Verslag Couleur Café, dag 1

Door een communicatiestoornis met de weergoden ging Couleur Café dit jaar niet van start onder een tropische zon maar in de gietende regen. De festivalgangers lieten het gelukkig niet aan hun hart komen. Want om de Brusselse multicultiparty te verstoren is méér nodig dan een beetje water.

Bekijk foto’s van Couleur Café :

Sfeerbeelden van op Couleur Café

In beeld: Couleur Café door het oog van fotograaf Wouter Van Vaerenbergh

De festivalsite in de kanaalzone was inmiddels weer een beetje van uitzicht veranderd, maar dat had de gemoedelijke sfeer van Couleur Café zeker niet aangetast. Alle ingrediënten -de exotische eetkraampjes, de cocktailbars, de terreinanimatie- waren intact en de muziek was weer afkomstig uit alle continenten. Hiphopfans trokken in dichte drommen naar de concerten van Dizzee Rascal of het Zuid-Afrikanse Skip & Die, reggaeliefhebbers waren in hun nopjes met de komst van de Ivoriaan Tiken Jah Fakoly of het Duitse Seeed. Zelf onthielden we uit het overladen programma deze vijf hoogtepunten:

• MORCHEEBA (Univers, 19u15)

Het Britse Morcheeba draait al twintig jaar (en acht langspelers) mee, en hoewel je het trio nog zelden op de radio hoort blijkt het, getuige de belangstelling voor zijn optreden tijdens Couleur Café, nog altijd behoorlijk populair te zijn. De groep, live aangezwollen tot een sextet, speelde bovendien een set waarin nummers uit haar jongste cd ‘Head Up High’ (‘Gimme Your Love’) werden afgewisseld met oudere publieksfavorieten. Het was nog altijd heerlijk meedeinen ‘The Sea’ en het sensuele ‘Trigger Hippie’.

Zangeres Skye Edwards, in een lange maar regelmatig opwaaiende jurk gehuld, beschikt over een aangename soul lite-stem, maar die verdronk in Brussel helaas iets te vaak in het totaalgeluid. “Heeft er iemand rode schoenen aan? Dan is dit voor jullie”, meldde ze ter aankondiging van de fletse Bowie-cover ‘Let’s Dance’. De meeste nummers werden versierd met lange, soms psychedelische gitaarsolo’s van de jarige Ross Godfrey en er werd ook regelmatig gescratcht – een verwijzing naar het triphopverleden van de groep. De oude hit ‘Rome Wasn’t Built In A Day’ werd door de toeschouwers enthousiast ontvangen en ook de potige afsluiter, ‘Face of Danger’, die weldadig onze heupen masseerde, was best geslaagd. Morcheeba klonk zeker niet onaardig. Alleen jammer dat het optreden gesaboteerd werd door een ondermaatse geluidsmix.

• GIRLS IN HAWAII (Univers, 21u)

De tijd dat uitsluitend wereldmuziek-acts welkom waren op Couleur Café is definitief voorbij. Dank zij die verruimingsoperatie kreeg dit jaar zelfs een indierockband als Girls in Hawaii een plekje op het podium en zijn passage zou meteen uitgroeien tot een regelrechte triomf. Dat de heren ‘local heroes’ zijn, zal daarbij wel een rol hebben gespeeld, maar de tomeloze energie waarmee ze zich in hun gelaagde songs vastbeten was hoe dan ook onontkoombaar.

Qua sound valt het zestal nog altijd ergens te situeren tussen Grandaddy en Pavement, maar nu het, na de lange rouwperiode om zijn verongelukte drummer, vorig jaar met de cd ‘Everest’ aan een nieuwe levensfase is begonnen, staan de muzikanten gemotiveerder dan ooit op het podium. Zoals gewoonlijk werden de nummers afwisselend gezongen door de gitaristen Antoine Wielemans en Lionel Vancauwenberghe, terwijl de anderen fraaie harmonieën aandroegen.

Prijsbeesten waren er genoeg: het energieke ‘Not Dead’, het overrompelende ‘Roschach’, het gevoelige, door ijle keyboards gedragen ‘Misses’, het verpletterende ‘Birthday Call’… Dit was een groep op het topje van haar kunnen, die met volle teugen genoot van haar ‘moment de gloire’ op het podium en door het publiek op handen werd gedragen. “Waar is dat feestje? Híer is dat feestje”, riep de anders zo introverte Wielemans tot afscheid. Neen, zó vitaal hadden we Girls in Hawaii nog nooit aan het werk gezien. Topconcert.

• PUGGY (Titan, 22u15)

Een Belgische groep waar geen enkele Belg deel van uitmaakt? Dat kan alleen maar Puggy zijn. Het trio, met een Engelse zanger-gitarist, een Franse bassist en een Zweedse drummer in de rangen, is al acht jaar wereldberoemd in Wallonië en Frankrijk en haalde zowaar zelfs platina met zijn vorig jaar verschenen derde cd ‘To Win The World’. Raar dus dat zijn platen op Vlaamse radiostations niet meteen worden grijsgedraaid. In Brussel werd het optreden van Puggy, voor de gelegenheid aangevuld met een vierde man op toetsen en percussie, alvast bijzonder geestdriftig ontvangen.

Het gezelschap maakt opgewekte, veerkrachtige popmuziek die bevlogen en met de nodige punch uit de instrumenten wordt geplukt. Veel valt er niet op aan te merken, behalve dan dat de songs een beetje gezichtsloos aandoen. Dat neemt niet weg dat meerstemmig gezongen, energiek gespeelde liedjes zoals ‘Give Us What We Want’, ‘Goddess Gladys’, ‘Ready or Not’ of de zwierige synthpopdeun ‘Goes Like This’ op veel bijval konden rekenen. ‘Someone Makes No Sound’ mondde zelfs uit in een opzwepend Oost-Europees volkswijsje. Zanger Matthew Irons deed, tussen de nummers door (én in het Nederlands), zijn uiterste best om ook de Vlamingen over de streep te trekken. Geen idee of dat lukte. Wat wél vast stond is dat de tussen dansbare Britpop en kampvuurfolk zwalkende songs van Puggy op Couleur Café voor veel blije gezichten zorgden.

• SEUN KUTI & EGYPT 80 (Move, 23u)

Fela Kuti, de legendarische grondlegger van de afrobeat, is al een poosje wijlen, maar twee van zijn zonen, Femi en Seun, houden de fakkel méér dan brandend. De laatstgenoemde mocht met Egypt 80 de dertienkoppige band van zijn vader overnemen en dat zorgde op Couleur Café voor een spetterende set, waarin de jazzy blazers, de uitgeslapen percussionisten en de funky gitaren het voortouw namen. De twee zangeressen die voortdurend met hun achtersteven schudden alsof het een olympische discipline betrof, waren een lust voor het oog, maar het was de Nigeriaanse saxofonist en zanger zélf die de touwtjes strak in handen hield.

Seun Kuti – glimmende schedel, ontblote torso- was in vocaal opzicht geen echte hoogvlieger, maar slaagde er desondanks zonder al te veel moeite in de toeschouwers bij de les te houden. Dat deed hij met lang uitgesponnen nummers, zoals ‘Black Woman’, een ode aan het incasseringsvermogen van de Afrikaanse vrouw, en politiek getinte songs, type ‘Higher Consciousness’ of ‘VIP’, wat voor ‘Vagabonds in Power’ bleek te staan. Uit zijn jongste cd, A Long Way To The Beginning’ hadden we ook al geleerd dat ‘IMF’ een afkorting was voor ‘International Motherfuckers’. Seun Kuti kwam dus al net zo maatschappijkritisch uit de hoek als de grote Fela, maar dat belette hem en zijn gevolg zeker niet te swingen als de neten.

• BASEMENT JAXX (Titan, 0u15)

Het concert van headliners Basement Jaxx was een kleurrijke bedoening, die Couleur Café in een heuse carnaval-vibe onderdompelde. De drummer droeg een verentooi van een indianenopperhoofd, de trompettist was verkleed als een kraai en ook de vele gastzangeressen en -zangers waren uitgedost in glinsterende, vaak excentrieke outfits. Eén dame oogde zelfs als het vrijheidsbeeld.

Het publiek was gekomen om te dansen en te feesten en kreeg waar voor zijn geld middels een ‘greatest hits’-set die werkelijk iedereen in beweging kreeg. Op de momenten dat twee zwarte volslanke souldiva’s de show domineerden, moesten we tijdens ‘Red Alert’ en ‘Let Your Body Free’ aan een 21^ste eeuwse versie van Sister Sledge denken, zij het in dit geval dan aangezwengeld door harde electrobeats.

Intussen verschansten de house- DJ’s/producers Felix Buxton en Simon Ratcliffe zich achter hun machines en lieten ze regelmatig ook een Portugese percussionist en een gitarist op hun nummers los. ‘Back 2 The Wild’ en ‘Romeo’ waren evidente uitschieters, maar Basement Jaxx maakte ook ommetjes langs dancehall, hiphop en drum’n’bass en liet naar het einde toe zelfs een flard bombastische klassieke muziek door de luidsprekers galmen. Het liep al tegen half twee toen ‘Where’s Your Head At’ voor een laatste explosie zorgde. Getuige de collectieve euforie, scoorde Basement Jaxx tijdens de eerste festivaldag dus met gemak het hoogste cijfer.

Dirk Steenhaut