‘Donderen in Keulen’: hoe sprokkelde Woestijnvis een panel van 27 buitenlanders bij elkaar?

De sterren van Donderen in Keulen zijn niet de kandidaten of presentator Sven De Leijer, wel het panel van buitenlanders die u elke week laten meekijken in hun dagelijkse leven. Om hen bij elkaar te krijgen, waren de redacteurs van Woestijnvis maanden in de weer: ‘Alsof een Colombiaanse filmploeg hier zou binnenvallen bij Will Tura.’

Nog even voor wie op zondagavond geen tv kijkt: in Donderen in Keulen proberen twee onbekende Vlamingen, uiteraard met de hulp van een roedel BV’s, zevenentwintig mensen uit de hele wereld in te schatten aan de hand van vragen als ‘Wie heeft zich ooit al meer dan een week niet gewassen?’ of ‘Wie dronk nog nooit een glaasje te veel?’ Leuk idee, kunt u daarbij denken, maar ook: hoe heeft Woestijnvis zevenentwintig buitenlanders zo gek gekregen om zich de pieren uit de neus te laten vragen over hun hygiënische mores en drinkgedrag?

‘Dat is niet in twee telefoontjes geregeld’, vertellen redacteurs Stijn Vranken, Ayla Colman en Trixie Robijns wanneer we hen de vraag voor de voeten werpen in een vergaderzaaltje van Woestijnvis. Ze zullen het tijdens het gesprek over hun ‘personages’ hebben.

‘Onze gasten moesten aan heel wat voorwaarden voldoen’, legt Vranken uit. ‘We zochten natuurlijk positieve, vrolijke mensen, die over vanalles wilden praten, maar het ook zagen zitten om pakweg iets uit te beelden of een mop te vertellen. Ze moesten met twee voeten in hun cultuur staan en voeling hebben met de gebruiken in hun land. Zulke mensen vind je vooral nog zodra je weggaat van de bekende steden. Zulke mensen spreken meestal alleen hun eigen taal, wat de zoektocht natuurlijk niet vergemakkelijkte. De quizvragen die de buitenlanders in de finaleronde moeten beantwoorden, waren ook soms een obstakel: we hadden weinig aan iemand die op elke vraag met ‘dat weet ik niet’ moet antwoorden.’

Veel onderwerpen, zoals seksualiteit en geloof, zijn niet overal ter wereld even bespreekbaar. Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?

STIJN VRANKEN: We hielden er wel rekening mee dat de Colombianen gemakkelijker over hun eerste keer seks zouden praten dan mensen uit pakweg de Verenigde Arabische Emiraten, maar er zijn weinig onderwerpen die we bewust hebben vermeden.

AYLA COLMAN: We hebben bij mensen die uitgehuwelijkt zijn, bijvoorbeeld, evenzeer gevraagd naar hun huwelijkstradities. Zij hebben daar heel open over gepraat. Maar wij zijn geen kritisch programma, we hebben dit niet gemaakt om foutjes te zoeken in andermans leefsysteem.

VRANKEN: Voor een groot deel van de wereldbevolking is dat de normaalste zaak van de wereld en voor de mensen in de quiz die zijn uitgehuwelijkt, is het goed uitgedraaid. We willen trouwens niet beoordelen of met het vingertje zwaaien. Het is mooi meegenomen dat we leuke mensen kunnen laten zien uit culturen die niet bij alle mensen de beste naam hebben, maar dat is het dan ook.

Hoe hebben jullie dan uiteindelijk de juiste mensen gevonden?

TRIXIE ROBIJNS: Sociale media zijn een enorme hulp geweest. Zodra we wisten welke regio’s we zouden bezoeken, hebben we ons lid gemaakt bij alle denkbare Facebookgroepen die je kan bedenken. ‘Je bent van dorp x als…’: zulke groepen bestaan dus ook in Dakar.

COLMAN: In een Facebookgroep voor foodies in de Verenigde Staten vonden we Eric, de Amerikaanse patriot met zijn cowboyhoed in de kleuren van de Amerikaanse vlag. Bij Hasan kwamen we terecht via een artikel in een Turkse krant over een kampioenschap hete pepers eten. Hij was een van de winnaars. Eén telefoontje naar het bestuur van zijn gemeente en we hadden Hasans privé-nummer.

In de groep zitten ook heel wat kleurrijke figuren zoals Pankaj, de Indiër die gek is op alles wat van goud is, Lyudmila, de Russin die uitstekend een haan kan imiteren en Anibal, de stokoude, maar flamboyante Colombiaan.

VRANKEN: Dat Lyudmila erin zit, is puur toeval. Oorspronkelijk zou er een andere Rus meedoen, maar die belde op het laatste moment af. Onze collega Steve, die nog heeft meegewerkt aan Terug naar Siberië met Martin Heylen, heeft dan maar in zijn beste Russisch, een buurvrouw aangesproken die ons stond te bekijken. Dat was dus Lyudmila.

ROBIJNS: Pankash vonden we via zijn wereldrecord: zijn gouden hemd is het duurste ooit. Hij is een textielmagnaat, maar hij woont wel in een minidorpje, vier uur rijden van Mumbai. Bleek dat achteraf gezien acht uur te zijn.

VRANKEN: In de zoektocht naar figuren uit de Colombiaanse carnavalsscene vonden we Anibal. Hij is een accordeonist en een beroemdheid in zijn eigen streek, die het gewend is om tv-ploegen bij hem thuis te ontvangen. Al hadden we dat laatste toch onderschat. Vergelijk het met een Colombiaanse filmploeg die zou denken dat Will Tura een lokaal zangertje is. En die hem vervolgens zou vragen om eens een olifant uit te beelden, een scène uit The Lord of the Rings na te spelen en nog veel meer van dat soort dingen, twee dagen lang

COLMAN: De Colombianen waren zonder twijfel het meest gastvrij. In hun bad- of slaapkamer filmen? Geen probleem!

VRANKEN: In de Emiraten geraak je aanvankelijk moeilijk verder dan de officiële ontvangstruimte.

COLMAN: Maar eens je die mensen hun vertrouwen wint, blijken dat dan moppentappers te zijn. (lacht)

VRANKEN: Ook in China zijn de mensen wat meer gesloten en moet je eerst door iemand anders worden voorgesteld. Maar één ding hebben alle leden van ons panel gemeen: ze houden ervan om hun gasten te verwennen. Dat is echt iets universeels: een goede ontvangst met de nodige drankjes en hapjes. Daarom gingen we altijd een dag voor de opnames al op bezoek. Dan hadden we die uitgebreide ontvangstrituelen al gehad en konden we ’s anderendaags meteen filmen zonder veel tijd te verliezen. Maar soms konden we er ook op draaidagen niet onderuit: we móesten en zóuden dan uitgebreid eten van wat onze gastheer of -vrouw had gekookt. En achteraf kregen we cadeautjes: een gouden roos van Pankash, een poncho van Anibal, thee van de Chinezen… Van Charles, een Senegalees die het zelf echt niet breed heeft, kregen we toch een zak nootjes mee.

ROBIJNS: Zelf hadden we ook altijd iets van bij ons mee. Aminata, uit Senegal, had graag een bepaald parfum van Yves Rocher. Helemaal niet duur of zo, maar ze was er superblij mee. Anderen vroegen koekjes of een Belgische vlag.

Slotvraagje: zijn jullie er in deze klimaatbewuste tijden al op aangesproken dat jullie vliegkilometers weggeven?

COLMAN: Het zijn reiskilometers. Wie die wil afleggen met de trein of de bus, kan dat perfect doen.

VRANKEN: Maar als je echt veel kilometers wint en daarmee naar Zuid-Amerika wil trekken, moet je vliegen. Daarom werken we samen met een reisorganisatie die die vliegreizen probeert te compenseren. We zijn er absoluut niet blind voor, maar we hopen dat dat niet de stempel is die op ons programma wordt gedrukt.