De ‘Porta Fantastica’ van Trixie Whitley en onze 3 andere albums van de week

Deze week rijgt Trixie Whitley kracht en kwetsbaarheid aaneen, doet het Gents-Nederlandse Stadt een jazzdance, speelt Beach House op de variatie en bewijst Black Box Revelation nog niet uitge(blues)rockt te zijn.

Wat heeft Trixie Whitley, een Gents-New Yorkse zangeres, muzikante en songschrijfster, op de afgeschafte spoorweg naar de Bohemen te zoeken? Zichzelf, over enkele grenzen heen.

Het regent weer ronkende aanspraakjes tegenwoordig. Een nieuwsblad claimt de koers, een nostalgisch gezinde radiozender eigent zich de jaren tachtig toe, en laat Poetin alsjeblieft niet weer over Oost-Oekraïne beginnen. Zoals elk ander levend wezen is Trixie Whitley vatbaar voor territoriumdrift, maar zij pakt het nobeler aan. In de loop van enkele ep’s en twee langspelers had ze louter aan charisma en aangeboren talent genoeg om binnen het moderne muziekgewoel haar terrein af te bakenen. Niet door regelrecht voor pure soul, rock, blues, r&b of singer-songwriter te opteren, maar door al die stijlen tegelijk haar hoofd te laten vullen, zonder daar verder een gedachte – laat staan een slogan – te veel aan te wijden. Dat is het instinct, de openheid waar Whitley als artieste op aanstuurde voor Porta Bohemica. En die staat haar fantastisch.

Minpunten? Trixie Whitley blijft vooralsnog scherper als zangeres dan als tekstschrijfster, waardoor haar soms krampachtigheden als ‘Welcomed him home/ To set up reverie/ She could finally/ Forget the song of his footsteps’ ontglippen. En de stille realisatie Closer, halverwege kant A, doet de ontluikende dynamiek van de plaat enigszins haperen.

Porta Bohemica is een rode draad die kracht en kwetsbaarheid aaneenrijgt. U kunt er een tijdje mee voort. (KB)

Beluister/download de nieuwe Trixie Whitley hier.

Het is met de jeukende jazzdance waarmee Millionaire en andere rockers van in en rond ’t Stad keet schopten dat Stadt – van in en rond Gent – op Escalators hun entree maken. Die schuifelende drums in Aching Not To Call komen van keurslagwerker Simon Segers (De Beren Gieren, Black Flower), zijn broer Frederik zorgt voor de erupties op gitaar. Hofnar in deze sociëteit is een Hollander, Fulco Ottervanger. Savoureer die naam, en proef de tannine van psychedelica, kraut- en progrock en een tikkeltje postpunk. Hoe dieper de Stadttrap rolt, hoe onstuimiger ze tekeergaan. Maar er schuilen popsongs onder de oppervlakte. Genre Grizzly Bear in Horizon, of Blur in The Picture Game. Een band voor wie de timing meezit, in tijden van Tame Impala en Miley Cyrus versus The Flaming Lips. Nu u nog! (JB)

Ja, hetzelfde Beach House dat pas eind augustus deze pagina’s sierde met hun vijfde langspeler Depression Cherry. En neen, Thank Your Lucky Stars is geen vervolg of een soortement bijsluiter. En ja, ook als u twee maanden geleden al in de buidel tastte, is dit een retourtje Beach House waard, en wel wegens een heel andere, meer dynamische plaat – én de titel van een Hollywoodcuriosum uit 1943.

Want het kan niet anders of Victoria Legrand en Alex Scally maken, als zelfverklaarde filmjunks, een statement met deze verrassingsrelease. De zwart-witprent Thank Your Lucky Stars was namelijk een muzikale komedie die de Amerikaanse oorlogskas moest spijzen, met een flinterdunne plot over een muzikale komedie ten voordele van, jawel, de oorlogskas. Onder meer Humphrey Bogart, Bette Davis en Errol Flynn stelden ter glorie van de stars and stripes gewillig hun sterrenstatus ter beschikking.

‘In onze muziek zijn we niet meteen openlijk met politiek bezig’, aldus Victoria Legrand. Maar tussen de regels lees je heel wat. In Majorette (‘spin my head’) en She’s So Lovely (‘castles in the sand’), bijvoorbeeld, als commentaar op de toenemende seksualisering en commercialisering van kunst, en het steeds moeilijkere onderscheid tussen propaganda en entertainment. In het met een van Scally’s smerigste riffs ooit gebalsemde One Thing (‘Oh pressure, in confession/ hallelujah’ ). En in All Your Yeahs , samen met The Traveller een van de meest gevarieerde songs die het duo al klaarspeelde, zingt Legrand over ‘dead flowers all in a row’ .

‘Thrilling stuff’, zouden ze over de plas zeggen, en na het beladen en dramatische Depression Cherry een verademing in de Beach House-catalogus. (JB)

Hoe eenvoudiger een kunstje, hoe verdachter. Hoe lang kunnen de twee jonge snaken van Black Box Revelation nog op dat van hen blijven teren? Geen zorgen: uitgebeukt, -gesneerd of -ge(blues)rockt zijn Jan Paternoster en Dries Van Dijck nog niet. Vierde worp Highway Cruiser, er in nog geen week tijd in New York uitgeperst met Daptone Records-gitarist Thomas Brenneck als vroedman, is wat we gemeenzaam ‘een lekkere schijf’ noemen. Geen tralala (enkel shalala in het fijne refrein van single Gloria, bemerk het verschil), een onmiskenbare voorwaartse drang (al bolt deze on the road-plaat gezien de lage tempo’s toch voornamelijk door een 30 kilometerzone), en net genoeg opsmuk (de Gospel Queens spreken hun fameuze longinhoud driemaal aan) om het wat uniforme klankbeeld van een schicht kleur te voorzien. (KB)