Alles over recensie

Op 5 november 1998 ging in de Antwerpse Bourlaschouwburg De Nijl is in Caïro aangekomen in première. Frank Focketyn en Peter Van den Eede vermaalden oneliners van drie filosofen tot een onderhoudende dialoog tussen twee broers. Die dialoog blijft anno 2020 spits overeind. Vooral als de heren hun achterwerk in de lucht heffen...

In 2008 werd Magne van den Bergs tekst De lange nasleep van een korte mededeling bekroond met de H. G. Van der Viesprijs, een Nederlandse toneelprijs. Twaalf jaar later bewijst het Antwerpse collectief De Roovers waarom de tragikomische tekst zo lekker is om te spelen (én om te beleven).

Guy Cassiers werd stapelverliefd (terecht!) op Kae Tempests ijzersterke dichtbundel Hold Your Own (2014). En in 2017 roofde Stefan Hertmans Cassiers' hart met de prachtige novelle Antigone in Molenbeek. Cassiers monteert beide teksten achter elkaar tot een voorstelling over woman power. Je tuimelt van de ene in de andere prachtzin. Drie uur lang. Da's net iets té lang.

Choreografe Moya Michael kan als geen ander schilderen met licht en klanken. Zo maakt ze haast meditatieve scènebeelden die je helemaal opzuigen. Dat doet ze ook in Coloured Swans 3: Harriet's reMix, het derde luik van Coloured Swan-reeks. Vooral de scenografie en de dansscènes zijn overweldigend. De teksten stellen danig teleur.

Kan je op twee weken tijd een lijvig filmscenario - de zwarte komedie Happiness van Todd Solondz uit 1998 - bewerken tot een bruisende theatervoorstelling? Jawel. Het kersverse Gentse theatercollectief Camping Sunset doet dit met lef, veel regie- en acteertalent plus een portie 'Sportpaleisvibes'. Het resultaat is een stuk dat soms zelfs te veel bruist.

Ze heeft even tijd nodig gehad om tot het collectieve bewustzijn door te dringen, maar voor haar concert in De Roma kwam toch behoorlijk wat volk opdagen. Angel Olsen plukte er voornamelijk songs uit haar jongste plaat All Mirrors. En ja, dat ging af en toe gepaard met enig pathos.

Ooit was er een tijd, jongens en meisjes, dat je een podiumplek op Werchter nog écht moest verdienen. O tempora o mores! In die dagen zou de klank geworden middelmaat van Two Door Cinema Club zo niet tot pek en veren, dan toch tot volumineus hoongelach hebben geleid. En zijn sommige tradities niet te mooi om ze zomaar verloren te laten gaan?