistere kant, de écht duistere kant, van de mens hangt als de geur van een rottend lijk boven sommige scènes. Met andere woorden: fun is coming.