Alles over theater

Jozefien Mombaerts doet bij de Gentse Kopergietery wat iedereen haar afraadt. Ze speelt een solo over haar suïcidale gedachten en vertikt het om de dingen te verbloemen, vandaar de onwezenlijk confronterende titel: 'Een pleidooi voor zelfmoord'.

De Hongaarse topregisseur Kornél Mundruczó en zijn eega Kata Weber leverden vorig jaar een bloedstollend sterke film af met Pieces of a Woman. De theaterversie die ze gisteren op Kunstenfestivaldesarts presenteerden is minstens even straf.

Theatermaker Salim Haouach speelt in The One (et Demi) Man Show van KVS en Ras El Hanout een zelfingenomen radiopresentator die compleet uit de lucht valt als een ex hem van verkrachting beschuldigt... Het stuk is brandend actueel maar mocht origineler uit de hoek komen.

De vijftiende editie van Choreolab - de jaarlijkse voorstelling waarin enkele dansers van het huis zich tot choreograaf ontpoppen - werd, uiteraard, een digitale editie. Met een gastvrouw: VRT-journaliste en ex-ballerina Hanne Decoutere.

Op 5 november 1998 ging in de Antwerpse Bourlaschouwburg De Nijl is in Caïro aangekomen in première. Frank Focketyn en Peter Van den Eede vermaalden oneliners van drie filosofen tot een onderhoudende dialoog tussen twee broers. Die dialoog blijft anno 2020 spits overeind. Vooral als de heren hun achterwerk in de lucht heffen...

In 2008 werd Magne van den Bergs tekst De lange nasleep van een korte mededeling bekroond met de H. G. Van der Viesprijs, een Nederlandse toneelprijs. Twaalf jaar later bewijst het Antwerpse collectief De Roovers waarom de tragikomische tekst zo lekker is om te spelen (én om te beleven).

'Doet ge mee?' vroeg Tom Dewispelaere aan Tom Van Dyck, Koen De Sutter en Nico Sturm. Het drietal zei 'ja' en speelt tot 12 december Samuel Becketts klassieker Wachten op Godot. Het is theater op z'n best: troostrijk in een troosteloze setting.

Guy Cassiers werd stapelverliefd (terecht!) op Kae Tempests ijzersterke dichtbundel Hold Your Own (2014). En in 2017 roofde Stefan Hertmans Cassiers' hart met de prachtige novelle Antigone in Molenbeek. Cassiers monteert beide teksten achter elkaar tot een voorstelling over woman power. Je tuimelt van de ene in de andere prachtzin. Drie uur lang. Da's net iets té lang.

Choreografe Moya Michael kan als geen ander schilderen met licht en klanken. Zo maakt ze haast meditatieve scènebeelden die je helemaal opzuigen. Dat doet ze ook in Coloured Swans 3: Harriet's reMix, het derde luik van Coloured Swan-reeks. Vooral de scenografie en de dansscènes zijn overweldigend. De teksten stellen danig teleur.

Zelden was een bezoek aan het circus zo intiem, zo ontwapenend en zo magisch als het bezoek dat je aan Circus Ronaldo brengt in Applaus.

Kan je op twee weken tijd een lijvig filmscenario - de zwarte komedie Happiness van Todd Solondz uit 1998 - bewerken tot een bruisende theatervoorstelling? Jawel. Het kersverse Gentse theatercollectief Camping Sunset doet dit met lef, veel regie- en acteertalent plus een portie 'Sportpaleisvibes'. Het resultaat is een stuk dat soms zelfs te veel bruist.

Op de tonen van Steven de Bruyns mondharmonica's en percussie-instrumentjes vertelt Jessa Wildemeersch over een zomers avontuurtje. De voorstelling zélf wordt pas naar het einde toe wat avontuurlijker.

Haider Al Timimi regisseert in Zero for Conduct (Fabuleus) tien jongeren die hun hart luchten over de gebreken van ons onderwijs. Ze doen dat helaas al mompelend.

Regisseurs (en spelers) Stijn Van Opstal en Tom Dewispelaere verknipten Tony Kushners zeven uur durende stuk 'Angels in America' tot vier uur stomend theater over jezelf respecteren, je moeder eren en sterven als een catwalkmodel.