Venetië 2010: Review: La Solitudine dei Numeri Primeri

in wezen een disfunctioneel drama over tienertrauma’s en verloren onschuld is, lijkt in Costanzo’s expressionistische lezing bij vlagen een romantische huiverthriller à la Dario Argento.

Leveren bestsellers vaak doodsaaie prentkaartencinema op dan trekt regisseur Saverio Costanzo (Private, In Memoria di Me) zich daar in dit geval niet zo veel van. Schrik dus niet op wanneer Paolo Giordano’s populaire roman over de ongeconsumeerde liefde tussen de manke Alice en rekenwonder Mattia niet alleen lichtjes door elkaar geschud blijkt middels talloze flashbacks. Wat in wezen een disfunctioneel drama over tienertrauma’s en verloren onschuld is, lijkt in Costanzo’s expressionistische lezing bij vlagen een romantische huiverthriller à la Dario Argento, inclusief de barokke beeldregie, felle kleuren en synthpop van The Goblin. Dat Costanzo daarbij geregeld uit de bocht vliegt en onderweg soms zijn timide personages vergeet, is dan ook tegelijk de kracht als de zwakte van dit psychodrama dat bezwerende emoscènes afwisselt met pathetische poeha. Gedurfd, expressief en intrigerend, al hadden de devote Giordano-fans – en zeker zijn uitgever! – wellicht een evenwichtiger, trouwer en publieksvriendelijker adaptatie verwacht. (D.M.)