Dag 7 van de Lokerse Feesten was er eentje van de eigenzinnige artiesten. Een optreden van Damien Rice is telkens weer een belevenis. En het was ook een fijn wederzien met Le Plus Beau.
Veel vertrouwen hadden we in de oude krijger Arno (***). Toegegeven: zijn laatste, Future Vintage, is geen Arno grand cru – ook al is Die Lie een klassieker in wording. Live teert de man bovendien al lang op dezelfde nummers, dezelfde formule. Maar die is wel goed: Arno blijft Arno, the man in black. Een vakman, een unieke zanger, die zich bovendien altijd omringt door excellente muzikanten. Zo ook in Lokeren. Van de oude TC Matic- songs With You en Que Pasa tot Vive Ma Liberté, Ratata en Bathroom Singer: we hebben ze al honderdduizend keer gehoord, maar het blijven onweerstaanbare nummers. Arno scoorde ook punten met een sublieme versie van Captain Beefhearts Gimme That Harp Boy.
Toch hebben we de zanger al veel straffer bezig gezien dan gisteren in Lokeren. Het wordt misschien tijd dat hij nog eens vervelt in zijn vele Charles-gedaantes. Desalniettemin: andermaal een fijn optreden van Le Plus Beau.
Een van de vreemdste vogels op de festivalpodia is zonder twijfel Damien Rice (****). De man heeft in tijden geen plaat meer uitgebracht. En touren doet hij ook niet. Alleen in de zomer geeft hij een handvol akoestische optredens – waarbij hij overigens steeds gekleed is in dezelfde bruine vest en broek. The Man in Brown. Toch stond de Grote Kaai gisteren vol, met opmerkelijk veel tienermeisjes in de eerste rijen. Allemaal zongen ze mee met een ongeïnspireerde versie van zijn kraker 9 Crimes, nu ook bekend van talentenwedstrijden.
Het bleek een schaarse dip tijdens een alweer memorabel optreden. Klassiekers als Elephant en The Blower’s Daughter, maar ook een vergeten parel als Eskimo Friend: Rice speelde ze alsof zijn leven ervan afhing.
Mooi moment, ook: tijdens Cold Water viste hij een meisje uit het publiek om mee te zingen. Ze kon zowaar nog zingen. En hoe. Het dronken toneeltje bij Cheers Darling hadden we al een keer te veel gezien, maar toch blijft een optreden van Rice telkens weer een belevenis.
Vorig jaar beloofde de zanger tijdens Gent Jazz nog nieuw werk, een jaar later lijkt hij die belofte vergeten. Altijd wat met die eigenzinnige artiesten. Zolang ze maar voor mooie avonden zorgen, zoals op de Grote Kaai.
Stijn Tormans
