De abstracte nieuwe van Oneohtrix Point Never en onze 3 andere albums van de week

© .

Deze week wuift Daniel Lopatin van Oneohtrix Point Never naar de mainstream, kidnapt Rionegro salsa, merengue en andere lokale variëteiten op lichaamsbeweging uit de bolletjesjurkensfeer, spiegelt het rappend jongmens Woodie Smalls zich zonder gêne aan het Amerikaanse procedé en weet Jamie Woon dat less soms effectief more is.

Oneohtrix Point Never – Garden of Delete (***)

De grensverleggende elektronica van Daniel Lopatin is minder bespottelijk dan een schaalmodel van de Eiffeltoren nabouwen met lucifers, maar wel even uitdagend. Garden of Delete is zijn wuifhandje naar de mainstream.

En dus níét ‘de popplaat van Oneohtrix Point Never’. Dat zou betekenen dat deze Amerikaanse experimentele producer van zijn berg is afgedaald en zich – schoorvoetend en met een raar voorgevoel – heeft geschikt naar de conventies van de massa. Fans van zijn oude werk hoeven evenwel niets te vrezen, integendeel: Garden of Delete is nog abstracter en labyrintischer dan Replica (2011) en R Plus Seven (2013).

Even illustreren. We sjezen van vijftien seconden schijnbare stilte naar bulderende cybermetal, en van techno die in trance kapseist tot Hudson Mohawke-achtige micromontages van eighties-topveertigpop. Waarmee we alleen nog maar het nummer Mutant Standard onder de loep hebben genomen, een song van zeven minuten over iemand die opgegeten wordt door een alien.

De abstracte nieuwe van Oneohtrix Point Never en onze 3 andere albums van de week

Wat ons gezwind bij een andere insteek van Garden of Delete brengt: gevoelens. Lift is naar eigen zeggen een love song – weliswaar doorspekt met een in mootjes gehakte hardrockgitaar, aan- en afwaaiende machinale kilte en verknipte chipmunk-stemmen (met dank aan Lopatins nieuwe speeltje, de spraaksynthesizer Chipspeech). Maar toch: de tederheid in zijn technische vingergevoel is onmiskenbaar, net als in afsluiter No Good. De conventie van het hebben van een lief is dat.

Toch heeft Lopatin deze plaat niet alleen voor zijn vlam gemaakt. Na een tournee met jeugdhelden Nine Inch Nails en Soundgarden kwam hij terug thuis als de puber die hij ooit was, verslingerd aan games en de fusionplaten van zijn vader. Dat is Garden of Delete dus wél: direct en in your face , maar nooit twee minuten aan een stuk. Je kunt wel zeggen dat je ambient hoort (in Child of Rage), galmende synthkathedralen naar het model van Tangerine Dream (I Bite Through It), Aphex Twin-horror (Freaky Eyes) en – toe maar – een elektronisch verbasterde rockballade (Animals), maar elk van die nummers is uit veel meer bestanddelen opgebouwd.

Toch maar aan die Eiffeltoren beginnen? Geen sprake van. Het hyperkinetische klankenspektakel overdondert bij de eerste beluisteringen, en een beetje meer richting en cohesie had de impact zeker vergroot. Maar er valt wel degelijk schoonheid te plukken in deze woekerende tuin, en ook Lopatins fabuleuze compositie- en arrangeertalent noopt geregeld tot oohs en aahs. Raap de handschoen op. (KB)

DOWNLOAD: Ezra / Lifte / I Bite Through it

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Rionegro – Rionegro (****)

De abstracte nieuwe van Oneohtrix Point Never en onze 3 andere albums van de week

Matías Aguayo, handelsreiziger in gemoderniseerde folklore uit Latijns-Amerika, slaat weer toe! In het Colombiaanse Rionegro, een voorstad van Medellín en geboorteplaats van drugsbaron Pablo Escobar, pleegde de Chileense producer een hold-up. Samen met enkele kornuiten kidnapte hij salsa, merengue en andere lokale variëteiten op lichaamsbeweging uit de bolletjesjurkensfeer en ging ze te lijf met machinerie, orgeltjes en slaginstrumenten. In het tumult raakten

behalve wat straathonden en toevallige passanten ook een tweedehands surfgitaar (Negro Empelota), de eerste singles van Devo (Perro Negro) en een newbeatrobot (Merecumbé) betrokken. Voor deze Halloween komt Rionegro te laat, maar volgend jaar zijn er weer pompoenen, dus weet: Rionegro is ruig, scheef en meer dan een tikkeltje ranzig. (JB)

DOWNLOAD: Llégo El Don

Woodie Smalls – Soft Parade (****)

De abstracte nieuwe van Oneohtrix Point Never en onze 3 andere albums van de week

Dialect trekt al twintig (ja, twintig) jaar zo’n diepe voren door het Vlaamse hiphoplandschap dat het bijna een anomalie is, zo’n rappend jongmens dat zich zonder gêne spiegelt aan het Amerikaanse procedé. En dan? Alsof Sylvestre Salumu (19) uit Sint-Niklaas niet zou mogen wat zijn KSA-kameraden uit onschuldige liefde voor indierock of altpop uitspoken.

Op deze debuutplaat, die met haar 37 minuten en tien songs nog vaag de oorspronkelijke opzet van een ep in zich draagt, vallen de vergelijkingen met Jay Z of Mos Def niet eens in Woodie Smalls’ nadeel uit. Warm zoemende beats, een dwingende maar nooit agressieve flow en een nagenoeg perfect aandeel van featurings met dank aan de Sint-Janspleincrew: ze vegen het argument dat Smalls’ eigenheid nog mag groeien voorlopig onder de mat. Time is on his side. (KB)

DOWNLOAD: Work it Thru

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Jamie Woon – Making Time (***)

De abstracte nieuwe van Oneohtrix Point Never en onze 3 andere albums van de week

De goede eigenschappen van de jonge Michael Jackson en de vervelendste van het oudere model, dat is wat Jamie Woon combineert. Echt. Woon – voor zijn doorbraakhit Night Air spoelt u vijf jaar terug – heeft een oor voor detail en de sleutel tot een degelijke popsong, weet dat stemmen een ritme-instrument zijn, en dat less effectief soms more is. Dat is het goede nieuws. Vervelend is de aaneenschakeling van terugkerende tics en de schmalz die aan sommige songs kleeft. Dat behalve Jackson en Stevie Wonder – Woon verricht er een met Forgiven – ook Lionel Richie en Boyz II Men ooit thuis waren op Motown is er helaas aan te merken, en zo is Making Time geen slechte maar een wisselvallige plaat geworden. Licht verteerbaar, maar een extra 21 gram – het gewicht van de ziel, zeggen ze – had gerust gemogen. (JB)

DOWNLOAD: Message

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content