P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en recent nog Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik heb in de supermarkt iets laten staan dat voor 900 procent uit suiker en voor de rest gewoon uit toegevoegde suikers bestond omdat het me niet zo gezond leek, lijk niet meer in staat om later dan om vijf over negen op te staan en voel nu en dan dat ik misschien toch meer zal moeten doen om in vorm te blijven dan ’s ochtends opstaan en eens uit het raam kijken.

De jeugd heeft me finaal in de steek gelaten en het zal niet lang meer duren of ik praat over goede producten om het gazon te voeden en de pijn in mijn knieën die opkomt als het regent, gaat regenen, geregend heeft of zo warm is dat je zou willen dat het gaat regenen.

Je zou haast blij zijn dat de jeugd je verlaat, want wees maar eens jong in deze dagen. Ik werd geboren in 1981. Dat is net tussen generatie x en generatie y. Ik werd cultureel gevoed door de oudere broers van vrienden. Dus toen iedereen bijvoorbeeld naar nu metal begon te luisteren, had ik al alles van Primus tot Merauder op cassette. Vechten gebeurde nog offline en als je iets stoms deed, dan zette je maat het niet meteen op Instagram zodat je moeder het ook kon zien.

Er waren veel plekken om je te verstoppen. Bijvoorbeeld – zonder zever – het bos. Als ik dat schrijf, voel ik me iemand die nog hard gevochten heeft in de oorlog. Die met de loopgraven. Het wat? Het bos. O ja, natuurlijk, het bos. Kun je misschien ook even de motor van de automobiel aanzwengelen, dan kunnen we door de lange holleweg even naar de leerlooier.

Ironisch genoeg wordt door alle nieuwe middelen om de wereld te beheersen en te monitoren vooral duidelijk dat we niet alles kunnen controleren. De essentie van het leven blijft voorlopig niet te kwantificeren. Toeval blijft toeval, plaats en tijd worden niet gealterneerd en de complexiteit van de menselijke relaties met soortgenoten en de omgeving blijft ingewikkelder dan wat oogscanners, gps-trackers, foto en film kunnen omzetten in data. Het is dan ook fout te veronderstellen dat alles wat we op onze schermen krijgen iets te maken heeft met het echte leven, en geen parallelle, geregisseerde projectie zou zijn.

Maar de invloed op ons gedrag is wel duidelijk. Angst en stress blijven de over technologie struikelende delen van de wereld beheersen. Alsof we voor het eerst aan het einde van onze eigen narratief zijn geraakt. We weten niet welke stroomversnelling de volgende zal zijn omdat er op alle vlakken wel iets te gebeuren staat. En als het komt, dan gaat het snel en lijkt eergisteren al snel weer een eeuwigheid geleden. Zo kun je natuurlijk geen koers zetten, dus dobber je maar wat rond, afwachtend en onzeker.

Dat is in essentie de kritiek die de jeugd van tegenwoordig krijgt: te bang, en daarom braaf en richtingloos. Alsof zij dat zo willen, laat staan zelf gecreëerd hebben. Het concept van de jeugd is overigens niet de jongeren, het is ons eigen idee van wat die zou moeten voorstellen, een opgeboende herinnering. Zo bekeken begrijp ik heel goed dat we er ongelukkig van worden.

P.B. GRONDA

ALS JE IN MIJN JEUGD IETS STOMS DEED, DAN ZETTE JE MAAT DAT NIET METEEN OP INSTAGRAM. ER WAREN VEEL PLEKKEN OM JE TE VERSTOPPEN. BIJVOORBEELD – ZONDER ZEVER – HET BOS.