Paul Baeten

‘De literaire salons blijven even wit als de wereld van het veldrijden’

Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

Paul Baeten,schrijver van onder meer Wanderland, Straus Park, Een smerig dier en de tv-reeks Over water, duikt elke week in de populaire cultuur.

De literatuur was al een elitaire kutbedoening toen ik er vijftien jaar geleden in terechtkwam, en dat is alleen maar erger geworden. Je kunt van de politiek of de media zeggen dat ze ver van de echte wereld staan, en dat is ongetwijfeld waar. Maar de literatuur, dat is nog een ander paar wollige mouwen.

Het enige wat ik leuk vind aan de literaire wereld zijn (de meeste) andere schrijvers. Schrijvers zijn de enige groep waarin ik me thuis voel. Wel vooral omdat onze groep zelden de aandrang voelt om samen te barbecueën of op uitstap te gaan naar Lille.

Maar het is mijn troep en hoe graag ik ook kap op de wereld die rond ons gebouwd wordt, iets kwaads zeggen over een andere schrijver is een beetje als in mijn eigen vlees snijden. Nu ja, snijden is misschien wat dramatisch. Laten we zeggen: zachtjes bijten. Wat niet onaangenaam hoeft te zijn.

Dat gezegd zijnde…

De literaire salons blijven even wit als de wereld van het veldrijden.

Ik zie schrijvers passeren tussen een verkeersongeval en een vet filmpje van een storm op de Malediven, in de weggemoffelde artikeltjes waar onze soort nog mag komen. Daar praten ze zonder uitzondering over boeiende onderwerpen die veel mensen erg belangrijk vinden. Hoeveel boeken ze wel verkocht hebben of hoe ze maar niet kunnen begrijpen dat hun laatste boek niet voor een of andere kloteprijs werd geselecteerd door een klotejury.

Gelukkig doen mijn collega-schrijvers ook hun best om het maatschappelijk debat aan te wakkeren. Zo is er tegenwoordig elke week een interview met een dude van voor 1970 die zegt dat hij het kotsbeu is en er niks meer van snapt. Wat zijn recht is. Hey, oude dude, tussen ons: ik ben het ook soms beu. Echt waar. Ik ben geboren in 1981 dus ik ben half millennial en half whatever daarvoor kwam, dus ik ben de helft van de tijd aan het roepen dat alles beter moet en naar Cardi B aan het luisteren en de andere helft aan het afgeven op dat we GODVERDOMME NIKS MEER MOGEN EN WAT IS DAT MET SNAPTOK EN PRONOUNS?

En dan had je dat incidentje met Herman Brusselmans, die ‘het n-woord’ gebruikte op een podium in Holland, en dan waren er twee van die typische schrijfsters die nog maar twee romans geschreven hebben maar al wel tien jaar in elke zaal op de eerste rij schrijfster zitten te wezen, en die gingen dan weg en zo. Begin niet te geeuwen, straks is Sabine er nog met het weer.

Daar verschijnen dan vijftien stukken over, dat van Hofstede in De Morgen was er een van een vlot weglezende 450.000 woorden. Wat opvallend is, want geen enkele zwarte mens had anders ooit over het voorval gehoord, want waar dacht je dat die te vinden waren in de woke literaire wereld? De laatste zwarte mensen die gezien werden in de boekenwereld, stonden aan de vestiaire van de laatste editie Boekenbeurs. Nee, sorry, ik overdrijf: er waren er ook op de parking om de gehuurde Jaguars met de woke schrijvers in rond te rijden.

In de literatuur blijven dezelfde namen steeds dezelfde meningen verkondigen en de salons blijven even wit als de wereld van het veldrijden. Al vallen er bij de veldrijders intussen betere verhalen te rapen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content